A post in Dutch, just so you know. Dingen die ik haat:
Niet kunnen huilen ondanks vol met negatieve emoties zitten. Niet boos kunnen worden omdat er niemand is om boos op te worden. Ook niet mezelf, het is mijn schuld niet. Ik kan er niks aan doen, het maakt me apatisch, het vreet me van binnen op.
Ik haat mezelf, mijn autisme, dus mezelf. Ik haat het missen van een diepe band met iemand, ik haat het niet kunnen voelen van een diepe band met iemand. Ik haat het om constant mezelf met anderen te vergelijken. Ik haat het om verbanden en sociale interactie tussen anderen te zien en ik haat het dat ik voel dat ik daar in toch echt een handicap in heb.
Ik haat het dat als ik me zo voel, dat niets en niemand er wat aan kan doen, ook al merk ik dat er mensen zijn die daar dan hun best voor doen. Ik haat het dat ik ze dan misschien teleurstel, of afstoot. Ik haat het dat ik nooit volledig zal kunnen snappen of inzien hoe communicatie werkt. Ik haat het dat ik dat niet kan accepteren en bij gebrek aan contact niet gewoon kan observeren.
Liefde is dood, zeker nu.
Ik haat mezelf, mijn autisme, dus mezelf. Ik haat het missen van een diepe band met iemand, ik haat het niet kunnen voelen van een diepe band met iemand. Ik haat het om constant mezelf met anderen te vergelijken. Ik haat het om verbanden en sociale interactie tussen anderen te zien en ik haat het dat ik voel dat ik daar in toch echt een handicap in heb.
Ik haat het dat als ik me zo voel, dat niets en niemand er wat aan kan doen, ook al merk ik dat er mensen zijn die daar dan hun best voor doen. Ik haat het dat ik ze dan misschien teleurstel, of afstoot. Ik haat het dat ik nooit volledig zal kunnen snappen of inzien hoe communicatie werkt. Ik haat het dat ik dat niet kan accepteren en bij gebrek aan contact niet gewoon kan observeren.
Liefde is dood, zeker nu.