Dag 15 - Santiago de Cuba
Geslapen als een baksteen.
Het ontbijt was super! Beste tot nu toe in Cuba, alles leek in ieder geval vers en goed gekoeld, zelfs de vleeswaren zagen er appetijtelijk uit en werden steeds op kleine bordjes vervangen, ipv een hele bak buiten de koeling. In de ontbijtzaal trof ik weer de Zwitsers, ook bij de koffie later op het terras. Zullen ze denken dat ik ze achtervolg?
Terug naar boven, gedoucht en een battleplan voor de dag zitten bedenken.
Wordt knettergek van de jineteros (wat letterlijk 'jockey' betekent, nou deze rodeoknol is het spuugzat), dus idd koptelefoon op. Veel van de sights zitten in de buurt, dus daar dwaal ik vandaag wel langs. Morgen moet ik ook nog wat, de bus gaat om 19.30, moet er om 18.30 zijn ivm reservering, dus heb nog een goeie dag te vullen. Ik besluit (tegen mn vooroordelen in) de georganiseerde tours maar eens een kans te geven, dan wordt ik misschien ook minder lastig gevallen als ik achter een tourguide aanhobbel. Dan zie ik ook nog es wat meer als de wandelroutes uit de boekjes.
Bij Cubatur naar binnengestapt, zit op de hoek naast het hotel, maar toch weer door een woud van mannetjes. Rammstein op de oren helpt.
Er blijkt morgen een bijna (1 andere dame) privetour te zijn met daarin een wandeling door het historisch deel (dan sla ik dat vandaag over), een boottocht naar een eiland, een bezoek aan het mooiste en belangrijkste kerkje ergens in de bergen plus een lunch en rondleiding in een fort. Daar wilde ik toch al heen, dus ik ben sold. $59 CUC, klinkt duur, maar daar wordt ik wel van 9 tot 17 voor beziggehouden en rondgereden. Mijn CUC's gaan toch minder hard dan gedacht, als ik op het oude tempo doorging zou ik zeker 500 overhouden.... Heb nog ff overwogen om een poging te ondernemen in Havana een afgetrapte contrabas te scoren, maar het hout bij gitaren schijnt al verschrikkelijk uit te drogen door de klimaatwissel, dus beter van niet.
Voor 16.00 moet ik terugkomen want ze hebben de andere dame voor de bevestiging niet te pakken gekregen.
Op zoek naar een schoenlapper voor mn oude Bali-slippers. Het profiel is helemaal afgesleten en bij natte of gladde tegels zijn ze behoorlijk gevaarlijk. Ze zitten wel nog steeds veel te lekker. Met het vorige paar heb ik ook 9 jaar gedaan. In Camagüey zat er eentje tegenover het hotel, stom dat ik daar niet ff gegaan ben.
Doorgestuurd naar een lange modern ogende winkelstraat, met winkels waarin zowaar voor de helft inventaris te koop was, maar geen schoenlapper. Ondertussen mn playlist met harde teringherrie en mn zonnebril op. De mannetjes zijn zo een stuk makkelijker te negeren, ik zie ze nog steeds wel, ze roepen ook nog steeds even veel en hard, maar doorlopen gaat beter.
In een drogisterij vind ik de heilige graal: een grote bus spray-deodorant. Elders tot nog toe alleen rolldeo, ik vind dat veel te klef. $5,90 CUC. Poehee, en t stinkt ook nog eens en laat witte poederstrepen achter, maar beter dan niks. Mn halve busje minideo blijft nu voor de af en toe.
Verder worden er blokjes zeep in alle geuren en kleuren verkocht, ik heb nog nooit zo'n uitgebreide collectie gezien.
De rest van de straat gaat bergafwaarts naar beneden, langs nog wat toerie marktjes die ik nu wat beter durf te bekijken omdat ik geld kan uitgeven. Maar eigenlijk is er niks wat ik wil en lijkt het allemaal veel op wat ik eerder al uit mn ooghoeken op andere plekken heb gezien.
