half Sun half Moon (p1)
คุณเคยไหมที่ในหัวมีแต่คำถาม หรือเอาแต่คิดถึงความหมายของการมีชีวิตอยู่ทุกครั้งที่มีโอกาสตื่นลืมขึ้นมาในทุกๆวัน
เอาจริงนะ... ในความคิดของผมเอง การมีชีวิตนี่มันเหนื่อยมากเลยนะ
ยิ่งในเวลาแบบนี้ ยิ่งโคตรของโคตรเหนื่อยเลย
“So tell us about yourself”
“What kind of person do you think you are?"
สิ้นคำทักทายสั้นๆพอเป็นมารยาทจบไปแล้วทั้งหญิงและชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ยิงคำถามระรัวใส่หน้าอย่างไม่รอช้าราวกับสงสัยใคร่รู้อยากได้คำตอบของคำถามเหล่านี้มากมายเหลือเกิน
“In your opinion, what kind of skills and personality are matches the needs of the job?"
“How do you think your experiences are suited to the position?”
สมองของผมก็ไล่ประมวลสองภาษาก่อนจะตอบคำถามที่หลั่งไหลเข้าหูขวาทะลุหูซ้ายไปราวกับสายน้ำไหลหลาก และใช่ ... ผมว่ายน้ำไม่เป็น ก็จมบ้าง ลอยบ้าง ส่วนใหญ่ก็ปล่อยเบลอไร้การฝืนสังขาร
“From your own view, why should we accept you here?”
ขณะเดียวกันผมเริ่มอยากถามกลับไปเหมือนกันครับ เริ่มเลยนะ
คำถามแรก “ไหนว่างานนี้ใช้ภาษาต่างชาติเป็นบางครั้งคราว แล้วทำไม หลังคำว่า ‘สวัสดี’ ก็ไม่มีภาษาบ้านเกิดดังเข้าหูบ้างเลย”
คำถามต่อมา “ผมกับงานนี้จะเหมาะสมกันไหม เอ่อ ผมเองก็อยากรู้ รบกวนช่วยตอบผมทีสิ ก็พวกคุณเป็นคนเรียกผมมาสัมภาษณ์นี่นา”
ได้แต่สงสัยอยู่ภายในใจเงียบๆคนเดียวลำพัง และใช่ ...มันเป็นแค่ความคิดครับ
ในระหว่างรอเหล่าคนตรงหน้าแลกเปลี่ยนความลับกันด้วยกระดาษสองสามแผ่นที่สลับปรับเปลี่ยนส่งให้กันไปมา (เดาเอาว่ามันน่าจะเป็นความลับ เพราะถ้าไม่ลับอะไร พวกเขาคงส่งมาให้ผมดูด้วยแล้ว ...จริงเปล่า) จิตฟุ้งซ่านของผมก็เริ่มทำงานอย่างสงบด้วยการนึกย้อนไปถึงตอนโดนสัมภาษณ์เมื่อครู่นี้ และอดคิดถึงความน่าจะเป็นไม่ได้ว่าทำได้ดีพอไหม หรือควรจะตอบแบบนั้นแบบนี้หรือไม่ แต่คิดอีกทีก็ไม่มั่นใจว่า ถ้าถูกถามใหม่อีกครั้งแล้วจะตอบแตกต่างจากเดิมหรือเปล่า
แต่มันผ่านไปแล้ว เปลียนอะไรไม่ได้แล้ว อืม... เป็นเรื่องน่าเสียดายนะ
ฉับพลันบางอย่างที่เนิ่นนานแต่คุ้นเคยก็ดังขึ้นในห้วงแห่งความคิดอันฟุ้งซ่าน
“ หน้าตาอย่างเราเนี่ย ต้องตั้งใจเรียนให้มากๆรู้ไหม ไม่งั้นจะลำบาก ”
เคยไหมที่แบบว่า ไม่ใช่ความทรงจำน่าประทับใจจนไม่อาจลืมเลือน แต่มันแค้นใจจนลืมไม่ลง
... ก็นั่นแหละครับ
tbc..
