(no subject)
I have a question. With films, you can talk about pacing: a movie can be edited to an appropriate length; you can talk about the amount of time spent on this scene or that scene. With a novel, I assume that you can also talk about pacing: a story could be written in 50 pages, but instead it's 400; and the events are distributed in a particular way through those 400 pages. So my question is: Isn't the pacing of a book dependent on the speed of the reader?Mi havas demandon. Pri filmoj, oni povas paroli pri la rapido de paŝo / scenoj: filmon oni povas redakti por estis specifa longeco; oni povas komenti pri la tempo dediĉita al unu sceno aŭ alia. Pri romano, mi supozas ke oni povas simile paroli pri la rapido de la paŝoj: oni povas esprimi rakonton en 50 paĝoj, sed anstataŭe oni faras en 400; kaj la eventojn oni dismetis specife tra tiuj 400 paĝoj. Do mia demando estas: Ĉu ne la paŝa rapido de libro dependas je la rapido de la leganto?As a slow reader (who, further, only reads in small amounts every so often), I feel like it takes me forever to get through a 400 page book, and it's not uncommon for me to feel like the author needs to get to the point quicker. So, I wonder if I'm experiencing a 400-page book as a normal reader might experience the book if it were 1000 pages. (It could also be that descriptive text is often lost on me, but I think it's more about pacing.)Kiel malrapida leganto (kiu, plue, legas nur mallonge kaj malofte), mi sentas ke mi bezonas senfinan tempon por legi 400-paĝan libron, kaj ne maloftas la sento ke la aŭturo pli rapide atingu la celon. Do, mi scivolas ĉu mi spertas 400-paĝan libron tiel kiel kutima leganto spertus ĝin se ĝi estus 1000-paĝa. (Povas esti ankaŭ ke priskriba teksto ofte maltrafas min, sed mi opinias ke pli temas pri la rapido.)In honor of the Tony Awards, I thought I would also mention that (while watching the Tonys) I learned that there's a Broadway version of Mel Brook's Young Frankenstein. Shocked, I mentioned this to my brother who said, "It's all part of the insidious trend to turn movies into musicals into movie musicals, an idea that only worked once." By which he means, Little Shop of Horrors.Honore al la Premioj Tony ĉi-nokte, mi volas mencii ke (dum spekti la premiadon) mi informiĝis ke estas muzik-teatra versio de la filmo Young Frankenstein de Mel Brooks. Ŝokita, mi menciis tion al mi frato kiu diris, "Ĝi estas parto de insida tendenco de konverti filmojn al muzik-teatraĵoj al muzik-filmoj, ideo kiu sukcesis nur unufojon." Kaj tiu fojo estis Little Shop of Horrors [Butiketo de Hororo?].