Што заўгодна пішацца, толькі не дысертацыя
За семнаццаць год
Усё зьведала гадасць:
І каханьня боль,
І растаньня радасць.
Я павольна іду,
Нікуды не сьпяшаю.
Бо мне трэба крыху,
Мне ня трэба звыш краю.
Далоў гора й бяду!
Далоў “плачу”, “кахаю”!
Я без болі памру,
Як нішто я сканаю.