Доўгі-доўгі-доўгі пост
Ну што ж. Каму-небудзь яшчэ цікава жывая я ці не?=)
Пост сапраўды доўгі...і ўвесь пра нешта, што здараецца ў маім жыцці, калі што я папярэдзіла. Таму ўсе пад кат, я злапамятная, я запісваю...=) А хто не адкаменціць, той увогуле папаў.=)
Пачнем...з чаго б пачаць...
-Была ў нядзелю на Гансэне 2010, гэта анімэ-фестываль. Было вельмі цікава, як ні дзіўна.=)Была там як фатограф, таму атрымала не толькі чыста візуальнае задавальненне. Як вам фотка?(адна з двух самых лепшых...Люстравік мне, люстравік!!!)
-За аўторак-сераду накаталася на маршрутках болей чым за ўсё сваё папярэдняе жыццё. У цэлым нашыя кіроўцы маршрутак мне падабаюцца... Пазітыўныя яны.
-Чаму каталася вам цікава?=) Бо на Жданах афармлялі дакументы на машыну... Так што цяпер я шчаслівая ўладальніца машынкі... хаця не зусім... Мне б правы...=) А машынка файная. Багажнік вялікі, як мы з татам пагадзіліся - трупы зручна будзе вазіць.=D І люстэркі чыстыя-чыстыя...аж сорамна ў іх адлюстроўвацца...=)
-У сувязі з правамі пачынаецца іншы квэст - здабыча даведак. Брррр... Паспачувайце мне, пліз.=)
Але гэта ўсё на наступным тыдні, а ў чацвер была Жар-Птушка. Упершыню за гэты сезон з самага пачатку... Гіп-гіп.
-Упершыню са спаўнення маіх 18 год выкарыстала свае правы ў краме...нязвыкла...=)
-Вы напэўна чулі, што я пішу вершы. А яшчэ я вельмі люблю чужыя прыгожыя вершы, але рэдка знаходжу. Вось, вырашыла падзяліцца з вамі адной прыгожай знаходкай.
История про Кошку и ее Человека
В пыльной Москве старый дом в два витражных окошка
Он был построен в какой-то там -надцатый век.
Рядом жила ослепительно-черная Кошка
Кошка, которую очень любил Человек.
Нет, не друзья. Кошка просто его замечала -.
Чуточку щурилась, будто смотрела на свет
Сердце стучало… Ах, как ее сердце мурчало!
Если, при встрече, он тихо шептал ей: «Привет»
Нет, не друзья. Кошка просто ему позволяла
Гладить себя. На колени садилась сама.
В парке однажды она с Человеком гуляла
Он вдруг упал. Ну а Кошка сошла вдруг с ума.
Выла соседка, сирена… Неслась неотложка.
Что же такое творилось у всех в голове?
Кошка молчала. Она не была его кошкой.
Просто так вышло, что… то был ее Человек.
Кошка ждала. Не спала, не пила и не ела.
Кротко ждала, когда в окнах появится свет.
Просто сидела. И даже слегка поседела.
Он ведь вернется, и тихо шепнет ей: «Привет»
В пыльной Москве старый дом в два витражных окошка
Минус семь жизней. И минус еще один век.
Он улыбнулся: «Ты правда ждала меня, Кошка?»
«Кошки не ждут…Глупый, глупый ты мой Человек»
(с) Саша Бес
І вось вам на падумаць:
Часам, для таго каб сказаць праўду - треба сказаць самую банальную банальнасць.
Пост сапраўды доўгі...і ўвесь пра нешта, што здараецца ў маім жыцці, калі што я папярэдзіла. Таму ўсе пад кат, я злапамятная, я запісваю...=) А хто не адкаменціць, той увогуле папаў.=)
Пачнем...з чаго б пачаць...
-Была ў нядзелю на Гансэне 2010, гэта анімэ-фестываль. Было вельмі цікава, як ні дзіўна.=)Была там як фатограф, таму атрымала не толькі чыста візуальнае задавальненне. Як вам фотка?(адна з двух самых лепшых...Люстравік мне, люстравік!!!)
-За аўторак-сераду накаталася на маршрутках болей чым за ўсё сваё папярэдняе жыццё. У цэлым нашыя кіроўцы маршрутак мне падабаюцца... Пазітыўныя яны.
-Чаму каталася вам цікава?=) Бо на Жданах афармлялі дакументы на машыну... Так што цяпер я шчаслівая ўладальніца машынкі... хаця не зусім... Мне б правы...=) А машынка файная. Багажнік вялікі, як мы з татам пагадзіліся - трупы зручна будзе вазіць.=D І люстэркі чыстыя-чыстыя...аж сорамна ў іх адлюстроўвацца...=)
-У сувязі з правамі пачынаецца іншы квэст - здабыча даведак. Брррр... Паспачувайце мне, пліз.=)
Але гэта ўсё на наступным тыдні, а ў чацвер была Жар-Птушка. Упершыню за гэты сезон з самага пачатку... Гіп-гіп.
-Упершыню са спаўнення маіх 18 год выкарыстала свае правы ў краме...нязвыкла...=)
-Вы напэўна чулі, што я пішу вершы. А яшчэ я вельмі люблю чужыя прыгожыя вершы, але рэдка знаходжу. Вось, вырашыла падзяліцца з вамі адной прыгожай знаходкай.
История про Кошку и ее Человека
В пыльной Москве старый дом в два витражных окошка
Он был построен в какой-то там -надцатый век.
Рядом жила ослепительно-черная Кошка
Кошка, которую очень любил Человек.
Нет, не друзья. Кошка просто его замечала -.
Чуточку щурилась, будто смотрела на свет
Сердце стучало… Ах, как ее сердце мурчало!
Если, при встрече, он тихо шептал ей: «Привет»
Нет, не друзья. Кошка просто ему позволяла
Гладить себя. На колени садилась сама.
В парке однажды она с Человеком гуляла
Он вдруг упал. Ну а Кошка сошла вдруг с ума.
Выла соседка, сирена… Неслась неотложка.
Что же такое творилось у всех в голове?
Кошка молчала. Она не была его кошкой.
Просто так вышло, что… то был ее Человек.
Кошка ждала. Не спала, не пила и не ела.
Кротко ждала, когда в окнах появится свет.
Просто сидела. И даже слегка поседела.
Он ведь вернется, и тихо шепнет ей: «Привет»
В пыльной Москве старый дом в два витражных окошка
Минус семь жизней. И минус еще один век.
Он улыбнулся: «Ты правда ждала меня, Кошка?»
«Кошки не ждут…Глупый, глупый ты мой Человек»
(с) Саша Бес
І вось вам на падумаць:
Часам, для таго каб сказаць праўду - треба сказаць самую банальную банальнасць.