для самых мілых і пушыстых
сёння яны табе кажуць з тугою і горыччу - ідзі-ка ты, сынку-студэнце, перпіс рабі радзіме-матцы, заўтра радасна і ўзнёсла яны прапануюць табе жэрці дзярмо. І ты з мілым і выкшталцоным тварыкам пойдзеш не толькі есці дзярмо, але і перпіс рабіць. Штука такая: ты ж разумееш, што яны не вінаватыя і ім самім уляціць, калі ты не захочыш жэрці дзярмо. Ты іх не любіш, але ўсё разумееш - ім самім ЗВЕРХУ загад даслалі. І адмовіцца ты не можыш не праз абвостранае пачуццё любові да радзімы, а таму што ўсведамляеш бессэнсоўнасць любых поклікаў да іх.