Dag 16 - Santiago de Cuba -> Trinidad
Het is vandaag zaterdag 2 April en ik ben op de helft. Maandag de 18e ben ik weer terug. (terwijl ik dit af zit te tiepen is het alweer een dikke week later, nog een week en ik ben weer op Schiphol)
De tour gaat niet door, zoals ik al dacht.
Santiago heb ik inmiddels genoeg gezien, vanavond naar Trinidad, 12 uur met de bus. De uurtjes tussen uitchecken en daadwerkelijk vertrek ga ik proberen te vullen met wat geschrijf op het terras. Het internet is hier relatief goedkoop, dus ik sluit zo mn laptop aan en ga zo eens een poging wagen wat foto's up te loaden. Ik zie geen goede reden meer om het hotel nog voortijdig uit te gaan, zelfs de bus boodschappen wil ik skippen.
Daarbij zijn mn darmen weer overstuur. Of het hitte is, onbetrouwbaar eten, gore plees, toch die paar drankjes of het ijs wat ze er ongevraagd toch ingooien, of een gezellige cholera-cocktail van dit alles.... ik zit in ieder geval weer aan de Imodium. Toch 4 dagen zonder gedaan.
Er hangen trouwens heule enge cholera-preventie-posters in de busstations, waar de wc's vaak zo serieus ranzig zijn dat je je afvraagt of handen wassen (en de kraan aanraken) het juist niet nog erger maakt.
Internetten was een vage toestand. Met een kraskaart kon ik op een site toegang tot internet krijgen maar toen ik probeerde wat foto's up te loaden blokkeerde alles. Ondertussen heeft de Cubaanse KGB vast toegang tot alles....Naja, de NSA leest ook al jaren mee.
Ik heb de middag maar gevuld met het sorteren van foto's en het overzetten van wat films en de rest van Game of Thrones.
Om 18.15 een taxi gepakt naar het busstation. Wie dat ding ontworpen heeft mag ook terug naar school, wat een onding. De verschillende wachtruimtes (het is op meer plekken gesegregeerd voor welke bus je komt) staan zo opgesteld met grote glazen wanden dat de zon er vet fel door naar binnen schijnt en de inzittenden levend gekookt worden. Voelt een beetje als een hele grote magnetron binnen stappen. Gelukkig hangen er wel 2 megagrote loeiende airco's waar je pas wat van voelt als je op een bankje gaat staan (wat iedereen dus ook doet, raar gezicht ). Doe een stappie naar voren, je werd gekookt. Doe een stappie terug, je wordt bevroren. Gewoon lomp gebouwd.
Bij de incheckbalie zeg ik dat ik gereserveerd heb. Hij weet gelijk mn naam, dus dat zit ok. Ik heet hier trouwens overal Lilian Johanna. Dat dat andere onuitspreekbare woord op die regel eronder mijn achternaam is lijkt iedereen te ontgaan. Als ik nog even wat te drinken wil halen wordt ik door een dame bij de wc's in de centrale hal teruggedirigeerd. Ze lijkt te zeggen dat de kaartjesverkoper in fris handelt, maar die ontkent en stuurt me terug naar de hal. Daar wordt ik weer onderschept door dezelfde tante. Ze vraagt me wat ik hebben wil, 2 fris en een water, en komt dan zo terug zegt ze. Het is weer allemaal lekker vaag. Terwijl ik buiten sta te roken komt ze terug met mijn bestelling, inmiddels is wel duidelijk dat ze een illegale sapjes handelaarster is, maar vooruit, ik vind dr grappig en zo verdient zij ook weer wat. Het volgende half uur heb ik van het schouwspel zitten genieten dat ze steeds naast mensen ging staan,
"Pssst, Refresca?"en ze dat nog net niet onder dr schort vandaan toverde.
Bij het bagage inladen raak ik aan de praat met Alice uit Londen, ze is arts in opleiding en heeft ooit 3 maanden in de Jordaan gewoond. Ze was nu voor dr opleiding in het buitenland gewerkt, voir een aantal weken in een Psychiatrische kliniek in Santiago. Super interessant gesprek, ze kon me goed vertellen hoe het hier ging ten opzichte van de Westerse psychiatrie. Zo is er veel schizofrenie, veel weedverslaving (in het oosten, Havana zou meer coke zijn), bijna geen eetstoornissen (zou inderdaad komen door minder sociale druk op lichaamsidealen). Qua medicatie wordt bijna iedereen met Benzo's behandeld, waar ook nog eens een flink te kort aan is. Veel modernere medicatie is niet voor handen. Men kan zichzelf ook aanmelden en meedoen aan therapeutische dagprogramma's die vooral opgebouwd lijken te zijn om rust reinheid en regelmaat te bevorderen. Het is allemaal flink ouderwets, maar toch probeert men zo goed mogelijk voor de mensen te zorgen. Alice is vooral geïnteresseerd in de combi verslaving en psychiatrie om mee door te gaan, dus flink in de diepte verder gepraat over de organisaties die ik ken en de mogelijkheden om als Engelstalige aan de bak te gaan in andere landen.
