Was Bezig../Been Busy..
Ik typ dit nieuw bericht nu met mijn eigen computer. Ik kom net van buiten, waar ik bezig was met mijn dagelijkse gevechtskunst oefeningen op het balkon. Elke morgen, als ik tijd heb, doe ik die voor dat meeste mensen wakker zijn. Mijn vriendin ligt nog in bed te slapen. Ze ziet er erg schattig uit. Het is een poosje geweest en veel dingen zijn gebeurt. Maarten verteld alles...
1) Sinds een ander halve week geleden woont Xue Lin samen bij mij. We hebben de kamer helemaal veranderd en kunnen nu televisie en films kijken op de computer terwijl we in bed liggen. Het leven heeft zin..
2) A. We kwamen gisteren weer thuis van een reis. Ik ben bek af omdat ik Xue Lin overal moest dragen (busstationen inclusief), doordat ze een ontsteking onder haar voet had die heel ernstig en pijnlijk was. Ik wou haar niet rond laten springen als een konijn en iedereen keek toch al naar ons. Eerst naar het verband om haar voet en dan naar mij - de enigste buitenlander...
We waren op weg naar haar geboortesdorpje. DAT was een onderneming, zeg... Tussen zes en zeven uur reisafstand vanaf Guilin met de bus en twee honderd jaar terug in het verleden en je bent er. Maardan hebben ze net televisie en mobiele telefonen.. Ik zag ook internet. ADSL, volgens mij. Dat hebben ze op het platteland in America zelfs niet. Nouja, dit is China... De reis vanaf buiten Luizhou naar haar dorpje was onvoorstelbaar mooi. Ik kan het echt niet tot woorden brengen.. Het mooiste wat ik ooit heb gezien.
Eerst stopten we in het hoofd van de gemeenschap voor een nachtje voordat we verder gingen. Daar heb ik half van de familie voor het eerst gezien. Ik zat er maar te zweten en denken. Ze spraken allemaal Zhuanghua, waar ik haast geen woord van kan begrijpen, en kunnen haast geen Chinees. Maar voordat ik verder ga met het hart van dit berichte zal ik het eerst over iets anders hebben:
3) SPINNEN. Ik zag vorige week hier 's avonds beneden een reus-achtige spin. Ik wou het licht aandoen met mijn hand en toen ik het aan deed zat de spin er naast. Het schoot snel weg onder een poster. Ik dacht: GAD-VER-DAMME... WAT EEN MONSTER. Het was gekleurd als een albino-tijger, met sterke kaken. De poten waren lang en dik - niet bedoeld om in een web te zitten, maar voor de jacht van prooi. Was ik het prooi in dit geval? Gelukkig niet. Toen Xue Lin en ik naar haar geboortesdorp gingen was die spin even groot als de kleinste die ik daar zag. Ik stond in haar schuur-achtige W.C te bukken met een zaklantaren, omdat het stroom uit was, en ik schoon rond omdat iets glimmerde - DE OGEN! Die schuur leek wel vanuit de film Arachnaphobia! Ik schoon het licht rond me heen en overal zaten ze. De drol bleef hangen en ik stopte met het ademen. De ene groter dan de andere.. De grootste was wel even groot als mijn hand! Het werd me verteld dat als je gebeten word dat je wel ziek zal worden en dat het heel pijnlijk zal zijn, maar dat je niet zult sterven. En dan zijn er de reuze honderdpoten...
2) B. Dus, nu is het de volgende dag en de reis begint al vroeg. Ik kan haast niet communiceren met haar Oom (Eigenlijk bijna haar hele familie), wie ik ontbijt mee ga eten. Dan wachten we voor de bus. Oma en haar klein neefje, die heel schattig is, komen mee en de hele familie die in de buurt woont neemt afscheid voordat de bus vertrekt. De bus begon op te vullen toen meer en meer mensen binnen kwamen, maar ik had mijn ogen buiten. Het suikerriet en rijstvelden strekte uit naar de voeten van bergen en de horizon. De bergen waren daar hoger dan in Guilin, maar met dezelfde aparte punten. De stroompjes blauw en helder kruisde door het boerenterrein, bomen met bloemen aan iedere kant van de straat, en ik dacht dat ik op weg naar de hemel was. Maar het voelde als een achtbaan. De bus scheurde over de weg en toeterde voor de bochten, steeg, daalde... Xue Lin was misselijk, maar ik vond het te gek. Het was erg leuk. En toen was de bus propvol en we daalde nog vanaf een berg en toen stopte de bus weer. Daar stond haar zusje en vader. Tijd om er uit te klimmen. Ik was vergeten om te zeggen dat ik de hele reis ook een doos met zware kook dingen moest meeslepen... EN dan zij nog op mijn rug en onze tas in de andere hand.
