маме Сяргея
доктар, мне шкада яе мужа,
што слабы ляжаў на яе руцэ,
плакаў, стагнаў і клаў сваю слязу, і яна разбягалася ёй па вопратцы,
мне шкада яе мужа, доктар, ён кідаў галаву на яе лёгкае,
а я не адчувала нічога, акрамя палёгкі
на тое, што яе больш няма, што яна больш не жонка,
не сястра, не дачка і не мама,
што яна толькі птушка, што вылецела з вакна
на шырокую і блакітную панараму,
што яна свежавыжатая сляза ў храме, залацістае зерне ў яме, што яна не з намі
ёй больш няма сарака дзевяці і апошні год не чакае,
калі яму трэба сысці,
мне шкада яе мужа, доктар, ён крычыць нешта пра боль,
пра вяртанне яе дзяцінства і нарынанную любоў,
доктар, ён ня быў з ёй побач міл’ён гадоў,
ён ня быў з ёй побач ніводную з кожных хвілін,
што зжыралі яе лёгкія, як растоплены жэлацін,
доктар, мне шкада,
што ўсё яе вымучанае жыццё і спробы на шчасця па-чалавечы
памяшчаліся ў грудзі, як глыбокая яма пасярод пустэчы
што слабы ляжаў на яе руцэ,
плакаў, стагнаў і клаў сваю слязу, і яна разбягалася ёй па вопратцы,
мне шкада яе мужа, доктар, ён кідаў галаву на яе лёгкае,
а я не адчувала нічога, акрамя палёгкі
на тое, што яе больш няма, што яна больш не жонка,
не сястра, не дачка і не мама,
што яна толькі птушка, што вылецела з вакна
на шырокую і блакітную панараму,
што яна свежавыжатая сляза ў храме, залацістае зерне ў яме, што яна не з намі
ёй больш няма сарака дзевяці і апошні год не чакае,
калі яму трэба сысці,
мне шкада яе мужа, доктар, ён крычыць нешта пра боль,
пра вяртанне яе дзяцінства і нарынанную любоў,
доктар, ён ня быў з ёй побач міл’ён гадоў,
ён ня быў з ёй побач ніводную з кожных хвілін,
што зжыралі яе лёгкія, як растоплены жэлацін,
доктар, мне шкада,
што ўсё яе вымучанае жыццё і спробы на шчасця па-чалавечы
памяшчаліся ў грудзі, як глыбокая яма пасярод пустэчы