Leuk mee verder gekletst tot we om 21:30 ons bek moesten houden van de buschauffeur, het verplichte snoezelgedoe was alweer ingegaan.... De luidkeelse Amerikanen en Spanjolen in de vorige bussen hielden ook geen rekening met mij... maar goed we hebben braaf geluisterd, straks rijdt ie zonder me weg terwijl ik ergens boven de pot hover.
Onderweg veel feestjes op straat in de dorpen waar we doorheen rijden het is natuurlijk ook zaterdagnacht. Bij de stops praten we wat verder, Alice heeft inderdaad ook belachelijk veel last van allerlei kerels gehad. Alleen als ze in haar witte doktersjas naar het werk ging werd ze meer met rust gelaten, al kwamen er soms dan juist weer mensen op haar afgerend om allerlei geks aan De Dokter te laten zien. Nu ging ze naar Trinidad waar ze met een groep vrienden uit Engeland had afgesproken om vooral wat zon zee strand te doen. Ik had het eigenlijk wel leuk gevonden om een stuk met iemand mee te reizen, zeker met zo'n zelfde interesse klik. Ach ja.
De busrit duurt lang en de bus raakt steeds voller gestauwd, al mag er niemand plaatsnemen op de stoelen naast de buschauffeurs of naast diens vrouwen die ook mee zijn. Ik heb een klein snurkend Chinees wijffie naast me zitten, terwijl Alice ineens een dude naast zich geplaatst krijgt die bij flarden met zn foute jaren 80 hits mee zit te zingen op zn koptelefoon. Alsof ie het expres doet, brult ie op zn hardst mee als ik net wat wegdoezel.
Voor me zit een Franstalig stel die achterover klappen waardoor ik bijna bij de Chinese dame op schoot zit met mn knieën tot ze uitstapt. Later bieden de Franstaligen gelukkig uit zichzelf aan te wisselen. Ik zit weer prima rechtop. Daarna krijg ik in Camagüey een opgefokte Indiase naast me. Al staat er op het geprinte buskaartje een stoelnummer, in de bus zelf is het vrij zitten. Dat wil er bij haar niet in, trouwens alles in Cuba is kut en er op uit om haar te fucken. Meid, ik weet hoe je voelt, hiero ga zitten en maak je niet verder druk. Als de vrouw van de buschauffeur zich zonder waarschuwing achteroverklapt ontploft mn nieuwe buuf zowat. Dat kunnen ze toch niet maken met de weinige beenruimte? Wel leuk om iemand te zien die het er allemaal krijsend uitflapt waar ik me van binnenuit over zit op te vreten. Voordat ze in slaap valt vertelt ze nog hoe zeer ze in het busstation is lastiggevallen door allerlei kerels die niet alleen hun eigen lichaam maar ook vervoermiddelen aan dr probeerden aan te smeren. Ze was al in dr uppie de hele wereld over geweest maar zo zout als hier had ze het nog niet gegeten. Opgejaagd voelt ze zich, yup ik herken het maar al te goed.
Net een kwartier buiten Camagüey op een provinciale weg zwenkt de bus ineens luid toeterend uit. Ik zie nog net het hoofd van een koe in de koplampen voordat we een luide knal horen en de bus een paar meter later stopt. Iedereen in de bus wakker en geschrokken maar blij dat het niks ergers is. Het is 3:30 en we hadden al dik een half uur vertraging. Stapvoets is de bus verder gereden naar een legerpost, daar een uur stilgestaan omdat we moesten wachten op paperwork. Blijkbaar had niemand dat in zn dashboardkastje. Tot 2 keer toe kwam er een motorsmeris, bus moest draaien en volgen terug naar Camagüey, naar een officieel gebouwtje waar we met een dichte bus op de parkeerplaats blijven staan terwijl één van de chauffeurs naar binnen is. Iedereen baalt van de vertraging, maar ik vind het toch ook wel wat interessants hebben. Hoe lullig het ook is voor het rund, het is niet mijn koe (waarvan nog steeds niemand weet of ie nog leeft) en ik heb m gelukkig ook niet zelf geraakt, maar er moet wel moeilijk met papierski's gedaan worden wat ik zijdelings mee krijg maar niet de directe last van ondervind. De vertraging zal me een worst wezen, ik kan toch niet zo vroeg inchecken (volgens boekingsbureau zat alles de dag ervoor vol). Om precies 5:00 rijden we weer achter de motorsmeris aan, nu naar een verkreukeld politiegebouw. Om 5:30 zat er nog niet echt schot in de zaak maar ben ik wel eindelijk in slaap gesukkeld (voorover en kwijlend tegen de rugleuning van de stoel voor me).