➴➴
เอาจริงนะ... ในความคิดของผมเอง การมีชีวิตนี่มันเหนื่อยมากเลยนะ
ยิ่งในเวลาแบบนี้ ยิ่งโคตรของโคตรเหนื่อยเลย
“So tell us about yourself”
“What kind of person do you think you are?"
สิ้นคำทักทายสั้นๆพอเป็นมารยาทจบไปแล้วทั้งหญิงและชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ยิงคำถามระรัวใส่หน้าอย่างไม่รอช้าราวกับสงสัยใคร่รู้อยากได้คำตอบของคำถามเหล่านี้มากมายเหลือเกิน
“In your opinion, what kind of skills and personality are matches the needs of the job?"
“How do you think your experiences are suited to the position?”
สมองของผมก็ไล่ประมวลสองภาษาก่อนจะตอบคำถามที่หลั่งไหลเข้าหูขวาทะลุหูซ้ายไปราวกับสายน้ำไหลหลาก และใช่ ... ผมว่ายน้ำไม่เป็น ก็จมบ้าง ลอยบ้าง ส่วนใหญ่ก็ปล่อยเบลอไร้การฝืนสังขาร
“From your own view, why should we accept you here?”
ขณะเดียวกันผมเริ่มอยากถามกลับไปเหมือนกันครับ เริ่มเลยนะ
คำถามแรก “ไหนว่างานนี้ใช้ภาษาต่างชาติเป็นบางครั้งคราว แล้วทำไม หลังคำว่า ‘สวัสดี’ ก็ไม่มีภาษาบ้านเกิดดังเข้าหูบ้างเลย”
คำถามต่อมา “ผมกับงานนี้จะเหมาะสมกันไหม เอ่อ ผมเองก็อยากรู้ รบกวนช่วยตอบผมทีสิ ก็พวกคุณเป็นคนเรียกผมมาสัมภาษณ์นี่นา”
ได้แต่สงสัยอยู่ภายในใจเงียบๆคนเดียวลำพัง และใช่ ...มันเป็นแค่ความคิดครับ
ในระหว่างรอเหล่าคนตรงหน้าแลกเปลี่ยนความลับกันด้วยกระดาษสองสามแผ่นที่สลับปรับเปลี่ยนส่งให้กันไปมา (เดาเอาว่ามันน่าจะเป็นความลับ เพราะถ้าไม่ลับอะไร พวกเขาคงส่งมาให้ผมดูด้วยแล้ว ...จริงเปล่า) จิตฟุ้งซ่านของผมก็เริ่มทำงานอย่างสงบด้วยการนึกย้อนไปถึงตอนโดนสัมภาษณ์เมื่อครู่นี้ และอดคิดถึงความน่าจะเป็นไม่ได้ว่าทำได้ดีพอไหม หรือควรจะตอบแบบนั้นแบบนี้หรือไม่ แต่คิดอีกทีก็ไม่มั่นใจว่า ถ้าถูกถามใหม่อีกครั้งแล้วจะตอบแตกต่างจากเดิมหรือเปล่า
แต่มันผ่านไปแล้ว เปลียนอะไรไม่ได้แล้ว อืม... เป็นเรื่องน่าเสียดายนะ
ฉับพลันบางอย่างที่เนิ่นนานแต่คุ้นเคยก็ดังขึ้นในห้วงแห่งความคิดอันฟุ้งซ่าน
“ หน้าตาอย่างเราเนี่ย ต้องตั้งใจเรียนให้มากๆรู้ไหม ไม่งั้นจะลำบาก ”
เคยไหมที่แบบว่า ไม่ใช่ความทรงจำน่าประทับใจจนไม่อาจลืมเลือน แต่มันแค้นใจจนลืมไม่ลง
... ก็นั่นแหละครับ
tbc..
➴➴