(no subject)
Агрэст рос пад маім акном і я расла, гледзячы на агрэст. Агрэст ненаўмысна-наўмысна драпаў рукі прыхадняў... Якія пакідалі ашмоткі свайго адзення на яго галінах. Я ненаўмысна-наўмысна крыўдзіла дарагіх блізкіх... і дарагіх далёкіх... Бо іншыя блізкія і далёкія не сталіся дарагімі. Ці дарагімі станавіліся толькі пакрыўджаныя? Якія кідалі ашмоткі сваіх пачуццяў у маю душу. Агрэст цягнуўся да майго акна, я - да сонца. “Занадта лёгкія для глыбіні, занадта цяжкія для вышыні.” “Занадта цэласныя, каб падавацца ў які-небудзь бок?”
Яго маленькія ягады зрывалі няспелымі, елі ці кідалі ў смецце... Я не зрывалася нават каб быць кінутай у золата... Агрэст скідаў лісцікі ўвосень і засынаў узімку. Я любіла зіму і холад... і ўвесь заснежаны абшар, што ў голлі елачкі кудлатай ціхенька песеньку спяваў...
Я паехала спачатку ў адзін бок, потым у другі. Агрэст перастаў цягнуцца да акна. (“Перашкаджае цень ад дома, -- вырашыла бабуля.) А я - да сонца..? Мы абодва зразумелі марнасць сваіх намаганняў?
Я разлюбіла зіму, зусім зненавідзела ранкі, золак і халаднечу... парадак на працоўным стале (і ў галаве, відавочна, поўны непарадак)... сухасць, крыўду, сум... Слёзы на маіх шчаках сталі... кісла-салодкімі ягадамі агрэсту... Я аказалася начной свавольнай істотай, якая люблю вясну і квецень, і лета, і цеплыню, і... амаль палюбіла смак агрэсту.
Я вяртаюся і ем... няспелыя ягады... Бо не ведаю ці паспею да іх у час...
А слова “крыжовник” я вывучыла пазней.