De tour gaat niet door, zoals ik al dacht.
Santiago heb ik inmiddels genoeg gezien, vanavond naar Trinidad, 12 uur met de bus. De uurtjes tussen uitchecken en daadwerkelijk vertrek ga ik proberen te vullen met wat geschrijf op het terras. Het internet is hier relatief goedkoop, dus ik sluit zo mn laptop aan en ga zo eens een poging wagen wat foto's up te loaden. Ik zie geen goede reden meer om het hotel nog voortijdig uit te gaan, zelfs de bus boodschappen wil ik skippen.
Daarbij zijn mn darmen weer overstuur. Of het hitte is, onbetrouwbaar eten, gore plees, toch die paar drankjes of het ijs wat ze er ongevraagd toch ingooien, of een gezellige cholera-cocktail van dit alles.... ik zit in ieder geval weer aan de Imodium. Toch 4 dagen zonder gedaan.
Er hangen trouwens heule enge cholera-preventie-posters in de busstations, waar de wc's vaak zo serieus ranzig zijn dat je je afvraagt of handen wassen (en de kraan aanraken) het juist niet nog erger maakt.
Internetten was een vage toestand. Met een kraskaart kon ik op een site toegang tot internet krijgen maar toen ik probeerde wat foto's up te loaden blokkeerde alles. Ondertussen heeft de Cubaanse KGB vast toegang tot alles....Naja, de NSA leest ook al jaren mee.
Ik heb de middag maar gevuld met het sorteren van foto's en het overzetten van wat films en de rest van Game of Thrones.
Om 18.15 een taxi gepakt naar het busstation. Wie dat ding ontworpen heeft mag ook terug naar school, wat een onding. De verschillende wachtruimtes (het is op meer plekken gesegregeerd voor welke bus je komt) staan zo opgesteld met grote glazen wanden dat de zon er vet fel door naar binnen schijnt en de inzittenden levend gekookt worden. Voelt een beetje als een hele grote magnetron binnen stappen. Gelukkig hangen er wel 2 megagrote loeiende airco's waar je pas wat van voelt als je op een bankje gaat staan (wat iedereen dus ook doet, raar gezicht ). Doe een stappie naar voren, je werd gekookt. Doe een stappie terug, je wordt bevroren. Gewoon lomp gebouwd.
Bij de incheckbalie zeg ik dat ik gereserveerd heb. Hij weet gelijk mn naam, dus dat zit ok. Ik heet hier trouwens overal Lilian Johanna. Dat dat andere onuitspreekbare woord op die regel eronder mijn achternaam is lijkt iedereen te ontgaan. Als ik nog even wat te drinken wil halen wordt ik door een dame bij de wc's in de centrale hal teruggedirigeerd. Ze lijkt te zeggen dat de kaartjesverkoper in fris handelt, maar die ontkent en stuurt me terug naar de hal. Daar wordt ik weer onderschept door dezelfde tante. Ze vraagt me wat ik hebben wil, 2 fris en een water, en komt dan zo terug zegt ze. Het is weer allemaal lekker vaag. Terwijl ik buiten sta te roken komt ze terug met mijn bestelling, inmiddels is wel duidelijk dat ze een illegale sapjes handelaarster is, maar vooruit, ik vind dr grappig en zo verdient zij ook weer wat. Het volgende half uur heb ik van het schouwspel zitten genieten dat ze steeds naast mensen ging staan,
"Pssst, Refresca?"en ze dat nog net niet onder dr schort vandaan toverde.
Bij het bagage inladen raak ik aan de praat met Alice uit Londen, ze is arts in opleiding en heeft ooit 3 maanden in de Jordaan gewoond. Ze was nu voor dr opleiding in het buitenland gewerkt, voir een aantal weken in een Psychiatrische kliniek in Santiago. Super interessant gesprek, ze kon me goed vertellen hoe het hier ging ten opzichte van de Westerse psychiatrie. Zo is er veel schizofrenie, veel weedverslaving (in het oosten, Havana zou meer coke zijn), bijna geen eetstoornissen (zou inderdaad komen door minder sociale druk op lichaamsidealen). Qua medicatie wordt bijna iedereen met Benzo's behandeld, waar ook nog eens een flink te kort aan is. Veel modernere medicatie is niet voor handen. Men kan zichzelf ook aanmelden en meedoen aan therapeutische dagprogramma's die vooral opgebouwd lijken te zijn om rust reinheid en regelmaat te bevorderen. Het is allemaal flink ouderwets, maar toch probeert men zo goed mogelijk voor de mensen te zorgen. Alice is vooral geïnteresseerd in de combi verslaving en psychiatrie om mee door te gaan, dus flink in de diepte verder gepraat over de organisaties die ik ken en de mogelijkheden om als Engelstalige aan de bak te gaan in andere landen.
