[SF] _+_+_+คู่กัด...คู่กัน_+_+_+

[reeya_areeya]

สวัสดีค่ะทุกคน

Comments

[reeya_areeya]

“พี่ยูอิจิหยุดเถอะฮะ ในเมื่อพี่ยูอิจิอยากรู้นักอยากรู้หนา ว่าผมชอบใครอยู่ ผมก็จะบอกให้ฟัง คนคนนี้ไงคะ คนที่ผมชอบอยู่" คนตัวเล็กไม่พูดเปล่าแถมควงแขนจินเป็นการยืนยันต่อหน้านายกสโมสรนักศึกษา

จินพอคาดเดาแผนการณ์ทั้งหมดได้ เขาจึงยืนเฉยให้ความร่วมมือกับอีกฝ่ายเป็นอย่างดี

ทางด้านยูอิจิเมื่อรับรู้ความจริง เขาจึงลดมือลงด้วยความตกตะลึง ในเมื่อคาซึยะมีคนรักอยู่เคียงข้าง เขาก็เป็นลูกผู้ชายและมีศักดิ์ศรีพอที่จะไม่ตามตื้อร่างบางอีกต่อไป ถึงจะเจ็บปวดแต่เขายอมรับความพ่ายแพ้แบบลูกผู้ชาย

ยูอิจิยังคงมึนงงและไม่อยากเชื่อว่าผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างเขาจะอกหัก ถูกมองข้ามไปหาเจ้าหนุ่มนักกีฬาหน้าทะเล้น แต่ช่างเถอะ คนอย่างเขายังมีศักดิ์ศรีพอที่จะไม่ตามตอแยคนที่มีเจ้าของแล้ว

“ฝากดูแลคาเมะให้ดีด้วยแล้วกัน วันไหนที่นายทำให้คาเมะเจ็บ ฉันไม่เอานายไว้แน่” พูดจบยูอิจิก็เดินหนีออกไปทันที

คาซึยะถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่นายกสโมสรนักศึกษายอมเข้าใจอะไรง่ายๆ เสียที ในที่สุดเขาก็ได้รุ่นพี่ยูอิจิที่แสนดีคนเดิมของเขากลับคืนมา

ทางด้านจินงงเป็นไก่ตาแตก ที่จู่ๆ คู่แข่งหัวใจของเขายอมยกธงขาวเดินจากไปง่ายๆ เช่นนี้ เขาคิดว่างานนี้ต้องมีการต่อสู้ออกแรงกันเสียอีก

“นี่จิน ฉันจะกลับแล้วนะ นายจะกลับพร้อมฉันไหม? มัวแต่ยืนอ้าปากค้างอยู่นั่นล่ะ” หนุ่มน้อยจอมโวยหันมาสะกิดจินพร้อมกับเริ่มลงมือเก็บข้าวของ

ร่างสูงเริ่มได้สติรีบช่วยคาซึยะเก็บอุปกรณ์วาดรูป แล้วหอบหิ้วข้าวของตามไปส่งคนตัวเล็กที่ชมรมศิลปะ

ระหว่างทางคาซึยะที่เดินนำหน้าก็หยุดเดินหันมาคุยกับชายหนุ่ม

“ฉันยังไม่ได้ขอบคุณนายที่มาช่วยฉันไว้เลยนะ ขอบคุณมากนะจิน” คนตัวเล็กกล่าวขึ้นด้วยท่าทีเขินอาย ปกติเขาไม่เคยพูดจาดีๆ กับจินอย่างนี้เลยนี่นา เจอหน้ากันทีไรก็มีเรื่องให้เถียงกันตลอด

“ไม่เป็นไร ยินดีรับใช้เสมอ” ชายหนุ่มแกล้งค้อมต่ำเหมือนรับคำสั่งจากเจ้านาย สร้างความขบขันกับคาซึยะ

“ว่าแต่นายทำไมถึงไปช่วยฉันได้ทันล่ะ?” หนุ่มน้อยจอมโวยเริ่มถามคำถามที่ค้างคาใจ

“ก็พี่แอบเดินตามคาเมะมาตั้งหลายวันแล้วนี่” อีกฝ่ายเฉลยข้อข้องใจ

“แล้วทำไมนายต้องคอยตามฉันด้วย?” คาซึยะถามต่อด้วยความงุนงง