Μιά κάποια λίγη Πεθυμιά εσήκωσεν το νου μου,
και δυό φτερούγες ήκαμε μέσα του λογισμού μου.
Τούτες την Πεθυμιάν πετού', στον Ουρανόν την πάσι,
κι όσο σιμώνου' τση φωτιάς, τσι καίγει εκείν' η βράση.
Και πάραυτας γκρεμνίζομαι, ωσά φτερά δεν έχω,
γιατ' ήφηκα τα χαμηλά, και
(
Read more... )