Leuk mee verder gekletst tot we om 21:30 ons bek moesten houden van de buschauffeur, het verplichte snoezelgedoe was alweer ingegaan.... De luidkeelse Amerikanen en Spanjolen in de vorige bussen hielden ook geen rekening met mij... maar goed we hebben braaf geluisterd, straks rijdt ie zonder me weg terwijl ik ergens boven de pot hover.
Onderweg veel feestjes op straat in de dorpen waar we doorheen rijden het is natuurlijk ook zaterdagnacht. Bij de stops praten we wat verder, Alice heeft inderdaad ook belachelijk veel last van allerlei kerels gehad. Alleen als ze in haar witte doktersjas naar het werk ging werd ze meer met rust gelaten, al kwamen er soms dan juist weer mensen op haar afgerend om allerlei geks aan De Dokter te laten zien. Nu ging ze naar Trinidad waar ze met een groep vrienden uit Engeland had afgesproken om vooral wat zon zee strand te doen. Ik had het eigenlijk wel leuk gevonden om een stuk met iemand mee te reizen, zeker met zo'n zelfde interesse klik. Ach ja.
De busrit duurt lang en de bus raakt steeds voller gestauwd, al mag er niemand plaatsnemen op de stoelen naast de buschauffeurs of naast diens vrouwen die ook mee zijn. Ik heb een klein snurkend Chinees wijffie naast me zitten, terwijl Alice ineens een dude naast zich geplaatst krijgt die bij flarden met zn foute jaren 80 hits mee zit te zingen op zn koptelefoon. Alsof ie het expres doet, brult ie op zn hardst mee als ik net wat wegdoezel.
Voor me zit een Franstalig stel die achterover klappen waardoor ik bijna bij de Chinese dame op schoot zit met mn knieën tot ze uitstapt. Later bieden de Franstaligen gelukkig uit zichzelf aan te wisselen. Ik zit weer prima rechtop. Daarna krijg ik in Camagüey een opgefokte Indiase naast me. Al staat er op het geprinte buskaartje een stoelnummer, in de bus zelf is het vrij zitten. Dat wil er bij haar niet in, trouwens alles in Cuba is kut en er op uit om haar te fucken. Meid, ik weet hoe je voelt, hiero ga zitten en maak je niet verder druk. Als de vrouw van de buschauffeur zich zonder waarschuwing achteroverklapt ontploft mn nieuwe buuf zowat. Dat kunnen ze toch niet maken met de weinige beenruimte? Wel leuk om iemand te zien die het er allemaal krijsend uitflapt waar ik me van binnenuit over zit op te vreten. Voordat ze in slaap valt vertelt ze nog hoe zeer ze in het busstation is lastiggevallen door allerlei kerels die niet alleen hun eigen lichaam maar ook vervoermiddelen aan dr probeerden aan te smeren. Ze was al in dr uppie de hele wereld over geweest maar zo zout als hier had ze het nog niet gegeten. Opgejaagd voelt ze zich, yup ik herken het maar al te goed.
Net een kwartier buiten Camagüey op een provinciale weg zwenkt de bus ineens luid toeterend uit. Ik zie nog net het hoofd van een koe in de koplampen voordat we een luide knal horen en de bus een paar meter later stopt. Iedereen in de bus wakker en geschrokken maar blij dat het niks ergers is. Het is 3:30 en we hadden al dik een half uur vertraging. Stapvoets is de bus verder gereden naar een legerpost, daar een uur stilgestaan omdat we moesten wachten op paperwork. Blijkbaar had niemand dat in zn dashboardkastje. Tot 2 keer toe kwam er een motorsmeris, bus moest draaien en volgen terug naar Camagüey, naar een officieel gebouwtje waar we met een dichte bus op de parkeerplaats blijven staan terwijl één van de chauffeurs naar binnen is. Iedereen baalt van de vertraging, maar ik vind het toch ook wel wat interessants hebben. Hoe lullig het ook is voor het rund, het is niet mijn koe (waarvan nog steeds niemand weet of ie nog leeft) en ik heb m gelukkig ook niet zelf geraakt, maar er moet wel moeilijk met papierski's gedaan worden wat ik zijdelings mee krijg maar niet de directe last van ondervind. De vertraging zal me een worst wezen, ik kan toch niet zo vroeg inchecken (volgens boekingsbureau zat alles de dag ervoor vol). Om precies 5:00 rijden we weer achter de motorsmeris aan, nu naar een verkreukeld politiegebouw. Om 5:30 zat er nog niet echt schot in de zaak maar ben ik wel eindelijk in slaap gesukkeld (voorover en kwijlend tegen de rugleuning van de stoel voor me).