Вера

[siarhiejsalas]

Ад майго дому да царквы Cьвятога Дзьмітрыя Данскога 150 мэтраў. З аднога вакна я бачу толькі “армейскую” цэмэнтавую агароджу, пафарбаваную ў звычайную вохру. Зь іншага бачна і сама царква. Царква прыгожая, ладненькая, жоўценькая, зь зялёным купалам і залатым крыжам. Я ніколі ня быў у гэтай царкве. Бо мае стасункі зь верай нявызначаныя.

Хто я -

Comments

[bielameta]

ой, у мяне сёньня тыя самыя мукі. у сям'і пытаньні веры ніколі не падымаліся, хаця і хрысьцілі і мяне і сястру па нараджэньні. ну да ў нас даўно бальшыня хрэсьціць дзяцей таму, што так трэба.
як Раство адзначаюць - у жыцьця ня бачыла, ну а кулічы на Пасху заўсёды былі - як ва ўсіх. а што за гэтым стаіць - каб мне хто калі тлумачыў. так і жыву.
а яшчэ цётка ў мяне ёсьць. упартая, аж жуць. дык яна некалі ўдарылася ў радыкальнае праваслаўе - хоць кол на галаве чашы, адна ў яе праўда. і сясьцёр маіх стрыечных гэтак жа выхавала. пасьля двух гадоў сумеснага жыцьця я зарубіла на носе, што радыкальнасьць - зло, тым больш у пытаньнях веры.
вось наматываю колы па кватэры, думаю і капаюся ў сабе - ну што я павінна адчуваць? дзе шавяльнуцца павінна? галаву зламаю, а так да мяне відаць і ня дойдзе. гэта альбо зь дзяцінства выхоўваецца, альбо с узростам само прыходзіць. у апошняе я пакуль ня веру.

[siarhiejsalas]

Хоць і іншая, але вельмі падобная на маю гісторыя. Магчыма, пойдзем, калі жыцьцё скруціць. Сам ня ведаю, але падобных сурпрызаў ад жыцьця не хацелася б...

[bielameta]

А ў мяне яшчэ бацька некалькі гадоў таму пачаў у царкву хадзіць. Ціха так, амаль што незаўважна. Зьбіраецца на вуліцу ў нядзелю, пытаюся "ты куды?" - "у царкву". Спачатку я была як мінімум зььдзіўленая. Але вось так у нядзелю зьбіраецца і ідзе. І ніякіх размоваў, выхаваньня і г.д. - кожны сам сабе..

[siarhiejsalas]

Цікава. Нешта ў чалавека на душы, значыць, робіцца...

[bielameta]

Я б сказала, што проста пра іншыя рэчы задумвацца пачаў. Быў у нашай сям'і пераломны момант..

[burbalka]

у мяне само прыйшло. яно, нават калі з дзяцінства выхоўваецца, мусіць у нейкі момант само прыйсці.

[bielameta]

прыйдзе - гнаць ня буду. але выгляд рабіць ня хочацца - трываць не магу штучнасьць.

[siarhiejsalas]

І ў мяне такое ж. Што праўда, няясна, дзе штучнасьць, а дзе шчырасьць

[bielameta]

як гэта няясна? ты пра сябе ці пра іншых? калі пра сябе - то ўсё павінна быць ясным. я вось зараз сяжу дома і заганяюся - гэта шчыра, а калі я пайшла на галоўную службу і там справала зь сябе што ўдаваць - гэта штучнасьць.

а яшчэ я наглядзелася на нібытаверуючых людзей. радасьці мала. і неяк пачала падзяляць паняткі рэлігійнасьці і веры.

і мне важна тое, як чалавек ставіцца да людзей і да сябе, а ня тое, моліцца ён на нач, ці не і якой рукой жагнаецца.

[siarhiejsalas]

А я вось толькі з царквы. Пастаяў на ўваходзе )

[bielameta]

Вось як :) малайчына :)

а мне ўсё ж нешта перашкаджае. а я прывыкла да сябе прыслухвацца. відаць, не прыйшоў яшчэ час..

[siarhiejsalas]

Ды не. Я, насамрэч, не затым туды хадзіў...

[bielameta]

я ўжо заблыталася..

[siarhiejsalas]

Не за верай. Паглядзець, як яно там унутры

[cykera4ka]

"вось наматываю колы па кватэры, думаю і капаюся ў сабе" - ужо добра! Значыць, працэс пайшоў)))

[bielameta]

Вера, але ж я нават калісьці ў нядзельную школу хадзіла!!!!!

а ў мяне яшчэ і спецэфекты - ў царкве прыгнятае, як згрызоты сумленьня нейкія, а што са мной у касьцёле творыцца - дык зусім містыка!..