Estella
Stelletjes. Ik heb en kan er niets mee. Op dit moment wil ik nog geen eens deel uit maken van een stelletje. Een paar maanden geleden praatte ik wel anders. Een paar maanden geleden kon ik het alleen maar over hem hebben. Ik wilde niets liever dan met hem een stelletje vormen. Ik wilde deel uit maken van ‘samen’. En dat terwijl ik het er altijd over had dat 1 het magische nummer is. Ik heb veel obstakels in dit leven moeten overwinnen en dat heb ik allemaal alleen moeten doen. En daarom ging ik ervan uit dat ik uiteindelijk alleen op mezelf kon rekenen. Dat ik mijn eigen beste vriend was. Dat niemand het beter met mezelf voor heeft dan ik zelf. Ik moet zeggen dat ik niet alleen geen deel wilde uitmaken van een stelletje maar ook niet van vriendengroepjes. Nee, ik ben niet egocentrisch en ook niet narcistisch. Ik heb gewoon weinig vertrouwen in de mens. En ik had geen goede ervaringen met relaties, zowel de platonische, familiaire en de beruchte relatie met de andere sekse. In alledrie ben ik meer dan één maal belazerd. Verleid, gebruikt en daarna uitgespuugd.
Ik weet nog dat vriendin x mij vertelde dat ze zo van me houdt, omdat ze altijd op me kan rekenen. Toentertijd waren x en ik heel close. We leefden in ons eigen utopische wereld. We hadden elkaar en konden samen de wereld aan. Als vriendin x mijn opbelde omdat ze mijn dringend nodig had (lees: vriendje nummer 14 had al zes uur lang geen smsje gestuurd) snelde ik naar haar huis om daar vervolgens naar een ellenlange klaagzang te luisteren. Het gaf me een goed gevoel als ik zo’n zeuraanval weer had overleeft. Ik werd er helemaal blij van, bijna euforisch. Al snel merkte ik dat ik verleid was in het web wat ze vriendschap noemen. Om daarna gebruikt en uitgespuugd te worden. Ik ben ingeruild voor een beter exemplaar. En dat vond ik onwijs zuur. Laatst sprak x me weer aan. Er speelde weer één of andere drama af in haar soapachtige leven. Weer kwam een zeuraanval. En weer liet ik deze over me heen komen. Ik merkte dat ik het geduld niet langer kon opbrengen om echt te luisteren. Alles werd opeens helder. Ik heb geen zin meer om huispsycholoog te spelen voor mensen. Niet voor vriendjes, niet voor vrienden en ook niet voor familie. Ik moet ophouden met mijn altruïstische levenswijze. Anderen hebben er baat bij, maar ik heb er helemaal niets aan. Ik word er alleen maar emotioneel gestoorder van.
Misschien is het sowieso niet verantwoordelijk om als emotioneel gestoord mens een relatie aan te gaan met een ander. Al helemaal niet als het gaat om iemand van het andere geslacht. Als ik eens een keer aan de toekomst denk dan merk ik dat ik mezelf nooit met een andere deze zie beleven. Bij een opdracht voor school moest ik een brief schrijven aan mijn docente waarin ik deed alsof we in het jaar 2017 leefden. Een klasgenoot las met me mee over mijn schouder. Ze ging zich bemoeien met mijn brief en vond dat ik in mijn brief een partner moest proppen en minstens één kind. Want zij was in haar brief al getrouwd en had in die tien jaar ook nog eens drie kinderen uit haar lichaam geperst. Ze gaf me het gevoel dat ik niet normaal was. Dat ik geen compleet mens kon zijn zonder een levenspartner en een bundel kinderen.
Kritiek krijg ik ook van mijn zusje die anderhalf jaar een relatie heeft. Van mijn zus die sinds kort “weer aan de man is” zoals ze dat zelf omschrijft. Mijn neef die in twee jaar is gaan samenwonen en een kind heeft gekregen. En uiteindelijk van mijn nicht die tijdens een vakantie in Suriname door haar vriend ten huwelijk is gevraagd. Dit allemaal op één avond tijdens een verjaardag. Gênant! Daarom kan ik niet tegen stelletjes. Het lijkt wel alsof zij zich beter voelen dan mensen die vrijgezel zijn. Wat dan nog als ik al bijna vier jaar vrijgezel ben? Is dat werkelijk een probleem? Door die zogenaamde stelletjes wordt ik alleen maar nog allergischer voor relaties. Ik merk dat ik me de laatste tijd als een Estella (lees: karakter in Charles Dickens Great Expectations) gedraag. Ik begin de gewoonte te kweken om het spel mee te spelen met het mannelijke geslacht. Ik laat ze denken dat ze me gebruiken en misschien is dat wel zo, maar ook ik gebruik ze. Ook ik maak me schuldig aan het verleiden, gebruiken en uitspugen. Het gaat me prima af. Ook al laat het soms een bittere smaak achter...