(no subject)
Christain Death is B A G G E R.
Het feit dat iedereen meer dan anderhalf uur moest wachten voordat de band ein-de-lijk begon droeg niet echt bij aan de feeststemming.
Na een uur ons kapot verveeld te hebben, begon de band opeens te spelen. Iedereen keek elkaar in opperste verwarring aan. Was de band nu echt begonnen? Ze speelden natuurlijk in de Baroeg, misschien dat het daar allemaal wat knullig ging? Een man deed voorzichtig de deur open en de mensen stroomden binnen. Djura en ik gingen in overleg. Zouden we achterin gaan zitten of vooraan gaan staan? Lang kregen we niet de tijd om te overleggen want een of andere eikel werkte ons hardhandig de zaal uit.
Eikel, als je dit leest: je bent een eikel. Wij kunnen Nederlands, jij blijkbaar ook. Vraag dan gewoon aan mensen of ze weggaan en duw ze niet keihard.
Toen ging de zaal weer op slot. Blijkbaar moest de band nog wat spinnenwebben ophangen of zo. Daarna begonnen ze eindelijk en omgz wat zijn ze slecht :(. Nu is dit geheel subjectief natuurlijk, maar ze waren niet eens léuk slecht. Djura en ik vermaakten ons met het afkraken van de band. Fabian probeerde uit alle macht het toch een beetje leuk te vinden.
Ondertussen smste ik aan Gerard hoe stóm het hier was en dat hij helemaal niets mistte. Hij, Nishanti en diens broer waren in Leiden naar de bioscoop geweest en daarvoor wat gaan eten. Ik kreeg een steunbetuiging terug.
Djura merkte op dat de vioolstukken soms wat eerder leken te beginnen dan dat de zanger op zijn viool begon te spelen. Ik zakte terug op het harde houten blok en dacht een beetje aan Gerard en hoe leuk het afgelopen vrijdag was. Ik stopte met mijn gemijmer en toen zag ik opeens een bekend silhouet. Snel draaide ik me om naar Djura. "Is dat hem! Dat kan toch niet?" "Ja volgens mij is dat hem." Een seconde dacht ik eraan om hem te bellen. Stel dat het hem niet was, en ik me in de armen zou storten van een wild vreemde man. Toen rende ik op het silhouet af en stortte me woest in zijn armen. Gerard was samen met Nishanti nog even naar Rotterdam gereden vanuit Leiden. Doel: mij verassen. Missie geslaagd. Ik heb hem een half uur lang niet meer losgelaten.
Tyfus, wat een gave avond. Ik ben verliefd.
Het feit dat iedereen meer dan anderhalf uur moest wachten voordat de band ein-de-lijk begon droeg niet echt bij aan de feeststemming.
Na een uur ons kapot verveeld te hebben, begon de band opeens te spelen. Iedereen keek elkaar in opperste verwarring aan. Was de band nu echt begonnen? Ze speelden natuurlijk in de Baroeg, misschien dat het daar allemaal wat knullig ging? Een man deed voorzichtig de deur open en de mensen stroomden binnen. Djura en ik gingen in overleg. Zouden we achterin gaan zitten of vooraan gaan staan? Lang kregen we niet de tijd om te overleggen want een of andere eikel werkte ons hardhandig de zaal uit.
Eikel, als je dit leest: je bent een eikel. Wij kunnen Nederlands, jij blijkbaar ook. Vraag dan gewoon aan mensen of ze weggaan en duw ze niet keihard.
Toen ging de zaal weer op slot. Blijkbaar moest de band nog wat spinnenwebben ophangen of zo. Daarna begonnen ze eindelijk en omgz wat zijn ze slecht :(. Nu is dit geheel subjectief natuurlijk, maar ze waren niet eens léuk slecht. Djura en ik vermaakten ons met het afkraken van de band. Fabian probeerde uit alle macht het toch een beetje leuk te vinden.
Ondertussen smste ik aan Gerard hoe stóm het hier was en dat hij helemaal niets mistte. Hij, Nishanti en diens broer waren in Leiden naar de bioscoop geweest en daarvoor wat gaan eten. Ik kreeg een steunbetuiging terug.
Djura merkte op dat de vioolstukken soms wat eerder leken te beginnen dan dat de zanger op zijn viool begon te spelen. Ik zakte terug op het harde houten blok en dacht een beetje aan Gerard en hoe leuk het afgelopen vrijdag was. Ik stopte met mijn gemijmer en toen zag ik opeens een bekend silhouet. Snel draaide ik me om naar Djura. "Is dat hem! Dat kan toch niet?" "Ja volgens mij is dat hem." Een seconde dacht ik eraan om hem te bellen. Stel dat het hem niet was, en ik me in de armen zou storten van een wild vreemde man. Toen rende ik op het silhouet af en stortte me woest in zijn armen. Gerard was samen met Nishanti nog even naar Rotterdam gereden vanuit Leiden. Doel: mij verassen. Missie geslaagd. Ik heb hem een half uur lang niet meer losgelaten.
Tyfus, wat een gave avond. Ik ben verliefd.