Дзявочы калодзеж
Дзявочы калодзежНа поўначы Падзьвіньня ёсьць крыніцы, сьвятасьць якіх вымяраецца не прынагоджанасьцю да якога-кольвечы царкоўнага сьвята, не ўрачыстымі службамі сьвятара і не памерамі ды аздабленьнем капліцы. “Бацюшкі да яе не хадзілі, яна сьвятая сама сабою. А людзі вадзічку бралі, і цяпер бяруць. Па празьніках сьпецыяльных не хадзілі. Як у лес ідуць, так і да сьвятой вады сходзяць. Палаценцы насілі, на дзерава вешалі. Там, каля калодзеся. І капеечкі кідалі. Вада ж гэтая - лячэбная. Вось мая бабуля, як сама ўжо хадзіць не магла, усё прасіла, каб ёй вадзічкі той прынесьлі. Памыецца і гаворыць, што сьвятлейшы сьвет стаў. Ужо што, значыць, вочы ёй палепшалі” - узгадвае бабуля, а яе дачка, паказваючы на пластыкавыя бутэлькі з вадой, гаворыць, што і зараз “Дзявочы калодзеж” ніхто не абмінае, як бывае ў лесе.
Сьвяты калодзеж, хоць ніякага зрубу й няма, чаруе і без усялякіх аздобаў. Вада, як чароўнае цёмнае вока з тагасьвету, прыцягвае да сябе, змушае глядзець “вочы ў вочы” і набліжацца, набліжацца, набліжацца, пакуль вусны не дакрануцца сьцюдзёнага адбітка яліны на чорным празрыстым срэбры. Месца валодае асаблівай сілай, якая тоіцца не толькі ў сьцюдзёнай вадзе, але і ў паветры, у дрэвах, сакавітых лапках папараці. І хаця нікога побач няма, імкнешся глушыць крокі мохам, вітаешся, гаворыш і развітваешся з вадой шэптам. Нават мядзяная манетка прападае ў сьвятым віры бязгучна.
Вяртаюся лясной дарогай, у пляцаку нясу ваду сваім блізкім. Крапае дробны дожджык, а я ківаю галавой на знак згоды, успомніўшы словы бабулі: “Сьвятлейшы сьвет стаў”. Шчырая праўда.