ДАМКІ УЗДОЎЖ ЛІНІІ БЕРАГА
Заўсёды радасьць - дазнацца пра існаванне іншага паэта. Выйшаў №2 часопіса "Верасень". Толькі пачала чытаць - апроч родна-вядомых, на старонках знайшліся і новыя, маладыя галасы.
Да тэмы - адзін зь вершаў, які ўвайшоў у маю нізку "Паміж Небам і небам", але яшчэ не зьмяшчаўся ў ЖЖ.
ДАМКІ УЗДОЎЖ ЛІНІІ БЕРАГА
Дамкі ўздоўж лініі берага -
як дагледжаныя клумбы з калумбійскімі кветкамі,
высаджаныя дбайнымі гаспадарамі;
як бочачкі з нямецкім півам,
задаволеныя, акруглыя, з якасным змесцівам,
якое зазвычай выпіваеш у Берліне з сябрамі.
У іх заўжды парадак і дагляд.
Такі парадак,
якога й не зведалі мы
ў сваім вечным парадку.
Пытаюць: “Ну, як?
Ці хутка злятаеш?”
І раптам
разумееш, што, сапраўды, злятаеш.
Праз тыдзень.
Кажуць: “Зусім няшмат засталося…”
Ну, як жа няшмат? Цэлы тыдзень!
Яго захаваць і запомніць.
Фіксуеш імгненні,
каб пакінуць хаця б фотаздымкі
з краявідамі,
у якіх, будзе здавацца, і не была.
Думкі паўз усю лінію берага
раскіданыя,
думкі пра нешта вялікае:
пра ваду і будучыню.
І пра тое, што будзе пасля
вады.
Што, што за яно - слова прасторнае?
Бу-ду-чы-ня.
Хочацца так застацца,
каб вырасці дрэвам на беразе,
каб гэты восеньскі краявід
высмактаў да нутра
цябе.
І твой найшчаслівейшы кастрычнік.
І твой найдзівоснейшы верасень.
Застацца.
І жыць у дамку,
у адным з тых, што стаяць уздоўж вады,
з каханым, дзецьмі й сабакам.
І даглядаць клумбы
з калумбійскімі кветкамі.
І нават не мець патрэбы
ў садоўніку маладым і вясёлым
з набрынялымі жылкамі -
бы разгалінаванне рэк
на школьнай мапе -
на рэльефе мускулатуры.
Час бяжыць. Час бяжыць. Шалёны!
І, яшчэ не спазнаўшы мужчыну
так, каб тыдзень пасля мову займала,
пачынаеш сівець,
не нагуляўшыся.
І наракаеш на маці
за добрае выхаванне.
І хочаш у лужыну скочыць.
І не скочыш.
І хочаш марозіва вялікімі кавалкамі
ды дзве порцыі.
І не ясі.
І хочаш за руку яго схапіць
без асаблівай нагоды
і без дамоўленасці
ў шчаку не ўпісацца -
а раптоўна ва ўсмешку трапіць.
Паветраны пацалунак
замяніць на сапраўдны.
А развітваешся, не кранаючы.
І не маеш болей СВАЁЙ праўды,
а толькі - супольную.
Да тэмы - адзін зь вершаў, які ўвайшоў у маю нізку "Паміж Небам і небам", але яшчэ не зьмяшчаўся ў ЖЖ.
ДАМКІ УЗДОЎЖ ЛІНІІ БЕРАГА
Дамкі ўздоўж лініі берага -
як дагледжаныя клумбы з калумбійскімі кветкамі,
высаджаныя дбайнымі гаспадарамі;
як бочачкі з нямецкім півам,
задаволеныя, акруглыя, з якасным змесцівам,
якое зазвычай выпіваеш у Берліне з сябрамі.
У іх заўжды парадак і дагляд.
Такі парадак,
якога й не зведалі мы
ў сваім вечным парадку.
Пытаюць: “Ну, як?
Ці хутка злятаеш?”
І раптам
разумееш, што, сапраўды, злятаеш.
Праз тыдзень.
Кажуць: “Зусім няшмат засталося…”
Ну, як жа няшмат? Цэлы тыдзень!
Яго захаваць і запомніць.
Фіксуеш імгненні,
каб пакінуць хаця б фотаздымкі
з краявідамі,
у якіх, будзе здавацца, і не была.
Думкі паўз усю лінію берага
раскіданыя,
думкі пра нешта вялікае:
пра ваду і будучыню.
І пра тое, што будзе пасля
вады.
Што, што за яно - слова прасторнае?
Бу-ду-чы-ня.
Хочацца так застацца,
каб вырасці дрэвам на беразе,
каб гэты восеньскі краявід
высмактаў да нутра
цябе.
І твой найшчаслівейшы кастрычнік.
І твой найдзівоснейшы верасень.
Застацца.
І жыць у дамку,
у адным з тых, што стаяць уздоўж вады,
з каханым, дзецьмі й сабакам.
І даглядаць клумбы
з калумбійскімі кветкамі.
І нават не мець патрэбы
ў садоўніку маладым і вясёлым
з набрынялымі жылкамі -
бы разгалінаванне рэк
на школьнай мапе -
на рэльефе мускулатуры.
Час бяжыць. Час бяжыць. Шалёны!
І, яшчэ не спазнаўшы мужчыну
так, каб тыдзень пасля мову займала,
пачынаеш сівець,
не нагуляўшыся.
І наракаеш на маці
за добрае выхаванне.
І хочаш у лужыну скочыць.
І не скочыш.
І хочаш марозіва вялікімі кавалкамі
ды дзве порцыі.
І не ясі.
І хочаш за руку яго схапіць
без асаблівай нагоды
і без дамоўленасці
ў шчаку не ўпісацца -
а раптоўна ва ўсмешку трапіць.
Паветраны пацалунак
замяніць на сапраўдны.
А развітваешся, не кранаючы.
І не маеш болей СВАЁЙ праўды,
а толькі - супольную.