Unuaj tri semajnoj // First three weeks
Unuaj 3 semajnoj
First 3 weeks
Mi estas en Vankuvero jam dum preskaux tri semajnoj. Mi ankoraux ne havas telefonon, do ne parolis kun hejmuloj ekde mia alveno. Mi devas uzi anstatauxe retposxton. Mi estu honesta ke mi igxas iom hejmsopira. Tamen mi ricevis mian unuan posxtajxon cxi tie, bildkartojn de Koloradio. (Dankon, Tam!)
I've been in Vancouver almost three weeks now. I still don't have a phone, which means I haven't spoken to anyone back home since I arrived. I've been relying entirely on e-mail, instead. And let me be honest: I'm getting a little homesick. Though I did get my first mail here, postcards from Colorado. (Thanks, Tam!)
Miaj kursoj estas intensaj. Kelktage mi estas vigla. Alitage mi sentas min venkita, ke mi ne tauxgas al cxi tio, ke mi malsukcesos survizagxen. Mi devas rememorigi min ke mi venis cxi tien por esti instruata pri aferoj, kiujn mi nur iomete sukcesis lerni sole. Miaj instruistoj cxefe estas veraj animaciistoj profesiaj en la fako. Tio estas kaj bona kaj malbona. Estas evidente ke ili ja scias multe; Mi ne povus komenci listigi tiom da iliaj projektoj, kiujn mi ja spektis. Sed tio signifas ankaux ke ili estas postulemaj, do la laboro povas esti malfacilega. Tamen, jen la spertiga edukado, kiun mi sercxis. Do mi ne plendu.
Classes have been intense. Some days I am totally psyched. Other days I feel overwhelmed, that I'm not cut out for this, that I'm going to fall flat on my face. I have to keep reminding myself that I came hear to be taught all this stuff, because I had only nominal success learning it on my own. My teachers are mostly animators who actually work in the field. This is both good and bad. They really know their stuff, and it shows; I can't even begin to lists the shows they've worked on that I've seen. But it also means that they are very demanding, and the work can be hard. But this is the hands-on education that I was looking for. I have no right to complain.
Vankuvero estas kutime griza, ofte pluva. Mi finfine akiris paron da pluv-shuoj (el apuda urbo, cxar cxiu paro en Vankuvero estis elcxerpita!), kiu malebligos malsekajn sxtrumpetojn. Mi esploris la lokan svingdancadon, kiu estas suficxe bona, sed mi dubas ke mi iros pli ofte ol unu fojon monate. Mi renkontis kelkajn el la lokaj E-istoj memnomitaj "dinosauxroj", kiuj estis afablaj kaj bonvenigaj. Mi havis la plezuron renkonti ankaux Aronon kaj Karlinan, la famuloj de Radio Verda. Hazarde, du tagojn antauxe, mi ricevis retposxton de filmisto Sam Green, kiu demandis cxu mi konas ilin kaj petis kontakton kun ili.
Vancouver is usually grey, and often rainy. But I finally got a pair of rain boots (from out of town, because everyone was sold out!), which should help prevent soggy socks. I've checked out the local swing scene, which is alright, but I doubt I'll bother going more than once a month. I met up with a few of the local Esperanstist, the self-named "dinosaurs", who were friendly and welcoming. I also had the pleasure of meeting Aaron and Charlene, hosts of my favorite podcast Radio Verda. Cooincidentally, I received an e-mail from film maker Sam Green a couple days beforehand, asking if I knew them and if I could get him in touch with them.
Tiom da aferoj okazis dum la pasintaj tri semajnoj, ke mi ne certas kiel resumi.
So much has happened in the last three weeks, I'm not sure how to summarize.