Անկախության, սովետի ու Միկոյանի մասին
Միկոյանի արձանի տեղադրման շուրջ կռիվ-կռիվները, չգիտես ինչու վեր են ածվում սովետը գովերգողների ու սովետը փնովողների հակամարտության։ Չէ, այսինքն` գիտես, թե ինչու, բայց մեկա, սովետի ինչացու լինելը Միկոյանի արձան տեղադրելու նպատակահարմարության հարցի հետ կապ չունի։
Մյուս հարցը, որ պարբերաբար բարձրացվում է, այն է, թե «ի՞նչ տվեց ձեզ էդ անկախությունը»։ ( Read more... )
հիմնականում համաձայն եմ
բայց Սովետի ժամանակ Մոսկվայում (գոնե Մոսկվայում) լավ էլ կար խտրականությունն ու շովինիզմը: Կենցաղային մակարդակով: Ասենք, դեպք գիտեմ, որ տրանսպորտում կիրթ, նորմալ ուղղակի մազերով սև, հայ կանանց ու երեխաներին վրա էին տալիս՝ ա լյա պանայեխալի:
էլ չեմ ասում 1977 թվի Մոսկվայի մետրոյի դեպքերը, որ չնայած բազում ապացույցների, որ հայերը կապ չունեին, շատ երկար ժամանակ գնում էր որպես "հայ տեռորիստների" գործը:
իհարկե, ֆորմալ առումով չկար: բայց միանշանակ չես կարող պնդել:
Եւ ընդհանրապես, որտեղի՞ց էդ սովետական ու պոստ-սովետական սերունդներիս մոտ էն հստակ գիտակցությունը, որ ռուսները ահագին շովինիստ են:)
բայց դե էս Միկոյանի հետ կապ չունի, ուղղակի:)
Reply
Էդպիսի ապացույցներ չկային։
Reply
էականը երկրորդ-երրորդ սորտերի պահերն էին: Հիշենք նաև Գորբաչովի հայտնի՝ "лицо кавказской национальности" արտահայտությունը:
Reply
Գորբաչովը մի կողմ, երկիրն արդեն փլուզվում էր ու հավասարությունն էլ էր վերանում, բայց ազգային խտրականություն մինչ այդ սովետում չի եղել. ոչ Անդրոպովի, ոչ Բրեժնևի, ոչ Խրուշչովի ու նույնիսկ Ստալինի ժամանակ։ Ստալինի ժամանակ միայն մի վերապահումով. ոչ լոյալ ու պատերազմի ժամանակ մասսայաբար գերմանացիների կողմն անցած ժողովուրդներին աքսորել են. Ղրիմի թաթարներ, կովկասյան ժողովուրդներից ևն, բայց դա լրիվ ուրիշ պատմությունա։
Reply
դե հա, Գորբաչովն արդեն լրիվ ուրիշ երգ էր էդ առումով, բայց էլի ԽՍՀՄ էր:
ինչևէ
Reply
Leave a comment