Чарніцы
Моўкнасьць чарніц
Так атрымалася, што сёньня ў лес паехалі без жанчын. Маці, сястра, жонка засталіся дома, а па чарніцы паехалі мы з бацькам і сынам. Браць ягаду - занятак не зусім мужчынскі, зьбіраць чарніцы - тым больш. З усіх беларускіх ягад чарніцы - самыя цяжкія, самыя моўкныя. Вясёла струмяняць брусьніцы ў вядро, гучна тахкаюць буйныя журавіны - зьбіраць іх радасна і лёгка. Не пасьпеў стаміцца, а вядро ўжо паўнюткае. З чарніцамі інакш. Чорная ягада бярэцца ў цішыні і падае нячутна. Маўчыш і ты, не чуваць ні бацькі, ні сына. Але гэтая цішыня яднае больш, чым гамана за сьвяточным сталом.
Унук, бацька і дзед зрэдку гукаюць адзін аднаго, але не з боязі згубіцца. Родны голас у моўкнасьці чарніц - знак і тваёй прысутнасьці. Усё больш крывавеюць пальцы ад ягады, паціху-патроху напаўняецца вядро, а на душы сьветла і радасна, як быццам тры пакаленьні лабачоўскага роду высьвянцілі гэтую прыгожую лясную дзялку на фамільны храм. Без усялякіх словаў, калі навокал толькі моўкнасьць сьпелых чарніц...
27.07.13