Лiтвiнам, запiсаўшымся ў наш Перапіс, на пажагнанне...
Зараз шукаю пэўныя матэр'ялы дзеля пэўнага матэр'яльчыку :) І вось такую пеСТню адшукаў: "Это особенное поколение - ополяченные белорусские шляхтичи... Это был мужественный выбор. И сознательный. Быть белорусами. Сына поэта Винцеся Коротынского Бруно упрекали: «Какой же ты белорус, если родился в Варшаве?». А тот, воспитанный патриотом, отвечал: «Часамi здараецца, што чалавек нараджаецца ў стайнi. Але ж ад гэтага ён не становiцца канём». Артем Верига-Даревский называл себя литвином. То есть - белорусом. «Лiтвiнам, запiсаўшымся ў мой Альбом, на пажагнанне», «Лiтва - родная зямелька», «Чый гэта голас? Гэта словы нашы, браценькi-лiтоўцы» - это строки из его текстов... Другой из адресатов, некто Эдвард Г., обращается к самому Вериге-Даревскому: «Ну, браточык! Прагукаў ты па-нашэму i гутэрку тваю спадабалі»".
"Апалячаны" "беларускі" шляхціч (гэныя сумна-смешныя пеСТні я ўжо ведаю) з Меншчыны літоўскай заве ся простым тэкстам Літвінам (не "то есть - белорусом"), родну зямельку -- Літвою (не "то есть Беларусью"), браценькаў -- літоўцамі (а наддзвінскіх братоў сялян -- беларусамі), чыё "слова" -- "наша" -- бадай што адзінае, што тутака можна назваць "беларускім". "Белая Русь" у тым кантэксце -- над Дзвіною: «А можа, вам, браты надвiслянцы, цiкавай будзе паэзiя нашых наддзвiнскiх братоў, сялян Белай Русi?». Перафразуючы пана Бруна Каратынскага: «Часамi здараецца, што чалавек нараджаецца ў "Белоруссии". Але ж ад гэтага ён не становiцца "белорусом"».