Ես հայերեն չեմ գրում, բայց աշխարհին նայում եմ հայերեն։

Վիլյման Սարոյան

Յունարէնը մեղմ է, հռովմէական լեզուն՝ հզօր, հոներենը՝ ահաբեկող, ասորերէնը՝ աղերսական, պարսկերէնը՝ պերճ, ալաներէնը՝ գեղեցկազարդ, կոթերէնը՝ հեգնական, եգիպտերէնը՝ տափակախօս ու խաւարաձայն, հնդկերէնը՝ ճռուողական, հայերէնը՝ քաղցր, որ միաժամանակ կարող է միւս բոլոր լեզուներու յատկութիւնները ամփոփեր իր մէջ:

Եղիշէ


( Read more... )

Հայերէնը ոչ միայն կը հաւասարի եւրոպական լեզուներու, հապա կը գերազանցէ զանոնք: Ոճի տեսակէտով հնդեւրոպական ոչ մէկ լեզու չի գերազանցեր հայերէնը, նոյնիսկ չի հաւասարիր անոր:

Անտուան Մեյե


( Read more... )

Աղդամ չի, այլ Ակն:

Լաչին չի, այլ Բերձոր, իսկ շրջանը` Քաշաթաղ:

Քելբաջար չի, այլ Քարվաճառ:

Ղուբաթլու չի, այլ Սանասար:

Մինջեւան չի, այլ Միջնաւան

Զանգելան չի, այլ Կաւսական

Առաւել մանրամասն` այստեղ:


( Read more... )

Արտասանական աղաւաղումները զուգորդւում են իմաստային, լեզուատրամաբանական սխալներով: Իհարկէ, դրանք ժամանակակից ուղղախօսութեան խնդիրներից դուրս են դիտւում, սակայն, նախ՝ «ուղղախօսութիւն» եզրը (պատահական չէ, որ հնում անուանուել է «ճշմարտախօսութիւն») թոյլ է տալիս աւելի լայն ըմբռնում, բացի այդ՝ իմաստային շատ խաթարումներ անմիջաբար հետեւանք են 1922-ի եւ 1940 ( Read more... )