เพียงเธอหลับตา, เธอจะได้พบความรัก...ตอนที่4

[reeya_areeya]

กลับมาอีกครั้งกับตอนที่สี่นะคะ

ในที่สุดรียากับแนนจ๋า ก็เข็นเรื่องนี้ออกมากันต่อจนสำเร็จ

พร้อมกับอาการไมเกรนขึ้นหัวกันทั้งคู่

เชิญสนุกกับการอ่านค่ะ

===============================

ขอบคุณแนนจ๋ามาก ที่ช่วยกันปวดหัวกับโปรเจ็คนี้

ขอบคุณ คุณVani_13 เจ้าของเรื่องตัวจริงที่ยอมให้พวกเราแปลเรื่องนี้มาณ ที่นี่ด้วยค่ะเพียงเธอหลับตา, เธอจะได้พบความรัก

Comments

[reeya_areeya]

“ห๊า?”

“นายเป็นอิสระแล้ว ตั้งแต่นี้ไปนายไม่ต้องจ่ายหนี้ฉันอีกแล้ว”

“แต่…”

“นายจะทำอะไรก็ได้ตามที่นายต้องการ และฉันจะไม่มารบกวนนายอีกแล้ว”

“ผมไม่ชอบติดหนี้ใคร คุณแน่ใจได้เลยว่าฉันจะหาเงินมาใช้หนี้คืนคุณแน่”

“ก็ดี งั้นนายก็ออกไปหางานทำ แล้วเอาเงินมาจ่ายคืนฉันเป็นงวดๆ”

คาซึยะแทบจะอ้าปากค้าง นี่จินเห็นเขาเป็นอะไรกัน? เป็นหมากฝรั่งที่จินอยากลิ้มลองแล้วคายทิ้งหรอกหรือ? ถ้าจินยอมให้เขาชดใช้หนี้หลังจากที่เขามีงานทำแล้ว ทำไมจินไม่ทำอย่างนั้นกับเขาตั้งแต่แรกล่ะ?

เรื่องนี้มีจินเพียงคนเดียวที่มีอำนาจตัดสินใจว่าจะคิดทำเช่นไรในสถานการณ์เช่นนี้ โดยที่เขาไม่สิทธิ์ที่จะถามอะไรได้เลย

เรื่องทั้งหมดมันจบลงแค่ชั่วพริบตา เขาเคยคิดว่าจินจะสามารถอยู่ร่วมกับเขาได้ตลอดไป แต่มันก็เป็นเพียงความฝันลมๆ แล้งๆ ที่เขาสร้างขึ้นมาเพียงฝ่ายเดียว มีแต่เขาที่แอบหวังให้เรื่องนี้เกิดขึ้น

แล้วจูบนั่นล่ะ...มันหมายความว่ายังไง? จินไม่เคยจูบเขามาก่อนเลย

ช่วงหลังมานี้ร่างบางรู้สึกเหมือนได้ใกล้ชิดกับจินมากขึ้น บางทีการจูบครั้งนี้มันอาจจะเป็นแค่วิธีเอ่ยลาจากอีกฝ่าย เขาแอบฝันมานานแล้วว่าจะได้เป็นฝ่ายจูบจากจิน แต่มาถึงตอนนี้ เขากลับคิดว่าเขาไม่ควรจะจูบกับอีกฝ่ายเลยเพราะมันยิ่งทำให้เขาอยากจะวาดหวังลมๆแล้งๆที่จะได้อยู่ชิดใกล้กับอคานิชิ ...

ร่างสูงลุกขึ้นยืน ก่อนจะก้มลงเก็บเสื้อผ้าของตัวเองบนพื้นขึ้นมา

ในสถานการณ์ที่จินเคยทิ้งเขาให้อยู่เพียงลำพังหลังการมีเซ็กส์นั้นไม่ได้เกิดขึ้นอีกแล้ว ครั้งนั้นเป็นครั้งสุดท้าย แต่..ทำไมตอนนี้เขาถึงได้รู้สึกแย่ยิ่งกว่าตอนนั้นเสียอีก

ภายในห้องที่เงียบกริบ มีเพียงเสียงสวบสาบของการเสียดสีของเนื้อผ้าขณะที่จินแต่งตัว หยาดน้ำตาเอ่อล้นมาจากหางตาของร่างบาง เหมือนมีบางสิ่งกำลังเชือดเฉือนหัวใจของเขาอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เขายินเสียงเปิดลูกบิดประตู ก่อนที่จินจะเดินจากไป