...Шчанюк бег проста па шашы, нават не спрабуючы ўхіліцца ад колаў бясконцых машын, якія гучна сігналілі малому, ад чаго яму рабілася яшчэ страшней. Агаломшаны незнаёмымі гукамі, ён прыціснуў вушы і бег з усяе моцы, нічога не бачачы перад сабой, акрамя шэрай асфальтавай паласы. Было бачна, што шчанюк заблукаў, але каму з уладальнікаў дарагіх аўто ёсць справа да бязроднай, няхай і смешна-сімпатычнай, жывёлы. Паток машын не спыняўся, і шчанюку здавалася, што ён бяжыць вось так, у нікуды, ужо вечнасць.
Кіроўцы аўтамабіляў, заўважыўшы шчанюка, зніжалі хуткасць, а часам, мацюкаючыся, рэзка тармазілі, і здавалася дзіўным, што дагэтуль нябогу яшчэ не раздушылі коламі. Смерць ужо зларадна пацірала свае кашчавыя лапы, калі неабыякавая і чулая жанчына спыніла сваё аўто і паклікала малечу. Не верачы свайму шчасцю, ён асцярожна падышоў да чалавека...
Так у лютым гэтага года ў доме маёй сястры з'явіўся сабака.
Сабаку (тады гэтае слова можна было выкарыстаць толькі з нацяжкай) назвалі ў адпаведнасці з яго знешнім выглядам - Малышом. Аднак самы малодшы член нашай сям'і, хлопчык з дзіўным для паўднёвай Расіі беларусім імем Ясік, які пакуль гаворыць на мове, зразумелай толькі яго бацькам і які стаў самым лепшым сябрам новаспечанаму жыхару, вымаўляў слова "Малыш" адмыслова. У яго выкананні "Малыш" гучала як "Бадзей". "Бадзей - дык Бадзей," - вырашыла сям'я.
Бадзей рос надзіва ўдзячным, разумным і добрым сабакам. Ахоўнік ён быў з-за сваёй дабрыні так сабе, скажам прама, але хіба толькі для гэтых мэтаў людзі заводзяць сабак? Бадзею пабудавалі дыхтоўную будку ў двары, але ў халоднае ці ветранае надвор'е (вятры ў Анапе ў халодныя сезоны - гэта ці не самае страшнае стыхійнае бедства), шкадуючы, пускалі ў дом, хаця па-за межамі кухні - і ён гэта разумеў! - была забароненая тэрыторыя.
Верагодна, якая, як вы ведаеце, з'яўляецца заўзятай кашатніцай, прыехаўшы на юбілей сястры, проста закахалася ў Бадзея - гуляла з ім і нават прыносіла ўпотай ад гаспадароў пачастункі. Бадзей цудоўна разумеў, дзе свае і чужыя, і нават займеў звычку праважаць яе да крамы. Бо пасадзіць Бадзея на ланцуг гаспадары, кіруючыся гуманнымі мэтамі, не рашаліся. Калі Верагодна падабрала на пляжы бяздомнае кацяня і прынесла ў дом сястры, Бадзей спачатку раўнаваў, але хутка змірыўся і нават пасябраваў з Няшай - так назвалі гэты камяк блых у першы ж вечар. Блыхі былі пераможаны, а праз пару тыдняў Няша і Бадзей ужо елі з аднаго паўміска, радуючы ўсю нашу дружную сям'ю...
...А тры тыдні таму Бадзей не прыйшоў да вячэры. Усхваляваныя члены сям'і ўчатырох з ліхтарамі аблазілі ўсё наваколле, клікалі, крычалі, шукалі да ночы. А раніцай, едучы на работу, убачылі за аўтобусным прыпынкам мёртвае цела, у якім пазналі свайго любімага гадаванца...
Бадзей загінуў пад коламі машыны. Пытанне "Чаму ён апынуўся за прыпынкам, у чыстым полі?" - гэта ўжо з разраду дэтэктыўных.
Бадзей пасля ўдару быў яшчэ жывы і адпоўз на абочыну?? Нехта адцягнуў ужо мёртвае цела??
У любым выпадку праўду мы ніколі не даведаемся... Бадзею не споўніўся яшчэ нават год...
Хто не страчваў сваіх жывёл, таму не зразумець нашых пачуццяў.
Бывай, Бадзька, ты быў такім класным. Спадзяюся, там, на вясёлцы, табе добра.
У памяць пра цябе пішу гэты пост. Буду помніць цябе такім:
Суцяшаючы сястру, я падумала, што яна проста працягнула Бадзьцы жыццё. Бо ён павінен быў загінуць пад коламі яшчэ тады, у лютым.
І як тут не паверыць у наканаванасць, у лёс?