“ฆาตรกรเหรอ? หมอนั่น…”
จียงสบตากับยองเบแว้บหนึ่ง สายตาที่แฝงเร้นด้วยความลับที่ซึงฮยอนไม่ทันสังเกต ก่อนที่คนที่ชื่อยองเบจะละสายตาไปก่อน จียงหันมาหาซึงฮยอน ทำหน้าตาเหมือนลูกหมาถูกทิ้ง
“จียง ชั้นต้องทำงานก่อนนะ”
ซึงฮยอนก้าวเข้าไปในห้อง ทิ้งให้จียงทำหน้ามุ่ยและพึมพำกับตัวเอง มือบางกำแน่นอย่างไม่พอใจ
“ไม่สนใจฉันแล้วเหรอ? นายจะทิ้งฉันเหรอซึงฮยอน? ฉันไม่ยอมหรอกนะ…”
ในที่สุดตำรวจก็ต้องปล่อยยองเบไปเนื่องจากหลักฐานไม่พอ และมีพยานยืนยันว่าเขาออกจากที่เกิดเหตุหลังจากที่คุยกับผู้ตาย ซึงฮยอนพ่นลมหายใจหงุดหงิดพลางก้าวเท้าออกจากห้อง ไม่ใช่ฆาตรกรอีกแล้ว บางทีเขาควรจะสั่งให้ซึงรีเลิกสะกดรอย แต่เวลานี้หมอนั่นอยู่ไหนกัน ซึงรีต้องโทรมารายงานเขาตอนเช้าและตอนเย็นนี่นา
เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าซึงรียังไม่โทรมารายงานเลยตั้งแต่เช้า
พอไปถามลูกน้องของแดซองก็ได้คำตอบว่าซึงรีโทรมาหาผู้กองเมื่อคืน แต่หลังจากนั้นไม่ได้โทรมาอีกเลย ซึงฮยอนกดมือถือโทรหาก็ไม่ติด ยังกับมือถือถูกปิดทิ้งไปแล้ว เขาเพิ่งรู้สึกตัวว่าตอนที่จียงมาที่ออฟฟิศเมื่อกี้ ไม่มีซึงรีตามมา
เขารีบสั่งให้ลูกน้องของแดซองแกะรอยที่อยู่ของโทรศัพท์มือถือของจียงทันที แม้จะสงสัยในคำสั่ง แต่เจ้าหน้าที่ก็ทำตามแต่โดยดี ซึงฮยอนเดินวนไปมาอย่างกระวนกระวาย
“บ้าจริง…”
ลางสังหรณ์ของเขากำลังทำงาน และมันไม่ใช่ลางที่ดีเลย…
= = =
ต่อ
ตอนที่ 3