(Untitled)

[urish]

Երկու օր առաջ գնացել էի Աստղադիտարան։

Աստղադիտարանը գտնվում է քաղաքի կենտրոնում, բլրի վրա։ Սկզբում՝ավելի քան երկու դար առաջ, այն լքված հողմաղաց էր։ 19-րդ դարի սկզբներին հողմաղացը վերակառուցվում է ամրոցի՝ իբրև պաշտպանելու քաղաքը թշնամիների հնարավոր հարձակումից, բայց շուտով ևս կորցնում է իր նշանակությունը։ Շատ չանցած ամրոցի գլխին բարձրացնում են մի

Comments

[deghin]

«Ոչինչ ինձ այնպես չի լցնում տխրորեն, ինչպես լքված տեղերը։ Նրանք պատմում են երբեմնի կյանքի մասին, որն այնպես խորն է ներծծված ամեն մի անկյունում, որ թվում է, թե լքված օբյեկտը հենց ինքը՝ զմռսված կյանքն է որ կա»։
Լավ ա ասված։

[artashes98]

Ayspes er, erb mi qani tari araj aytseletsi Byurakani erbemn hanrahayt Mor u Mankan pansionati plataknera...

[urish]

Հարազատ տեղերն ավելի ցավոտ են իհարկե, բայց նմանապես ազդվում եմ ցանկացած լքումից :)) Օրինակ, կանցնեմ մի հին ու քանդված տեղով, ուր մի փոշոտ, հին բաճկոն է լքված- գցած անհիշելի ժամանակներից, ու ոնց որ աչքերով տեսնեմ էդ բաճկոնի գլխավերևում լճացած-կանգնած կյանքի հոտը՝ մեղուների պարսի պես դժժացող, այդպես կենդանի, լիքը մի պատմություն, ու սիրտս սեղմվում ա։

[artashes98]

Uremn, chpiti gnas Tiflisi (u manavand Havlabari) hin u lqvats rayonnera...

[urish]

Բայց մենակ լքված տեղերը չեն, որ ազդում են վրաս։ Լքման ցանկացած մոդել ցնցում է ինձ համար։
Ծիծաղելի է, բայց պատմեմ․ երբ տղաս առաջին անգամ գնաց մանկապարտեզ, մի ուսուցչուհի կար, միսիս Ջանուկան, ֆիլիպինցի մի երիտասարդ կին, ու մի շաբաթ էլ չէր անցել, ինչ սկսել էինք հաճախել, տղաս պայուսակի մեջ մի էջ թուղթ բերեց, նամակ-հայտարարություն էր միսիս Ջանուկայից՝ ծնողներին, այն մասին, որ ինքը հեռանում է և այլն (հավանաբար ուրիշ տեղ աշխատանքի)։ Բայց ես, որ տղայիս քնեցնելիս էի կարդում այդ թուղթը, զուգահեռ արցունքները գլորվում էին աչքերիցս (իսկ ես լացկան չեմ, էլի), ու էնպիսի կորուստ էի զգում, չնայած որ մի քանի անգամ էի միայն տեսել այդ կնոջը ու հպանցիկ :)