De paar souvenirs die ik misschien zou willen meezeulen wil ik pas in Havana vlak voor vertrek kopen.
Aan het eind kom ik uit bij een grote brede drukke weg, met daarachter de haven van Santiago. Op het zebrapad krijg ik nog een flinke hartverzakking omdat een grote oude Ford-truck nog maar net kan stoppen. Damn dat klonk echt heel eng, het ding hing volledig in zn hengsels te piepen.
Het havengebeuren is grotendeels afgesloten en de openbare waterkant wat saai en vooral volop in de zon. Plantsoentje met schaduw opgezocht waar ik natuurlijk weer de bezienswaardigheid van de dag was. Van de schoolkids in hun uniformpjes kan ik het nog enigzins hebben. Van de wat ouderen die al dan niet subtiel foto's van me gaan zitten schieten met hun telefoons vind ik het minder.
Er schijnt een lekker eettentje te zijn met goede cocktails volgens de Lonely Planet. Al zal de naam wat voor verwarring zorgen, Rumba Café, zo heten er hier vast 40.
Het adres opgezocht en het is een flinke tippel bergopwaarts, dus als ik een fietstaxi aangeboden krijg mag ie het doen.
Ik heb het nog niet bedacht of een dude met een geblondeerde blockhead en een roze hemdje ziet me lopen en werpt zichzelf & vehikel in het aanstormende verkeer om naar me over te steken.
Wat gedoe over het adres, navraag bij 2 andere mannetjes "You like Rumba party, I brink you to better place!" Nee, ik wil gewoon naar dit adres.
Dude begint in ieder geval de goede richting op, maar gaat al gauw een stuk wijder en verder dan dat ik op de kaart gezien had. Ik bedenk nog even dat de grote weg voor heuvel-op misschien handiger is voor zn fietstaxi dan de hobbelige straatjes die misschien wel weer opengebroken zijn.
We komen ergens aan wat duidelijk de shitty part of town is, hij gebaart me te blijven zitten en begint druk op de deuren van een gesloten etablissement te bonken. Daarna vraagt ie bij wat groepjes mensen iets na, bonkt nog een paar keer op een andere deur en raakt in heftige discussie met een voorbijganger. Op mn telefoon check ik ff Googlemaps en ik ben nog net zo ver van het tentje als dat ik bij hem instapte, al is het nu vooral heuvelafwaarts. Ondertussen heeft er zich een meute verzameld en krijg ik veels te veel ongewenste aandacht en voorstellen over feesten en dansen. Ik vind het mooi geweest, sowieso ga ik bij deze tent niet naar binnen. Ik reken af (wisselgeld alleen na aandringen gekregen) en loop eerst nog een stukje terug om de juiste straat in te kunnen steken. 2 zijstraten ervoor is een straatmarktje met heel andere handel als voorheen. Als ik er langsloop zie ik allemaal gedroogde kruiden, flesjes, kooien met hanen en andere ritueel-ingredienten. Interessant zeker, het zouden best Santeria spullen kunnen zijn. Bij het langslopen bekijk ik alles alleen vluchtig vanachter mn zonnebril en besluit ik geen foto's te maken. Geen andere toerist in zicht en ik heb geen zin om de een of andere voodoo-vervloeking op te lopen omdat ik niets wil kopen.
Dat klinkt misschien een beetje bang, maar mn bijgelovigheid doet het prima hier en ik heb veels te veel gekke verhalen van Surinaamse collega's gehoord om te dicht bij dingen te komen die naar Winti rieken.
Verder gelopen en onderweg flink wat vervallen huizen maar ook vismarktjes en auto-verfraai-shops gezien.
Uiteindelijk het Rumba Café gevonden, leuk tentje, goeie broodjes, gratis bijgeleverde knoflookpastasalade en nog betere cocktails. Daar aan de praat geraakt met een oudere Australische die al een paar jaar in Santiago woonde (niet in de afgesloten import gemeenschap, want dat vond ze suf). Ze had wat met een Cubaanse vent gekregen die haar financieel zo uitgekleed heeft dat haar hele spaarvermogen eraan was, het huis heeft ze met veel moeite wel weten te houden en nu verhuurt ze kamers aan toeristen. Verder met haar en de serveerster wat zitten kleppen over tatoeages, er zou een hele goede een paar straten verderop zitten en ook niet duur.
Misschien een idee voor later vandaag. Ik heb nog wat kleinere tattoos ode verlanglijst die ik prima met Google translate kan uitleggen.
Net voor 16.00 terug, en natuurlijk gaat de tour morgen niet door. Chips.
Er zijn nog wat andere bureaus waarbij ik het kan proberen. Overal blijk ik een lastige sociale paria dat ik in mn eentje ben... well, fuck you too.
Bij een paar als reserve optie mezelf opgegeven met weinig hoop. Ik hoef niet zo nodig privé maar kan ookbprima bij n groep Duitsers oid aanschuiven.
Dan maar op zoek naar de tattoo boer. Ik moet mezelf toch vermaken. De straatnaam die de serveerster had opgegeven blijkt de oude benaming te zijn. Dat doen ze hier vaker. Nieuwe naam nav revolutionaire helden, maar oude naam is zo ingesleten onder de bevolking dat die nog steeds zo genoemd wordt.
De gehele straat afgelopen, ook de fysiotherapie kliniek waar ie tegenover zou moeten zitten niet gevonden. Misschien Hepatitus-technisch ook beter van niet. Ondertussen werkt Slayer en Rammstein mwt koptelefoon ook prima om het ge -Laidie!!! uit te drownen. Ik ga er vast ook anders van lopen. Dat ik het verkeer inderdaad niet hoor is soms wel gevaarlijk want er is niet altijd een stoep, of hij is ook niet altijd vrij.
Aan het eind weer bij de drukke weg van eerder gekomen besluit ik de terugweg te zigzaggen, dat kan volgens de kaart best.
Terwijl ik dat doe kom ik echt in hele arme buurtjes. Soms onveilig gevoel maar meestal zo druk op straat met iedereen en alle generaties op straat dat het toch wel ok is. Ik heb inmiddels de gewoonte aangewend om tegen alle bejaarden beleefd te glimlachen en bon dia te roepen. Ik krijg het van die leeftijdsgroep ook bijna altijd (zonder gezeik!) terug.
In sommige buurtjes is het best ff spannend, natuurlijk weer nagewezen en geroepen, het is net een beetje als vroeger in Holendrecht dat de kids je "Gothic-gothic" of "heks!!" stratenlang in groepsverband nariepen. Al was dat toen vooral irritant en nooit eng, is het t hier en nu bij vlagen wel, vooral omdat mn Spaans niet afdoende is om het te snappen. Maar ik stamp op de maat van Korn op mn gegokte route door.
Na flink wat dwalen kom ik terug bij de winkelstraat en denk ik nog ff wat fris te gaan halen om de minibar weer aan te vullen. Vlak voordat ik een winkeltje in wil stappen slaat iemand zn hand van achter op mn schouder. Ik draai me om en klop bijna de mannelijke helft van het Belgische stel op façade.
Shit, dat kan natuurlijk gewoon ook.
Volgens hun krijg ik nog taxi geld terug dus ik nodig ze uit voor een biertje bij zonsondergang op het dak. Daar hebben we de rest van de avond gezeten, gegeten en gedronken. Veel ervaringen en frustraties uitgewisseld. Ze hebben het rustiger maar zij kan idd niet alleen over straat. Pas aan het eind van de avond wisselen we telefoonnrs en namen uit , Kristoff & Nathalie. Ze doen een groot deel dezelfde route maar pas op het eind zijn we allemaal weer tegelijkertijd in Havana. Misschien treffen we elkaar daar. Ze vliegen een dag eerder terug als ik.
Na ze op het laatst nog mn decadente kamer geshowd te hebben zwaai ik ze uit en ga ik nog ff met wat filmpjes overzetten in de weer.
Morgen misschien op tour of niet. Ik zet de wekker ervoor, maar geloof er weinig in.
Het ontbijt was super! Beste tot nu toe in Cuba, alles leek in ieder geval vers en goed gekoeld, zelfs de vleeswaren zagen er appetijtelijk uit en werden steeds op kleine bordjes vervangen, ipv een hele bak buiten de koeling. In de ontbijtzaal trof ik weer de Zwitsers, ook bij de koffie later op het terras. Zullen ze denken dat ik ze achtervolg?
Terug naar boven, gedoucht en een battleplan voor de dag zitten bedenken.
Wordt knettergek van de jineteros (wat letterlijk 'jockey' betekent, nou deze rodeoknol is het spuugzat), dus idd koptelefoon op. Veel van de sights zitten in de buurt, dus daar dwaal ik vandaag wel langs. Morgen moet ik ook nog wat, de bus gaat om 19.30, moet er om 18.30 zijn ivm reservering, dus heb nog een goeie dag te vullen. Ik besluit (tegen mn vooroordelen in) de georganiseerde tours maar eens een kans te geven, dan wordt ik misschien ook minder lastig gevallen als ik achter een tourguide aanhobbel. Dan zie ik ook nog es wat meer als de wandelroutes uit de boekjes.
Bij Cubatur naar binnengestapt, zit op de hoek naast het hotel, maar toch weer door een woud van mannetjes. Rammstein op de oren helpt.
Er blijkt morgen een bijna (1 andere dame) privetour te zijn met daarin een wandeling door het historisch deel (dan sla ik dat vandaag over), een boottocht naar een eiland, een bezoek aan het mooiste en belangrijkste kerkje ergens in de bergen plus een lunch en rondleiding in een fort. Daar wilde ik toch al heen, dus ik ben sold. $59 CUC, klinkt duur, maar daar wordt ik wel van 9 tot 17 voor beziggehouden en rondgereden. Mijn CUC's gaan toch minder hard dan gedacht, als ik op het oude tempo doorging zou ik zeker 500 overhouden.... Heb nog ff overwogen om een poging te ondernemen in Havana een afgetrapte contrabas te scoren, maar het hout bij gitaren schijnt al verschrikkelijk uit te drogen door de klimaatwissel, dus beter van niet.
Voor 16.00 moet ik terugkomen want ze hebben de andere dame voor de bevestiging niet te pakken gekregen.
Op zoek naar een schoenlapper voor mn oude Bali-slippers. Het profiel is helemaal afgesleten en bij natte of gladde tegels zijn ze behoorlijk gevaarlijk. Ze zitten wel nog steeds veel te lekker. Met het vorige paar heb ik ook 9 jaar gedaan. In Camagüey zat er eentje tegenover het hotel, stom dat ik daar niet ff gegaan ben.
Doorgestuurd naar een lange modern ogende winkelstraat, met winkels waarin zowaar voor de helft inventaris te koop was, maar geen schoenlapper. Ondertussen mn playlist met harde teringherrie en mn zonnebril op. De mannetjes zijn zo een stuk makkelijker te negeren, ik zie ze nog steeds wel, ze roepen ook nog steeds even veel en hard, maar doorlopen gaat beter.
In een drogisterij vind ik de heilige graal: een grote bus spray-deodorant. Elders tot nog toe alleen rolldeo, ik vind dat veel te klef. $5,90 CUC. Poehee, en t stinkt ook nog eens en laat witte poederstrepen achter, maar beter dan niks. Mn halve busje minideo blijft nu voor de af en toe.
Verder worden er blokjes zeep in alle geuren en kleuren verkocht, ik heb nog nooit zo'n uitgebreide collectie gezien.
De rest van de straat gaat bergafwaarts naar beneden, langs nog wat toerie marktjes die ik nu wat beter durf te bekijken omdat ik geld kan uitgeven. Maar eigenlijk is er niks wat ik wil en lijkt het allemaal veel op wat ik eerder al uit mn ooghoeken op andere plekken heb gezien.
De paar souvenirs die ik misschien zou willen meezeulen wil ik pas in Havana vlak voor vertrek kopen.