We kwamen dus eindelijk aan en gingen direct naar boven waar we ons spul op een tafel smeten. Een diepe zucht en we zaten even op de "bank". Ik zal je iets over Chinese stoelen en dergelijks vertellen: Ze zijn pijnlijk voor mijn kont! Iedereen was toen binnen en we hadden toen wat lange gesprekken en alle Ooms en Tantes die ik nog niet had gezien kwamen voor diner. Ze kwamen ver en wouden heel veel weten - over mij. Maar ze vroegen mij niet. Alle vragen werden aan Xue Lin gesteld. Na een poos zei ik: "Ik kan wat Chinees spreken." Maar alleen maar een van ze kon Chinees, dus ik had weer pech. Wel, de kleine kinderen konden wat Chinees.. Toen later ik buiten gongfu aan het oefenen was toen deed het kleine jochie, Huang Shuang, me na en ik zei "Wat is dat?" Hij zei "Gevaarlijke been" en ik moest wel lachen.
Een van haar Ooms die was in Duitsland geweest en had als eerste daar een TV gekocht. Haar familie is daar apart. Haar vader is een Smid en heeft een zwaard in zijn kamer, naast het bed - voor verdediging van de familie. Ja, zo'n soort man is hij - Altijd serieuze wenkbrauwen en ogen die ergens naar nergens staren. Op foto's lijkt hij een strijder. Maar hij is wel vriendelijk en volgens Xue Lin heeft hij niets slecht te zeggen over onze relatie. En haar moeder die vertrouwt me nu meer en kan er over lachen. Een andere Oom van haar die is de hoofdmeester van een middelschool en volgens hem kan ik daar or in de buurt gemakkelijk een baan als leraar vinden. Goed nieuws, dus.
Toen ik achter het huis ging enkele minuten na onze aankomst op zoek naar de W.C zat er een grote vel-gekleurde groene slang met een vuur-rode nek niet ver van de deur. Zeer giftig, zeker.. Het kroop snel weg nadat het me zag. De eerste nacht wou ik boven op het dak gaan staan om de sterren te zien. Ik drag haar met me naar boven en ik kon het gewoon niet geloven - Zo veel sterren... De hele hemel zat vol. Geen stadlichten in zicht. Het was daar dat ik haar vertelde dat haar dorpje precies de soort plaats is die ik thuis wil noemen en dat ik daar veilig een gezin kan opbouwen. Ver van alles.. Waar tijd zo traag passeerd... Ze hield me hard vast en zei dankjewel. Maar ik zou haar moeten bedanken voor mijn blijheid en het vreden dat ik nu elke dag kan vinden..
De volgende dag was het tijd op naar de markt te gaan. Ik was de eerste buitenlander die daar ooit is geweest. DE EERSTE. En zo reageerde mensen ook. Het hele dorp stopte. Alles bleef dood stil staan. Motors, fietsers, voetgangers, alles kwam tot een halt. Mijn vriendin zat nog te springen en het duurde veel te lang om vooruit te gaan. Mensen staarde naar ons vanaf de tijd dat ze ons zagen tot we al lang voorbij waren. Mensen keken door deuren en ramen, kinderen stonden vanachter hun Moeder's of Vader's benen te kijken. Vooral was het grappig toen motors snel voorbij gingen en dan de nekken van de mensen rond draaide met grote wilde ogen. Op een gegeven moment waren we omringd door mensen met veel te veel vragen om gezond te zijn...
Xue Lin trok mijn arm en we liepen weg, een beetje achtergevolgd, maar we "ontsnapte". Ik was helemaal in de war doordat ik Zhuanghua niet kan verstaan. Ik kan alleen maar "eet smakelijk" en "Uw kont stinkt vrezelijk" (Meng tahai hengen) zeggen. We bleven nog een dag en toen gingen we weer naar huis. Daar is het gemakkelijker om haar voet te verzorgen en ik werd ook ziek. Maar door de [vieze] traditionele Chinese medicijnen was ik binnen een dag al helemaal beter - Echt ongelovelijk. Mijn benen doen nog zeer van de reis in die krampe bussen. Maar de rijstvelden waren goud in de morgen zon die over de bergen steeg en pijn werd achter in mijn gedachten gedrukt...
