Акудовiч, пасляслоўе.
Ну што, схадзiў я на прэзентацыю Акудовiча. Гаворыць дзядзька цiкава, але па сутнасцi - нi пра што. Кнiгу так i можна было назваць - "Кнiга нi пра што". Акудовiч не падымае нiякiх сапраўды сучасных фiласофскiх пытанняў (якiя вымагаюць дзеяння), а корпаецца ў даволi склiзкай i блiзкай да клясiчных сафiзмаў тэме, што паўстае не з нейкiх "таямнiчых чыннiкаў Сусвету", а з асаблiвасцяў чалавечага ўспрыняцця ды асаблiвасцяў чалавечай мовы.
Акудовiч робiць таямнiцу з гэтых памежных аддзелаў успрыняцця, але нiякiх "таямнiцаў" у эзатэрычным акудовiчавам разуменнi тут няма, а есць паросту не да канца зразумелыя фактары функцыянавання чалавечага мозга i якiя, дарэчы, паступова перастаюць быць таямнiцамi, вось толькi адказы на гэтыя пытаннi прыходзяць не з фiласофскай балбатнi, а са складанай медыцынскай ды навуковай лiтаратуры.
Карацей, кнiжку я не набыў. Дарэчы, 120.000 (14$, на хвiлiначку) за падобную лiтаратуру мне шкада, хай яна i прэзентуецца аўтарам як Opus Magnum сваей лiтаратурнай дзейнасцi.