(Untitled)

[svavolnica]

Агрэст рос пад маім акном і я расла, гледзячы на агрэст. Агрэст ненаўмысна-наўмысна драпаў рукі прыхадняў... Якія пакідалі ашмоткі свайго адзення на яго галінах. Я ненаўмысна-наўмысна крыўдзіла дарагіх блізкіх... і дарагіх далёкіх... Бо іншыя блізкія і далёкія не сталіся дарагімі. Ці дарагімі станавіліся толькі пакрыўджаныя? Якія кідалі ашмоткі

Comments

[cukiera4ka]

Цярпенне, спадарыня!!! Цярпенне перадусiм!! Настане час -- ягады абавязкова паспеюць i смак iх станецца салодкiм i бясконцым... Толькi дазволь iм у поунай меры напiцца жыцця..!

Перачытала яшчэ раз... i ведаеш, цяпер заусёды, як убачу агрэст, буду, мусiць, успамiнаць цябе i твой твор...

АФТАР ЖЖОТ!!!