-----------------------------------------------------------------------------------
I now type this new entry on my own computer. I just came from outside, where I was busy with my daily martial arts exercises on the balcony. Each morning, when I have time, I do them before most people even get up. My girlfriend is still laying in bed, asleep. She looks so cute and peaceful. It has been a while and many things have happened. Maarten tells all...
1) Since a week and a half ago Xue Lin lives together with me. We have completely rearranged the room and can now wath television and films on the computer while we lay on the bed. Ah... LIFE..
2) A. We just returned home yesterday from a trip. I'm fatigued because I had to carry Xue Lin everywhere (Including busstations), due to the terrible infection under her foot that was very serious and painful. I wasn't going to let her hop around like a rabbit and everyone was looking at us anyways. First at the bandage around her foot and then at me - the only foreigner.
We were on the way to her hometown. THAT was quite a journey. Wouw.. Between six and seven hours traveling distance from Guilin with the bus and two hundred years in the past and you're there. But then again they just recently got television and mobile phones.. I also saw internet. Looked like ADSL. They don't even have that in the countryside of America. Wel, this IS China... The journey from outside Luizhou to her village was unbelievably beautiful. I really cannot bring it to words.. The most beautiful that I have ever seen.
First we stopped in the head of the county for a night before we continued on. There I saw half of the family for the first time. I just there sweating and thinking. They
all spoke Zhuanghua, which I can hardly understand a word of, and can speak very little Chinese or none. But before I continue with the hart of this entry I will touch on another matter:
3) SPIDERS. Last week in the evening downstairs I saw a gigantic spider. I wanted to turn on the light with my hand and when I trned it on the spider was sitting next to it. It instantly shot under a poster. I thought: HO-LY SHIT... WHAT A MONSTER. It was coloured like an albino-tiger, with strong mandibles. The legs were long and thick - not meant for sitting in a web, but for the hunt of prey. Was I the prey this time? Luckily not. When Xue Lin and I went to her hometown that spider was about as big as the smallest one I saw there. I stood squatting in the shed-like W.C with a flashlight, because the power was uit, and I shone the light around because something shimmered - THE EYES! That shed looked straight out of the film Arachnaphobia! I shone the light around me and they were everywhere. The turd stopped its descent and I stopped breathing. The next smaller than the last.. The biggest was as big as my hand! I was told that if you are bitten that you will become quite ill and that it will be very painful, but that you will not die. And then there's the giant centipedes...
2) B. So, now it's the next day and the journey begins early. I can barely communicate with her uncle (Actually, who I go to have breakfast with. Then we wait for the bus. Grandma and her young male cousin, who is very cute, almost her entire family) are coming along and the whole family that lives in the area say their goodbyes before the bus departs. The bus began to fill up as more and more people came inside, but I had my eyes outside. The sugarcane and ricepaddies stretched out to the feet of mountains and the horizon. The mountains here were higher than in Guilin, but with the same curious points. The streams blue and clear crossed through the farmterrain, trees with flowers along each side of the street, and I thought I was on the way to heaven. But it felt like a rollercoaster. De bus flew over the road and honked for the turns, ascended, descended... Xue Lin was carsick, but I enjoyed it immensely. It was fun. And then the bus was completely full and we descended one last mountain and then the bus stopped again. There stod her sister and father. Time to climb out. I forgot to mention that the whole trip I also had to carry a box with cooking things with us... AND then still her on my back and our bag in the other hand.
And so we finally arrived and immediately went upstairs and threw our things onto a table. A deep sigh and we sat down on the "couch" for a little while. Let me tell you about Chinese chairs and the likes: They are painful for my arse! Then everyone was inside and we had some long discussions and all the Aunts and Uncles that I had not yet seen came for dinner. They came far and wanted to know a lot - about me. But they didn't ask me. All the questions were directed at Xue Lin. After a while I said: "I can speak some Chinese." But only one of them could speak Chinese, so I was fucked. Well, the little children could speak some Chinese.. When later I was practising gongfu outside the little boy, whose name is Huang Shuang, was copying me and I said "What is that?" He said "Dangerous leg" and I had to laugh.
