Страшны сон, які мы сьнім разам...

[valjaryna]

...Калі камусьці баліць гэтаксама, як табе, і калі праз гэты боль цябе чуюць, - гэта вельмі шмат. Вы пачулі мой верш " Мама, сына забрала неба...": больш за 250 чалавек адгукнуліся, "спадобіўшы", і больш за 100 зьмясьцілі ў сябе. Скразьняковы вобраз страты мне прысьніўся за дзень да таго, як стаўся страшнай явай. І ведаю - гэты сон мы сьнім разам, увесь апошні час. І выглядае ён так...

МАМА, СЫНА ЗАБРАЛА НЕБА...

прыгарадны цягнік,
кірунак - у невядомасьць,
апошняя станцыя - сьмерць
і белыя калідоры,

у вагонах так дзьме, так дзьме,
што, здаецца, туга скуголіць
і скразьняк такі,
што зьдзімае
пасівелыя валасы,

а навокал чыесьці рукі
цягнуць нас
за палітоны:
дзе былі вы
у той дзень?
ці былі вы?
ці не былі?
і гучаць паўсюль ў паўтоны
надарваныя галасы
і шырокі
зямлісты цень
апярэджвае нашу дарогу,

я ж маўчу,
сьцяўшы зубы,
да рыпу
і выродлівая мярэжы
паўстаюць уваччу
ад крыку,
што ўнутры
мне так рэжа, так рэжа,
нібы я заглынуў нажы,
галасы ж не змаўкаюць:
скажы!!!

я выскокваю,
бегам - па сьнезе,
так халодна,
так скразьнякова,
што займае сілу і мову...
я бягу,
без абутку
чамусьці,
я бягу,
прыбягу калі?

як далёка мой дом, як далёка,
як ляцець да яго нялёгка,
страшны сон мой,
мой сон трывожны.
Маці кажа: да Бога малі...
кожны тут апынуцца мог,
кожны,
адлятаючы
ад
зямлі.

"Ну, пакуль.
Пераймацца ня трэба.
У мяне ўсё выдатна, мама.
Мама,
cына забрала неба.
І кАты.
Ну, пакуль.

І яшчэ. Я забыў запытацца:
колькі дзён гэтым годам у лютым?
Не магу ніяк дачакацца,
калі ўсё ж цябе абдыму
я..."

Валярына Кустава

16-17 сакавіка 2012Адсюль можна ўзяць сам тэкст верша + карцінку.
А тут -  код для карцінкі з вершам і ўрыўкам зь ліста.