х
х
17.11.2013. Барыс Пятровіч звазіў мяне ў Пугачы. У вёсцы холадна, змрочна, чорна, нібыта нядаўна бушаваў пажар, які быў затушаны восеньскім дажджом…
На лавачцы на аўтобусным прыпынку нікога няма. Мамы тут ужо ніколі не будзе…
Гадзіннік чакаў, калі я зноў яго завяду…
На падлозе мёртвая пчала… Не пчаліная матка…
Па вуліцы гучна праехаў трактар, нібыта на хвіліну расчыніўся паралельны свет, дзе ўсё яшчэ гудзіць вясковае жыццё…
На гарышчы непатрэбныя кнігі. Ім пашанцавала. Бацька іх не спаліў…
На калаўроце павуціна, як рэшткі воўны, якую прала мама…
Варотцы ў сад паваліліся, не дачакаўшыся гаспадароў…
У траве ў садзе знайшоў яблык, нібыта цёплы вугаль у прыску…
Цішыня ці гэта я аглух…
Вяртаюся ў горад, нібыта ўсплываю са дна нашага часу, дзе ўсё яшчэ існуе жыццё…
17.11.2013. Барыс Пятровіч звазіў мяне ў Пугачы. У вёсцы холадна, змрочна, чорна, нібыта нядаўна бушаваў пажар, які быў затушаны восеньскім дажджом…
На лавачцы на аўтобусным прыпынку нікога няма. Мамы тут ужо ніколі не будзе…
Гадзіннік чакаў, калі я зноў яго завяду…
На падлозе мёртвая пчала… Не пчаліная матка…
Па вуліцы гучна праехаў трактар, нібыта на хвіліну расчыніўся паралельны свет, дзе ўсё яшчэ гудзіць вясковае жыццё…
На гарышчы непатрэбныя кнігі. Ім пашанцавала. Бацька іх не спаліў…
На калаўроце павуціна, як рэшткі воўны, якую прала мама…
Варотцы ў сад паваліліся, не дачакаўшыся гаспадароў…
У траве ў садзе знайшоў яблык, нібыта цёплы вугаль у прыску…
Цішыня ці гэта я аглух…
Вяртаюся ў горад, нібыта ўсплываю са дна нашага часу, дзе ўсё яшчэ існуе жыццё…