Bijna beroofd
Tasjesdieven, ik haat ze.
Gisteren Was ik nog even snel boodschappen aan het doen voor sluitingstijd net ls de rest van mijn stad.
Druk druk druk.
Normaal gesproken ben ik net een toerist in Amsterdam die panisch haar portemonneetje beschermd in haar wel gekleurde heuptasje als het om mijn bezittingen gaat. Het is best grappig hoe mensen bewust bezig zijn met hun eigendommen en ze elke seconde checken als ze in een andere stad zijn, terwijl ze in hun eigen leefomgeving er mee omgaan als een opening van de weeggeefwinkel. Zo ook ik.
Ik had maar heel even mijn handtas bovenop de boodschappenkar gelegd om ernaast te hurken en de laatste fles melk onder de schap weg te trekken toen ik iets in mijn ooghoek zag. Misschien was het een schaduw, misschien mijn was het mijn beschermengeltje dat in man en mach schreeuwde hoe dom ik bezig was of misschien ben ik een Spidersence aan het ontwikkelen, maar ik zag nog net hoe een vieze smerige vent mijn tasje onder zijn veel te warme bodywarmer stak.
Hij had niet gezien dat ik hem had gezien dus ik ben rustig doch stevig achter hem aangebeend. Het was druk dus hij kon niet snel weg.
Ik had hem snel ingehaald en ben voor hem gesprongen. "Mag ik alsjeblieft mijn tas terug" heb ik gezegd. Best rustig trouwens en niet eens geschreeuwd. Hij duwde me aan de kant maar ik wist hem nog net stevig vast te grijpen. Ik heb echt heel hard geknepen. Mijn nagels is gesprongen in zijn huid dus hij moet het gevoeld hebben. "Als je het nu niet terug geeft ga ik heel hard schreeuwen" heb ik geroepen.
Ik wilde zijn ogen uitkrabben, zijn nek breken, hem net zolang slaan dat hij op de grond lag en dan verder schoppen, hem verrot schelden, hem met alles wat er in de schappen lag bekogelen maar dat heb ik niet gedaan.
Ik denk dat we elkaar een paar seconde hebben aangestaard maar eht voelde als een uur.
Mijn tas kreeg ik terug gesmeten en hij zette het op een lopen zover dat gaat in een overvolle supermarkt.
Maar hij dit deed weet ik niet. Misschien was het omdat we toch echt wel de aandacht kregen van omstanders, misschien was het omdat ik heel eng heb gekeken, misschien was die 10 euro die in mijn tas zat het gewoon niet waard, ik weet het niet.
Wat ik wel weet is dat ik volledig van de kaart was.
Verdwaasd en stijf van de adrenaline heb ik daar gestaan mijn tas wel honderd keer checkend of ik niet iets miste. Niemand die het gezien had deed iets.
Ik ben gewoon verder gegaan met boodschappen doen, wat kon ik anders.
Maar gelukkig had ik mijn portemonnee nog om mee te kunnen afrekenen...
De schrik zit er goed in. Niet alleen omdat ik bijna beroofd was, of dat die vent ook een mes had kunnen trekken maar vooral omdat ik zelf zoveel agressie kan hebben. Bah... wat een waardeloos einde van een mooi edag.
Gisteren Was ik nog even snel boodschappen aan het doen voor sluitingstijd net ls de rest van mijn stad.
Druk druk druk.
Normaal gesproken ben ik net een toerist in Amsterdam die panisch haar portemonneetje beschermd in haar wel gekleurde heuptasje als het om mijn bezittingen gaat. Het is best grappig hoe mensen bewust bezig zijn met hun eigendommen en ze elke seconde checken als ze in een andere stad zijn, terwijl ze in hun eigen leefomgeving er mee omgaan als een opening van de weeggeefwinkel. Zo ook ik.
Ik had maar heel even mijn handtas bovenop de boodschappenkar gelegd om ernaast te hurken en de laatste fles melk onder de schap weg te trekken toen ik iets in mijn ooghoek zag. Misschien was het een schaduw, misschien mijn was het mijn beschermengeltje dat in man en mach schreeuwde hoe dom ik bezig was of misschien ben ik een Spidersence aan het ontwikkelen, maar ik zag nog net hoe een vieze smerige vent mijn tasje onder zijn veel te warme bodywarmer stak.
Hij had niet gezien dat ik hem had gezien dus ik ben rustig doch stevig achter hem aangebeend. Het was druk dus hij kon niet snel weg.
Ik had hem snel ingehaald en ben voor hem gesprongen. "Mag ik alsjeblieft mijn tas terug" heb ik gezegd. Best rustig trouwens en niet eens geschreeuwd. Hij duwde me aan de kant maar ik wist hem nog net stevig vast te grijpen. Ik heb echt heel hard geknepen. Mijn nagels is gesprongen in zijn huid dus hij moet het gevoeld hebben. "Als je het nu niet terug geeft ga ik heel hard schreeuwen" heb ik geroepen.
Ik wilde zijn ogen uitkrabben, zijn nek breken, hem net zolang slaan dat hij op de grond lag en dan verder schoppen, hem verrot schelden, hem met alles wat er in de schappen lag bekogelen maar dat heb ik niet gedaan.
Ik denk dat we elkaar een paar seconde hebben aangestaard maar eht voelde als een uur.
Mijn tas kreeg ik terug gesmeten en hij zette het op een lopen zover dat gaat in een overvolle supermarkt.
Maar hij dit deed weet ik niet. Misschien was het omdat we toch echt wel de aandacht kregen van omstanders, misschien was het omdat ik heel eng heb gekeken, misschien was die 10 euro die in mijn tas zat het gewoon niet waard, ik weet het niet.
Wat ik wel weet is dat ik volledig van de kaart was.
Verdwaasd en stijf van de adrenaline heb ik daar gestaan mijn tas wel honderd keer checkend of ik niet iets miste. Niemand die het gezien had deed iets.
Ik ben gewoon verder gegaan met boodschappen doen, wat kon ik anders.
Maar gelukkig had ik mijn portemonnee nog om mee te kunnen afrekenen...
De schrik zit er goed in. Niet alleen omdat ik bijna beroofd was, of dat die vent ook een mes had kunnen trekken maar vooral omdat ik zelf zoveel agressie kan hebben. Bah... wat een waardeloos einde van een mooi edag.