Упершыню апублікавана на сайце
"Беларускі партызан" Тут друкуецца з некаторымі дапаўненнямі. Фармат Партызана - тры старонкі.
Кажуць, што паэзія - гэта тое, што застаецца, калі забываюцца словы. Памятаю, як я ў канцы 70-х гадоў ужо мінулага стагоддзя слухаў выступ Яўгенія Еўтушэнкі ў перапоўненай зале мінскай філармоніі. Верш пра трывушчасць
(
Read more... )
Comments 8
Пачну з таго, што я не ўцэркаўлённы каталік, хаця некаторы час быў. Гэта так бы мовіць да факталогіі.
Што тычыць Вашай ацэнкі маёй творчасьці і творчасьці маіх калегаў. Яна , безумоўна, мае права на існаваньне і можа быць слушнай. Мне асабіста цяжка пра гэта разважаць. Вам, з боку, бачна, напэўна лепш.
Але Вы змешваеце дзьве прадметныя вобласьці. Калі Вы лічаце, што пэн мусіць быць такім сабе "пісьменніцкім прафсаюзам", першаю барыкадаю на пярэднім краі, дык пакіньце ў баку зьмест твораў. Тым больш, што дзе-дзе, а ў радзе "пісьменніцкага прафсаюза" мусіць быць разуменьне пра вольнасць пісьменьніка ў яго выказваньнях.
Reply
Reply
Reply
у мяне пару месяцаў таму спыталіся, чаму я не слухаюся крытыкі. Я афігела, таму што паўтара году пасьля выхаду сваёй 2 кнігі чакала хоць нейкай рэцэнзіі на яе. Дачакалася камэнтара Южыка - у снежні 2012-га. і цэ фсэ. вельмі хацелася б паслухаць крытыку. вось шчыра скажу. але ж не крытыкуюць, а толькі скандаляць.
Reply
Reply
ваш жалезны прэнт за домам ваньковіча - ужо класіка!
Reply
Reply
Leave a comment