One of her uncles had been to Germany and was the first in the village to have a television, which he purchased there. Her family is different there. Her father is a blacksmith and has a sword in their bedroom, next to the bed - for protection of the family. Ja, he's that type of man - always serious eyebrows and eyes that stare off into the distance. On photos he looks like a warrior. But he is vriendly and according to Xue Lin he has nothing bad to say about our relationship. And her mother seems to trust me more now and can laugh about it. Another uncle of hers is the headmaster of a middleschool and according to him I can easily find a job as teacher there or in the area. Good news, then.
When I went behind her house only a few minutes after our arrival in search of the bathroom there was a large brightly-coloured green snake with a fire-red neck sitting not far from the door. Probably highly venomous.. It quickly crawled away after it saw me. The first night I wanted to go ontop of the roof to see the stars. I carried her with me to the top and I just couldn't believe it - So many stars... The heavens were full. No citylights in sight. It was there that I told her that her village is precisely the kind of place that I want to call home and that I can safely raise a family there. Far from everything.. Where the time passes so slowly... She held me hard and said thank you. But I should thank her for my happiness and the peace that I can now find every day..
The next day it was time to go to the market. I was the first foreigner to have ever been there. THE FIRST. And that's how people reacted. The whole town stopped. Everything stopped dead in its tracks. Motorcycles, cyclers, pedestrians, everything came to a halt. My girlfriend was still hopping everywhere and it took far too long for us to get around. People stared at us from the time they saw us until we had passed and left them in the distance. People also looked through doors and windows, children watched from behind their Mother's or Father's legs. The funniest was when motorcycles passed and the neks snapped around with big wild eyes. At one point we were surrounded with people with way too many questions to be healthy...
Xue Lin pulled my arm and we walked away, followed a bit, but we "escaped". I was all confused due to the fact that I can't understand Zhuanghua. I can only say "buon appetito" and "Your arse smells terrible" (Meng tahai hengen). We stayed a few more days and then we returned home. There it is easier to care for her foot and I also became ill. But because of [disgusting] traditional Chinese medicines I was better before a day was over - Just amazing. My legs still hurt from the journey in the cramped busses. But the rice paddies were gold in the morning sun that rose over de mountains and pain was pushed back into my thoughts...
1) Sinds een ander halve week geleden woont Xue Lin samen bij mij. We hebben de kamer helemaal veranderd en kunnen nu televisie en films kijken op de computer terwijl we in bed liggen. Het leven heeft zin..
2) A. We kwamen gisteren weer thuis van een reis. Ik ben bek af omdat ik Xue Lin overal moest dragen (busstationen inclusief), doordat ze een ontsteking onder haar voet had die heel ernstig en pijnlijk was. Ik wou haar niet rond laten springen als een konijn en iedereen keek toch al naar ons. Eerst naar het verband om haar voet en dan naar mij - de enigste buitenlander...
We waren op weg naar haar geboortesdorpje. DAT was een onderneming, zeg... Tussen zes en zeven uur reisafstand vanaf Guilin met de bus en twee honderd jaar terug in het verleden en je bent er. Maardan hebben ze net televisie en mobiele telefonen.. Ik zag ook internet. ADSL, volgens mij. Dat hebben ze op het platteland in America zelfs niet. Nouja, dit is China... De reis vanaf buiten Luizhou naar haar dorpje was onvoorstelbaar mooi. Ik kan het echt niet tot woorden brengen.. Het mooiste wat ik ooit heb gezien.
Eerst stopten we in het hoofd van de gemeenschap voor een nachtje voordat we verder gingen. Daar heb ik half van de familie voor het eerst gezien. Ik zat er maar te zweten en denken. Ze spraken allemaal Zhuanghua, waar ik haast geen woord van kan begrijpen, en kunnen haast geen Chinees. Maar voordat ik verder ga met het hart van dit berichte zal ik het eerst over iets anders hebben:
3) SPINNEN. Ik zag vorige week hier 's avonds beneden een reus-achtige spin. Ik wou het licht aandoen met mijn hand en toen ik het aan deed zat de spin er naast. Het schoot snel weg onder een poster. Ik dacht: GAD-VER-DAMME... WAT EEN MONSTER. Het was gekleurd als een albino-tijger, met sterke kaken. De poten waren lang en dik - niet bedoeld om in een web te zitten, maar voor de jacht van prooi. Was ik het prooi in dit geval? Gelukkig niet. Toen Xue Lin en ik naar haar geboortesdorp gingen was die spin even groot als de kleinste die ik daar zag. Ik stond in haar schuur-achtige W.C te bukken met een zaklantaren, omdat het stroom uit was, en ik schoon rond omdat iets glimmerde - DE OGEN! Die schuur leek wel vanuit de film Arachnaphobia! Ik schoon het licht rond me heen en overal zaten ze. De drol bleef hangen en ik stopte met het ademen. De ene groter dan de andere.. De grootste was wel even groot als mijn hand! Het werd me verteld dat als je gebeten word dat je wel ziek zal worden en dat het heel pijnlijk zal zijn, maar dat je niet zult sterven. En dan zijn er de reuze honderdpoten...
2) B. Dus, nu is het de volgende dag en de reis begint al vroeg. Ik kan haast niet communiceren met haar Oom (Eigenlijk bijna haar hele familie), wie ik ontbijt mee ga eten. Dan wachten we voor de bus. Oma en haar klein neefje, die heel schattig is, komen mee en de hele familie die in de buurt woont neemt afscheid voordat de bus vertrekt. De bus begon op te vullen toen meer en meer mensen binnen kwamen, maar ik had mijn ogen buiten. Het suikerriet en rijstvelden strekte uit naar de voeten van bergen en de horizon. De bergen waren daar hoger dan in Guilin, maar met dezelfde aparte punten. De stroompjes blauw en helder kruisde door het boerenterrein, bomen met bloemen aan iedere kant van de straat, en ik dacht dat ik op weg naar de hemel was. Maar het voelde als een achtbaan. De bus scheurde over de weg en toeterde voor de bochten, steeg, daalde... Xue Lin was misselijk, maar ik vond het te gek. Het was erg leuk. En toen was de bus propvol en we daalde nog vanaf een berg en toen stopte de bus weer. Daar stond haar zusje en vader. Tijd om er uit te klimmen. Ik was vergeten om te zeggen dat ik de hele reis ook een doos met zware kook dingen moest meeslepen... EN dan zij nog op mijn rug en onze tas in de andere hand.
We kwamen dus eindelijk aan en gingen direct naar boven waar we ons spul op een tafel smeten. Een diepe zucht en we zaten even op de "bank". Ik zal je iets over Chinese stoelen en dergelijks vertellen: Ze zijn pijnlijk voor mijn kont! Iedereen was toen binnen en we hadden toen wat lange gesprekken en alle Ooms en Tantes die ik nog niet had gezien kwamen voor diner. Ze kwamen ver en wouden heel veel weten - over mij. Maar ze vroegen mij niet. Alle vragen werden aan Xue Lin gesteld. Na een poos zei ik: "Ik kan wat Chinees spreken." Maar alleen maar een van ze kon Chinees, dus ik had weer pech. Wel, de kleine kinderen konden wat Chinees.. Toen later ik buiten gongfu aan het oefenen was toen deed het kleine jochie, Huang Shuang, me na en ik zei "Wat is dat?" Hij zei "Gevaarlijke been" en ik moest wel lachen.
Een van haar Ooms die was in Duitsland geweest en had als eerste daar een TV gekocht. Haar familie is daar apart. Haar vader is een Smid en heeft een zwaard in zijn kamer, naast het bed - voor verdediging van de familie. Ja, zo'n soort man is hij - Altijd serieuze wenkbrauwen en ogen die ergens naar nergens staren. Op foto's lijkt hij een strijder. Maar hij is wel vriendelijk en volgens Xue Lin heeft hij niets slecht te zeggen over onze relatie. En haar moeder die vertrouwt me nu meer en kan er over lachen. Een andere Oom van haar die is de hoofdmeester van een middelschool en volgens hem kan ik daar or in de buurt gemakkelijk een baan als leraar vinden. Goed nieuws, dus.
Toen ik achter het huis ging enkele minuten na onze aankomst op zoek naar de W.C zat er een grote vel-gekleurde groene slang met een vuur-rode nek niet ver van de deur. Zeer giftig, zeker.. Het kroop snel weg nadat het me zag. De eerste nacht wou ik boven op het dak gaan staan om de sterren te zien. Ik drag haar met me naar boven en ik kon het gewoon niet geloven - Zo veel sterren... De hele hemel zat vol. Geen stadlichten in zicht. Het was daar dat ik haar vertelde dat haar dorpje precies de soort plaats is die ik thuis wil noemen en dat ik daar veilig een gezin kan opbouwen. Ver van alles.. Waar tijd zo traag passeerd... Ze hield me hard vast en zei dankjewel. Maar ik zou haar moeten bedanken voor mijn blijheid en het vreden dat ik nu elke dag kan vinden..
De volgende dag was het tijd op naar de markt te gaan. Ik was de eerste buitenlander die daar ooit is geweest. DE EERSTE. En zo reageerde mensen ook. Het hele dorp stopte. Alles bleef dood stil staan. Motors, fietsers, voetgangers, alles kwam tot een halt. Mijn vriendin zat nog te springen en het duurde veel te lang om vooruit te gaan. Mensen staarde naar ons vanaf de tijd dat ze ons zagen tot we al lang voorbij waren. Mensen keken door deuren en ramen, kinderen stonden vanachter hun Moeder's of Vader's benen te kijken. Vooral was het grappig toen motors snel voorbij gingen en dan de nekken van de mensen rond draaide met grote wilde ogen. Op een gegeven moment waren we omringd door mensen met veel te veel vragen om gezond te zijn...
Xue Lin trok mijn arm en we liepen weg, een beetje achtergevolgd, maar we "ontsnapte". Ik was helemaal in de war doordat ik Zhuanghua niet kan verstaan. Ik kan alleen maar "eet smakelijk" en "Uw kont stinkt vrezelijk" (Meng tahai hengen) zeggen. We bleven nog een dag en toen gingen we weer naar huis. Daar is het gemakkelijker om haar voet te verzorgen en ik werd ook ziek. Maar door de [vieze] traditionele Chinese medicijnen was ik binnen een dag al helemaal beter - Echt ongelovelijk. Mijn benen doen nog zeer van de reis in die krampe bussen. Maar de rijstvelden waren goud in de morgen zon die over de bergen steeg en pijn werd achter in mijn gedachten gedrukt...
-----------------------------------------------------------------------------------
I now type this new entry on my own computer. I just came from outside, where I was busy with my daily martial arts exercises on the balcony. Each morning, when I have time, I do them before most people even get up. My girlfriend is still laying in bed, asleep. She looks so cute and peaceful. It has been a while and many things have happened. Maarten tells all...
1) Since a week and a half ago Xue Lin lives together with me. We have completely rearranged the room and can now wath television and films on the computer while we lay on the bed. Ah... LIFE..
2) A. We just returned home yesterday from a trip. I'm fatigued because I had to carry Xue Lin everywhere (Including busstations), due to the terrible infection under her foot that was very serious and painful. I wasn't going to let her hop around like a rabbit and everyone was looking at us anyways. First at the bandage around her foot and then at me - the only foreigner.
We were on the way to her hometown. THAT was quite a journey. Wouw.. Between six and seven hours traveling distance from Guilin with the bus and two hundred years in the past and you're there. But then again they just recently got television and mobile phones.. I also saw internet. Looked like ADSL. They don't even have that in the countryside of America. Wel, this IS China... The journey from outside Luizhou to her village was unbelievably beautiful. I really cannot bring it to words.. The most beautiful that I have ever seen.
First we stopped in the head of the county for a night before we continued on. There I saw half of the family for the first time. I just there sweating and thinking. They
all spoke Zhuanghua, which I can hardly understand a word of, and can speak very little Chinese or none. But before I continue with the hart of this entry I will touch on another matter:
3) SPIDERS. Last week in the evening downstairs I saw a gigantic spider. I wanted to turn on the light with my hand and when I trned it on the spider was sitting next to it. It instantly shot under a poster. I thought: HO-LY SHIT... WHAT A MONSTER. It was coloured like an albino-tiger, with strong mandibles. The legs were long and thick - not meant for sitting in a web, but for the hunt of prey. Was I the prey this time? Luckily not. When Xue Lin and I went to her hometown that spider was about as big as the smallest one I saw there. I stood squatting in the shed-like W.C with a flashlight, because the power was uit, and I shone the light around because something shimmered - THE EYES! That shed looked straight out of the film Arachnaphobia! I shone the light around me and they were everywhere. The turd stopped its descent and I stopped breathing. The next smaller than the last.. The biggest was as big as my hand! I was told that if you are bitten that you will become quite ill and that it will be very painful, but that you will not die. And then there's the giant centipedes...
