Ոչինչ անպատիժ չի մնում...
Էլեկտրոնային մամուլում երեկ երեկոյան թշնամու գնդակից զոհված պայմանագրային զինծառայողի՝ սպայի մասհվան մասին լուր հայտնվեց: Ինչպես միշտ շատ տխրեցի այդ բոթը կարդալով և կատաղեցի, որ թշնամին կրկին համարձակվել է ձեռք բարձրացնել Հայ զինվորի վրա: Ցավակցում եմ...
Չնայած դե թուրքի համար ինչ... հիմա պատկերացնում եմ, թե ինչքան են ցնծում, որ հաջողվել է Առյուծ խփել... սակայն երբեք մեր ոչ մի զոհված զինվորի մահն անպատիժ չի մնացել: Համոզված եմ, որ պատժիչ գործողություններն արդեն սկսվել են կամ էլ սարերի ետևում չեն: Չնայած էտ շները երբեք էլ չեն բարձրաձայնում իրենց կորուստների մասին: Դե հո իրենց թազիների մոտ պանիկա չեն բարձրացնելու... ինչը չեմ կարող ասել մեր «պրոֆեսիոնալ» լրատվամիջոցների մասին: Կարծես թշնամու համար աշխատելիս լինեն: Կզարմանաք, թե ինչու եմ այսպես գրել: Ուղղակի կարդում եմ մեր «տաղանդների»(լրագրողների) հոդվածիկներն ու ապշում, թե ինչպես կարող են այդքան ատել մեր երկիրը, ժողովրդին, որ անգամ սկսում են փնովել ու վարկաբեկել մեր բանակը:
Մեր բանակում խնդիրներ, իհարկե, կան, ուղղակի չի կարող այդքան երիտասարդ բանակում չլինեն խնդիրներ՝ հատկապես եթե մի վայրում տարբեր մտածելակերպի, խառնվածքի ու դաստիարակության աստիճանի տղամարդ կա... Իսկ կան մարդիկ ու լրատվամիջոցներ, որոնք այդ խնդիրները լուծելու առաջարկների փոխարեն միանգամից ցեխ են շպրտում նրա [բանակի] վրա:
Մի բան ասեմ հիմա կզարմանաք. կարդում եմ ադրբեջանական կայքերն ու զարմանում, թե ինչքան համախմբված են աշխատում: Նրանց մոտ էլ ամեն ինչ իդեալական չի, իրենց բանակում ավելի ահավոր իրավիճակ է, բայց իրենց լրագրողների մոտ գոյություն ունի չափի ու պատասխանատվության զգացում, հնարավորա և հարգանք բանակի նկատմամբ...Այ այս ամենի շնորհիվ է, որ, չունենալով հզոր և զարգացած բանակ, նրանք փորձում են և կարծես ստացվել է նրանց մոտ աշխարհին ներկայանալ տարածաշրջանի լավագույններից մեկը:
Այս վերջին պարբերությունը խնդրում եմ ճիշտ հասկանալ, քանի որ ես չեմ փորձում գովաբանեմ էտ թազիների բանակը, այլ ուղղակի փորձեցի մի փոխք զուգահեռ անցկացնել մեր ու նրանց լրագողների ու լրատվամիջոցների միջև:
Չնայած դե թուրքի համար ինչ... հիմա պատկերացնում եմ, թե ինչքան են ցնծում, որ հաջողվել է Առյուծ խփել... սակայն երբեք մեր ոչ մի զոհված զինվորի մահն անպատիժ չի մնացել: Համոզված եմ, որ պատժիչ գործողություններն արդեն սկսվել են կամ էլ սարերի ետևում չեն: Չնայած էտ շները երբեք էլ չեն բարձրաձայնում իրենց կորուստների մասին: Դե հո իրենց թազիների մոտ պանիկա չեն բարձրացնելու... ինչը չեմ կարող ասել մեր «պրոֆեսիոնալ» լրատվամիջոցների մասին: Կարծես թշնամու համար աշխատելիս լինեն: Կզարմանաք, թե ինչու եմ այսպես գրել: Ուղղակի կարդում եմ մեր «տաղանդների»(լրագրողների) հոդվածիկներն ու ապշում, թե ինչպես կարող են այդքան ատել մեր երկիրը, ժողովրդին, որ անգամ սկսում են փնովել ու վարկաբեկել մեր բանակը:
Մեր բանակում խնդիրներ, իհարկե, կան, ուղղակի չի կարող այդքան երիտասարդ բանակում չլինեն խնդիրներ՝ հատկապես եթե մի վայրում տարբեր մտածելակերպի, խառնվածքի ու դաստիարակության աստիճանի տղամարդ կա... Իսկ կան մարդիկ ու լրատվամիջոցներ, որոնք այդ խնդիրները լուծելու առաջարկների փոխարեն միանգամից ցեխ են շպրտում նրա [բանակի] վրա:
Մի բան ասեմ հիմա կզարմանաք. կարդում եմ ադրբեջանական կայքերն ու զարմանում, թե ինչքան համախմբված են աշխատում: Նրանց մոտ էլ ամեն ինչ իդեալական չի, իրենց բանակում ավելի ահավոր իրավիճակ է, բայց իրենց լրագրողների մոտ գոյություն ունի չափի ու պատասխանատվության զգացում, հնարավորա և հարգանք բանակի նկատմամբ...Այ այս ամենի շնորհիվ է, որ, չունենալով հզոր և զարգացած բանակ, նրանք փորձում են և կարծես ստացվել է նրանց մոտ աշխարհին ներկայանալ տարածաշրջանի լավագույններից մեկը:
Այս վերջին պարբերությունը խնդրում եմ ճիշտ հասկանալ, քանի որ ես չեմ փորձում գովաբանեմ էտ թազիների բանակը, այլ ուղղակի փորձեցի մի փոխք զուգահեռ անցկացնել մեր ու նրանց լրագողների ու լրատվամիջոցների միջև: