Інколи, коли усе наче гаразд, за дивного збігу обставин (погоди, променів світла у півтемряві холодного холу, запаху опалого листя, розміреності ходи), виринають спогади. Про тих, кого немає, але хто завжди поряд
( Read more... )
А в пам'яті моїй, ти житимеш завжди! Зранку було похмуро - сиві повні дощем хмари збирались над містом. Сьогодні в Стефці був апетит. Вона зі смаком з'їла вівсяну кашку, випила улюблений сік. Близько одинадцятої розпогодилось. Хмаринки стали маленькими та непомітними, а небо неприродно блакитним. Пожалілась Гєникові, що їй зимно - страшно мерзли
( Read more... )