2) B. So, now it's the next day and the journey begins early. I can barely communicate with her uncle (Actually, who I go to have breakfast with. Then we wait for the bus. Grandma and her young male cousin, who is very cute, almost her entire family) are coming along and the whole family that lives in the area say their goodbyes before the bus departs. The bus began to fill up as more and more people came inside, but I had my eyes outside. The sugarcane and ricepaddies stretched out to the feet of mountains and the horizon. The mountains here were higher than in Guilin, but with the same curious points. The streams blue and clear crossed through the farmterrain, trees with flowers along each side of the street, and I thought I was on the way to heaven. But it felt like a rollercoaster. De bus flew over the road and honked for the turns, ascended, descended... Xue Lin was carsick, but I enjoyed it immensely. It was fun. And then the bus was completely full and we descended one last mountain and then the bus stopped again. There stod her sister and father. Time to climb out. I forgot to mention that the whole trip I also had to carry a box with cooking things with us... AND then still her on my back and our bag in the other hand.
And so we finally arrived and immediately went upstairs and threw our things onto a table. A deep sigh and we sat down on the "couch" for a little while. Let me tell you about Chinese chairs and the likes: They are painful for my arse! Then everyone was inside and we had some long discussions and all the Aunts and Uncles that I had not yet seen came for dinner. They came far and wanted to know a lot - about me. But they didn't ask me. All the questions were directed at Xue Lin. After a while I said: "I can speak some Chinese." But only one of them could speak Chinese, so I was fucked. Well, the little children could speak some Chinese.. When later I was practising gongfu outside the little boy, whose name is Huang Shuang, was copying me and I said "What is that?" He said "Dangerous leg" and I had to laugh.
One of her uncles had been to Germany and was the first in the village to have a television, which he purchased there. Her family is different there. Her father is a blacksmith and has a sword in their bedroom, next to the bed - for protection of the family. Ja, he's that type of man - always serious eyebrows and eyes that stare off into the distance. On photos he looks like a warrior. But he is vriendly and according to Xue Lin he has nothing bad to say about our relationship. And her mother seems to trust me more now and can laugh about it. Another uncle of hers is the headmaster of a middleschool and according to him I can easily find a job as teacher there or in the area. Good news, then.
When I went behind her house only a few minutes after our arrival in search of the bathroom there was a large brightly-coloured green snake with a fire-red neck sitting not far from the door. Probably highly venomous.. It quickly crawled away after it saw me. The first night I wanted to go ontop of the roof to see the stars. I carried her with me to the top and I just couldn't believe it - So many stars... The heavens were full. No citylights in sight. It was there that I told her that her village is precisely the kind of place that I want to call home and that I can safely raise a family there. Far from everything.. Where the time passes so slowly... She held me hard and said thank you. But I should thank her for my happiness and the peace that I can now find every day..
The next day it was time to go to the market. I was the first foreigner to have ever been there. THE FIRST. And that's how people reacted. The whole town stopped. Everything stopped dead in its tracks. Motorcycles, cyclers, pedestrians, everything came to a halt. My girlfriend was still hopping everywhere and it took far too long for us to get around. People stared at us from the time they saw us until we had passed and left them in the distance. People also looked through doors and windows, children watched from behind their Mother's or Father's legs. The funniest was when motorcycles passed and the neks snapped around with big wild eyes. At one point we were surrounded with people with way too many questions to be healthy...
Xue Lin pulled my arm and we walked away, followed a bit, but we "escaped". I was all confused due to the fact that I can't understand Zhuanghua. I can only say "buon appetito" and "Your arse smells terrible" (Meng tahai hengen). We stayed a few more days and then we returned home. There it is easier to care for her foot and I also became ill. But because of [disgusting] traditional Chinese medicines I was better before a day was over - Just amazing. My legs still hurt from the journey in the cramped busses. But the rice paddies were gold in the morning sun that rose over de mountains and pain was pushed back into my thoughts...