(балада пра бітае шкло)

[vika_trenas]

ты прымушаў хадзіць па бітым шкле
і я ішла амаль не баючыся
як чалавек ад жаху мружыць вочы
так дом закінуты прымружваў вокны

загадваў ты трымацца за паветра
штурхаў паперадзе сябе з балкона
са скрыўленымі вуснамі з пагардай
і я ішла ад болю сцяўшы зубы

п’яны хваробны бляск у вузкіх зрэнках
ў якіх адбіліся маё маўчанне
і перакуленае неба
і птушка ў ім
і дрэвы дагары карэннем
я помню
як страшна мне бо гэта быў не сон

28 -- 29 снежня 2008