Гэта так

[michalinka]

Originally posted by serge_saponenko at Считаю это стихотворение лучшим у себя
Мы убегаем от людей,
от боли и проделок вьюги.
От одиночества затей
стремимся убежать в испуге.

Но от себя не убежать:
в любой стране, порой любою
придётся жить и умирать
наедине с самим собою.
 

Comments

[allegra_1971]

[michalinka]

Не пафасна, але катэгарычна.. у гэтым ёсць праўда, але той жа Бог стварый чалавеку спадарожніка па жыцці, бо заўважыў, што кепска быць чалавеку аднаму.. напэўна існуюць моманты якія чалавек павінен вырашаць толькі сам насам з Богам і яны фундаментальныя ў жыцці асобы. Астатняе ўжо будуецца на гэтым падмурку..))

[allegra_1971]

[michalinka]

як жа той чалавек павінен абрыднуць, што спакой адзіноты становіцца спакусай))

[allegra_1971]

[michalinka]

для мяне вялікую каштоўнасць мае душэўная (эмацыйная) лучнасць з нейкім асобна ўзятым чалавекам.. тут напэўна, каму чаго не хапае)

[allegra_1971]

[michalinka]

не тое што нерэальна - зарэдка, бо звычайна ж сустракаюца два эгаізма і кожны лупіць сваё, а гэта нат і існуючуы пачатак лучнасці здольна разбурыць..