Oud Engels
Nadat iemand (Bram) en ikzelf (Lotte) me er op wees at ik al een tijdje niks meer geschreven had, een blogpost die misschien inhoud heeft en misschien niet!
Allereerst de ontdekking dat Wikipedia ook in het Oud Engels bestaat. Met 2600 artikelen, maar natuurlijk nog steeds groeiende!
Dat brengt mij op het enige tentamen (of "toets" zoals de docent zegt, om ons minder bang te maken) van deze leesweken; ik moet 500 Oud Engelse woordjes uit mijn hoofd leren, van Oud Engels naar Modern Engels en andersom. Wat is het nut, vraag je je misschien af; misschien is dat er niet, omdat onze docent "van de oude stempel" is en vroeger alle 7 sterke werkwoordsvorm uitgangen in het Gotisch uit zijn hoofd moest leren en dat hatelijk ook op ons wil overbrengen, maar dat niet mag, en dus een soort van "uitgelklede" vorm doet. Behalve dat het een hele lieve aardige man is die nooit zoiets zou doen. Dus is het er vooral om ons te helpen, omdat het tentamen van dit vak bestaat uit 2 teksten in het Oud Engels die we moeten vertalen in het Modern Engels, en het handig is als je dan behoorlijk wat woorden al weet zonder ze hoeven op te zoeken (moet je ook de uitgangen nog uit je hoofd leren om te weten in welke naamval de woorden staan, maar dat terzijde).
En het is eigenlijk wel leuk, en ook niet zo heel moeilijk, op een harde kern van ongeveer 50 woorden na die ik niet in mijn hoofd kan krijgen omdat er al 20 woorden voor "man", "battle", "horrible", en "treasure" zijn, en er gewoon niet nog eentje bij past in mijn hoofd (ze waren erg uitgebreid in hun onderwerpen, de Oud Engelse schrijvers). En in het Oud Engels haal ik de "ea" en de "æ" steeds door elkaar, maar ik kan me niet voorstellen dat mijn docent daar een drama van maakt.
En het is typisch om te zien hoeveel Oud Engelse woorden lijken op Nederlandse woorden, terwijl ze minder lijken op hun Modern Engelse variant (vooral de native speakers in onze klas, een aantal mensen uit Canada en de VS, hebben daar problemen mee). "Ik" is bijvoorbeeld gewoon "ic", "grief" is "sorg", iemand onthoofden is "beheafdian", en "to become" is "weordan". Ook voor Friesen is het goed te doen, aangezien "twee" gewoon "twegen" is, en een kerk een "cirice". Hoe het zit met de uitspraak laat ik even achterwege, want dat is een ingewikkelde samenstelling van "denken in het Engels maar praten in het Nederlands", zoals ook Afrikaans voor mijn gevoel is.
En er zijn allerlei rare letters, zoals die "æ", maar ook "ð" en "þ", wat dan eigenlijk weer dezelfde letter is, maar uiteindelijk is het allemaal vrij simpel. En toch leren we een nieuwe taal, met nieuwe grammatica (naamvallen! 7 verschillende soorten sterke werkwoorden!) en onbekende woorden, en hoe we die moeten vertalen.
En het practische nut van dit alles in mijn latere leven is vast vrijwel nihiel, behalve dat ik Tolkien een stuk makkelijker kan lezen ("ent" betekent reus, "theoden" is prins, "feax" (van Shadowfax) is vacht, "frod" betekent wijs, "Morþor" is misdaad, en "isen" (Isengard) betekent ijzer, om een paar te noemen), maar daar gaat het natuurlijk niet om!
Allereerst de ontdekking dat Wikipedia ook in het Oud Engels bestaat. Met 2600 artikelen, maar natuurlijk nog steeds groeiende!
Dat brengt mij op het enige tentamen (of "toets" zoals de docent zegt, om ons minder bang te maken) van deze leesweken; ik moet 500 Oud Engelse woordjes uit mijn hoofd leren, van Oud Engels naar Modern Engels en andersom. Wat is het nut, vraag je je misschien af; misschien is dat er niet, omdat onze docent "van de oude stempel" is en vroeger alle 7 sterke werkwoordsvorm uitgangen in het Gotisch uit zijn hoofd moest leren en dat hatelijk ook op ons wil overbrengen, maar dat niet mag, en dus een soort van "uitgelklede" vorm doet. Behalve dat het een hele lieve aardige man is die nooit zoiets zou doen. Dus is het er vooral om ons te helpen, omdat het tentamen van dit vak bestaat uit 2 teksten in het Oud Engels die we moeten vertalen in het Modern Engels, en het handig is als je dan behoorlijk wat woorden al weet zonder ze hoeven op te zoeken (moet je ook de uitgangen nog uit je hoofd leren om te weten in welke naamval de woorden staan, maar dat terzijde).
En het is eigenlijk wel leuk, en ook niet zo heel moeilijk, op een harde kern van ongeveer 50 woorden na die ik niet in mijn hoofd kan krijgen omdat er al 20 woorden voor "man", "battle", "horrible", en "treasure" zijn, en er gewoon niet nog eentje bij past in mijn hoofd (ze waren erg uitgebreid in hun onderwerpen, de Oud Engelse schrijvers). En in het Oud Engels haal ik de "ea" en de "æ" steeds door elkaar, maar ik kan me niet voorstellen dat mijn docent daar een drama van maakt.
En het is typisch om te zien hoeveel Oud Engelse woorden lijken op Nederlandse woorden, terwijl ze minder lijken op hun Modern Engelse variant (vooral de native speakers in onze klas, een aantal mensen uit Canada en de VS, hebben daar problemen mee). "Ik" is bijvoorbeeld gewoon "ic", "grief" is "sorg", iemand onthoofden is "beheafdian", en "to become" is "weordan". Ook voor Friesen is het goed te doen, aangezien "twee" gewoon "twegen" is, en een kerk een "cirice". Hoe het zit met de uitspraak laat ik even achterwege, want dat is een ingewikkelde samenstelling van "denken in het Engels maar praten in het Nederlands", zoals ook Afrikaans voor mijn gevoel is.
En er zijn allerlei rare letters, zoals die "æ", maar ook "ð" en "þ", wat dan eigenlijk weer dezelfde letter is, maar uiteindelijk is het allemaal vrij simpel. En toch leren we een nieuwe taal, met nieuwe grammatica (naamvallen! 7 verschillende soorten sterke werkwoorden!) en onbekende woorden, en hoe we die moeten vertalen.
En het practische nut van dit alles in mijn latere leven is vast vrijwel nihiel, behalve dat ik Tolkien een stuk makkelijker kan lezen ("ent" betekent reus, "theoden" is prins, "feax" (van Shadowfax) is vacht, "frod" betekent wijs, "Morþor" is misdaad, en "isen" (Isengard) betekent ijzer, om een paar te noemen), maar daar gaat het natuurlijk niet om!