Aan het eind kom ik uit bij een grote brede drukke weg, met daarachter de haven van Santiago. Op het zebrapad krijg ik nog een flinke hartverzakking omdat een grote oude Ford-truck nog maar net kan stoppen. Damn dat klonk echt heel eng, het ding hing volledig in zn hengsels te piepen.
Het havengebeuren is grotendeels afgesloten en de openbare waterkant wat saai en vooral volop in de zon. Plantsoentje met schaduw opgezocht waar ik natuurlijk weer de bezienswaardigheid van de dag was. Van de schoolkids in hun uniformpjes kan ik het nog enigzins hebben. Van de wat ouderen die al dan niet subtiel foto's van me gaan zitten schieten met hun telefoons vind ik het minder.
Er schijnt een lekker eettentje te zijn met goede cocktails volgens de Lonely Planet. Al zal de naam wat voor verwarring zorgen, Rumba Café, zo heten er hier vast 40.
Het adres opgezocht en het is een flinke tippel bergopwaarts, dus als ik een fietstaxi aangeboden krijg mag ie het doen.
Ik heb het nog niet bedacht of een dude met een geblondeerde blockhead en een roze hemdje ziet me lopen en werpt zichzelf & vehikel in het aanstormende verkeer om naar me over te steken.
Wat gedoe over het adres, navraag bij 2 andere mannetjes "You like Rumba party, I brink you to better place!" Nee, ik wil gewoon naar dit adres.
Dude begint in ieder geval de goede richting op, maar gaat al gauw een stuk wijder en verder dan dat ik op de kaart gezien had. Ik bedenk nog even dat de grote weg voor heuvel-op misschien handiger is voor zn fietstaxi dan de hobbelige straatjes die misschien wel weer opengebroken zijn.
We komen ergens aan wat duidelijk de shitty part of town is, hij gebaart me te blijven zitten en begint druk op de deuren van een gesloten etablissement te bonken. Daarna vraagt ie bij wat groepjes mensen iets na, bonkt nog een paar keer op een andere deur en raakt in heftige discussie met een voorbijganger. Op mn telefoon check ik ff Googlemaps en ik ben nog net zo ver van het tentje als dat ik bij hem instapte, al is het nu vooral heuvelafwaarts. Ondertussen heeft er zich een meute verzameld en krijg ik veels te veel ongewenste aandacht en voorstellen over feesten en dansen. Ik vind het mooi geweest, sowieso ga ik bij deze tent niet naar binnen. Ik reken af (wisselgeld alleen na aandringen gekregen) en loop eerst nog een stukje terug om de juiste straat in te kunnen steken. 2 zijstraten ervoor is een straatmarktje met heel andere handel als voorheen. Als ik er langsloop zie ik allemaal gedroogde kruiden, flesjes, kooien met hanen en andere ritueel-ingredienten. Interessant zeker, het zouden best Santeria spullen kunnen zijn. Bij het langslopen bekijk ik alles alleen vluchtig vanachter mn zonnebril en besluit ik geen foto's te maken. Geen andere toerist in zicht en ik heb geen zin om de een of andere voodoo-vervloeking op te lopen omdat ik niets wil kopen.
Dat klinkt misschien een beetje bang, maar mn bijgelovigheid doet het prima hier en ik heb veels te veel gekke verhalen van Surinaamse collega's gehoord om te dicht bij dingen te komen die naar Winti rieken.
Verder gelopen en onderweg flink wat vervallen huizen maar ook vismarktjes en auto-verfraai-shops gezien.
Uiteindelijk het Rumba Café gevonden, leuk tentje, goeie broodjes, gratis bijgeleverde knoflookpastasalade en nog betere cocktails. Daar aan de praat geraakt met een oudere Australische die al een paar jaar in Santiago woonde (niet in de afgesloten import gemeenschap, want dat vond ze suf). Ze had wat met een Cubaanse vent gekregen die haar financieel zo uitgekleed heeft dat haar hele spaarvermogen eraan was, het huis heeft ze met veel moeite wel weten te houden en nu verhuurt ze kamers aan toeristen. Verder met haar en de serveerster wat zitten kleppen over tatoeages, er zou een hele goede een paar straten verderop zitten en ook niet duur.
