МАМА, СЫНА ЗАБРАЛА НЕБА...

[annettika]

МАМА, СЫНА ЗАБРАЛА НЕБА...

прыгарадны цягнік,
кірунак - у невядомасьць,
апошняя станцыя - сьмерць
і белыя калідоры,

у вагонах так дзьме, так дзьме,
што, здаецца, туга скуголіць
і скразьняк такі,
што зьдзімае
пасівелыя валасы,

а навокал чыесьці рукі
цягнуць нас
за палітоны:
дзе былі вы
у той дзень?
ці былі вы?
ці не былі?
і гучаць паўсюль ў паўтоны
надарваныя галасы
і шырокі
зямлісты цень
апярэджвае нашу дарогу,

я ж маўчу,
сьцяўшы зубы,
да рыпу
і выродлівая мярэжы
паўстаюць уваччу
ад крыку,
што ўнутры
мне так рэжа, так рэжа,
нібы я заглынуў нажы,
галасы ж не змаўкаюць:
скажы!!!

я выскокваю,
бегам - па сьнезе,
так халодна,
так скразьнякова,
што займае сілу і мову...
я бягу,
без абутку
чамусьці,
я бягу,
прыбягу калі?

як далёка мой дом, як далёка,
як ляцець да яго нялёгка,
страшны сон мой,
мой сон трывожны.
Маці кажа: да Бога малі...
кожны тут апынуцца мог,
кожны,
адлятаючы
ад
зямлі.

"Ну, пакуль.
Пераймацца ня трэба.
У мяне ўсё выдатна, мама.
Мама,
cына забрала неба.
І кАты.
Ну, пакуль.

І яшчэ. Я забыў запытацца:
колькі дзён гэтым годам у лютым?
Не магу ніяк дачакацца,
калі ўсё ж цябе абдыму
я..."

Валярына Кустава

16-17 сакавіка 2012

вершы ўзяты з блога valjaryna

здымак з блога
kurjerskij

лісты Влада Кавалёва дадому можна пачытаць на euroradio.fm

http://s019.radikal.ru/i627/1203/6c/1f0753623908.jpg" width="800">

МАМА, СЫНА ЗАБРАЛА НЕБА... прыгарадны цягнік, кірунак - у невядомасьць, апошняя станцыя - сьмерць і белыя калідоры, у вагонах так дзьме, так дзьме, што, здаецца, туга скуголіць і скразьняк такі, што зьдзімае пасівелыя валасы, а навокал чыесьці рукі цягнуць нас за палітоны: дзе былі вы у той дзень? ці былі вы? ці не былі? і гучаць паўсюль ў паўтоны надарваныя галасы і шырокі зямлісты цень апярэджвае нашу дарогу, я ж маўчу, сьцяўшы зубы, да рыпу і выродлівая мярэжы паўстаюць уваччу ад крыку, што ўнутры мне так рэжа, так рэжа, нібы я заглынуў нажы, галасы ж не змаўкаюць: скажы!!! я выскокваю, бегам - па сьнезе, так халодна, так скразьнякова, што займае сілу і мову... я бягу, без абутку чамусьці, я бягу, прыбягу калі? як далёка мой дом, як далёка, як ляцець да яго нялёгка, страшны сон мой, мой сон трывожны. Маці кажа: да Бога малі... кожны тут апынуцца мог, кожны, адлятаючы ад зямлі. "Ну, пакуль. Пераймацца ня трэба. У мяне ўсё выдатна, мама. Мама, cына забрала неба. І кАты. Ну, пакуль. І яшчэ. Я забыў запытацца: колькі дзён гэтым годам у лютым? Не магу ніяк дачакацца, калі ўсё ж цябе абдыму я..." Валярына Кустава 16-17 сакавіка 2012