Можа ўжо елку паставіць? Ці ранавата?
У мяне такое адчуванне, што ў той момант, як паставілі елку, адразу ж год і скончыўся. І пачаўся час па за межамі часу - чаканне наступнага :)
Добры гэты год быў у мяне, няхай і складаны, супярэчлівы. Але шмат і прыемнага, яскравага, што будзе добра успамінаць яшчэ не адзін раз, ды, можа, і ўнукам распавядаць.


( Read more... )

 Часам успамінаецца адзін хлопец, з якім разам вучыліся. Так, сябравалі, не больш. Але усплывае ў памяці, і такое моцнае жаданне пра яго даведацца. Што з ім і дзе ён? 19 год мінула...

 Усім удзячна, хто галасуе за мяне!
Там крыху ніжэй яшчэ і фотаздымкі ёсць, за іх таксама галасаваць можна.
Адна з хатніх фотасесій была з гітарай :))) Атрымалася "По дікім степям забайкалья..."

Ну так вось атрымалася, што я ўсё ніяк не дайду да фінішу. Конкурс працягваецца, апошні этап, спадарства.
Падтрымайце, калі ласка :)
На фотаздымках Мілаву пазнаеце , у маім блогу яны таксама ёсць.
А эссэ маё "Забытая флейта"

Загадзя ўсім удзячная. 

 ДЫМ

Як дым -
зямное на зямлі;
Як тым, што і да нас жылі,
I будуць жыць пасля.

У спраты прыбярэ зямля
Наш боль, што высахне асотам,
Адчай, што згоркне палыном
I зорным змелецца млыном.

I ўсё. I тое ж будзе потым,
Як і раней, як перад тым:
Адчай і боль з крывёй і потам, -
як дым.

Люблю яго вершы...

На паштовую скрыню прыйшоў такі ліст:

Здравствуйте, Ольга. Я - преподаватель изобразительного искусства из Санкт-Петербурга. Увлеклась выцинанкой. Учусь по книге Соколовой-Кубай. Была в Минске, купила книгу Я.М.Сахута. Там есть ваши работы. В худож.салоне приобрела Вашу открытку с выцинанкой. ...

Прыемна атрымліваць :)

Дзве: адна - мая, а другая - у маёй у руках :)
( Read more... )

Плот, які зараз ужо нікому не патрэбны. Бо ахоўваць няма чаго ды й няма ад каго: наўкол - старая сухая трава, кусты там-сям, ды пагоркі, што выраслі паверх рэшткаў падмуркаў ( Read more... )

Каля ганку старой шэрай хаты расла маленькая Кветачка. Калісь яе пасадзілі, калі тут яшчэ быў квятнік. Зараз ніхто не жыве і ў гэтай драўлянай будыніне, і квятніка даўно ўжо няма. А вось гэтая дробная Кветачка расцвітае кожны год. І сядзіць каля ганку ўсё лета, глядзіць сваім вокам у неба і чакае: мо хто прыйдзе?