(no subject)
En dan stort je wereld even in.
En niemand die het merkt.
Als het goed is gaat ze naar Japan, zegt ze.
Voor een jaar.
En hopelijk krijgt ze daar dan ook werk.
Blij voor haar zijn is niet zo moeilijk, want dat ben ik oprecht.
Maar het breken van mijn hart is net zo oprecht.
En pijnlijk.
Wat moet ik zonder haar?
Stiekem hoop ik dat ze niet zal gaan.
Dat ze hier blijft, bij mij.
Maar ik ben bang dat ik haar zal moeten laten gaan.
Haar eigen weg.
Want ze is vrij.
Ze is een avontuur op zich.
Maar heeft recht op een eigen avontuur.
Waarom doet dit zoveel pijn?
Ze is nog niet eens weg.
En zeker is het ook nog niet.
En toch is het een klap.
Omdat ik nog steeds hoop, dat het goed zal komen.
Dat zij ooit weer van mij zal zijn.
Het zijn dromen, dat weet ik wel.
Maar wat is een mens zonder dromen?
En want ben ik zonder haar?