Misschien een idee voor later vandaag. Ik heb nog wat kleinere tattoos ode verlanglijst die ik prima met Google translate kan uitleggen.
Net voor 16.00 terug, en natuurlijk gaat de tour morgen niet door. Chips.
Er zijn nog wat andere bureaus waarbij ik het kan proberen. Overal blijk ik een lastige sociale paria dat ik in mn eentje ben... well, fuck you too.
Bij een paar als reserve optie mezelf opgegeven met weinig hoop. Ik hoef niet zo nodig privé maar kan ookbprima bij n groep Duitsers oid aanschuiven.
Dan maar op zoek naar de tattoo boer. Ik moet mezelf toch vermaken. De straatnaam die de serveerster had opgegeven blijkt de oude benaming te zijn. Dat doen ze hier vaker. Nieuwe naam nav revolutionaire helden, maar oude naam is zo ingesleten onder de bevolking dat die nog steeds zo genoemd wordt.
De gehele straat afgelopen, ook de fysiotherapie kliniek waar ie tegenover zou moeten zitten niet gevonden. Misschien Hepatitus-technisch ook beter van niet. Ondertussen werkt Slayer en Rammstein mwt koptelefoon ook prima om het ge -Laidie!!! uit te drownen. Ik ga er vast ook anders van lopen. Dat ik het verkeer inderdaad niet hoor is soms wel gevaarlijk want er is niet altijd een stoep, of hij is ook niet altijd vrij.
Aan het eind weer bij de drukke weg van eerder gekomen besluit ik de terugweg te zigzaggen, dat kan volgens de kaart best.
Terwijl ik dat doe kom ik echt in hele arme buurtjes. Soms onveilig gevoel maar meestal zo druk op straat met iedereen en alle generaties op straat dat het toch wel ok is. Ik heb inmiddels de gewoonte aangewend om tegen alle bejaarden beleefd te glimlachen en bon dia te roepen. Ik krijg het van die leeftijdsgroep ook bijna altijd (zonder gezeik!) terug.
In sommige buurtjes is het best ff spannend, natuurlijk weer nagewezen en geroepen, het is net een beetje als vroeger in Holendrecht dat de kids je "Gothic-gothic" of "heks!!" stratenlang in groepsverband nariepen. Al was dat toen vooral irritant en nooit eng, is het t hier en nu bij vlagen wel, vooral omdat mn Spaans niet afdoende is om het te snappen. Maar ik stamp op de maat van Korn op mn gegokte route door.
Na flink wat dwalen kom ik terug bij de winkelstraat en denk ik nog ff wat fris te gaan halen om de minibar weer aan te vullen. Vlak voordat ik een winkeltje in wil stappen slaat iemand zn hand van achter op mn schouder. Ik draai me om en klop bijna de mannelijke helft van het Belgische stel op façade.
Shit, dat kan natuurlijk gewoon ook.
Volgens hun krijg ik nog taxi geld terug dus ik nodig ze uit voor een biertje bij zonsondergang op het dak. Daar hebben we de rest van de avond gezeten, gegeten en gedronken. Veel ervaringen en frustraties uitgewisseld. Ze hebben het rustiger maar zij kan idd niet alleen over straat. Pas aan het eind van de avond wisselen we telefoonnrs en namen uit , Kristoff & Nathalie. Ze doen een groot deel dezelfde route maar pas op het eind zijn we allemaal weer tegelijkertijd in Havana. Misschien treffen we elkaar daar. Ze vliegen een dag eerder terug als ik.
Na ze op het laatst nog mn decadente kamer geshowd te hebben zwaai ik ze uit en ga ik nog ff met wat filmpjes overzetten in de weer.
Morgen misschien op tour of niet. Ik zet de wekker ervoor, maar geloof er weinig in.