ցեղասպանության շառմը և փոքրամասնության սինդրոմը
Երեկ տեսա սիմվոլը. բան չհասկացա, դուրըս չեկավ, բայց տեսահոլովակը չնայեցի: Կարդացի ինչի մասին է, ապշեցի... Իմացա, որ Շառմն է արել:
Երևի նոր մոտեցում է՞՞՞
Ցեղասպանության 100 ԱՄՅԱԿԻՆ ԸՆԴԱՌԱՋ շառմ հաղորդել ՞՞՞
Որ շատ տխուր չլինի, էլի: Ծիպը` երևա, որ մենք լացկան չենք, սենց... ծաղիկ ենք: Հինգ մայրցամաքներում ապրող:
(լոգիկայի տերը... ապշի, հաա)
Սա թեթև ներկայացում չի, սա թեթևսոլիկություն է:
noni_no ն լավ գրել է, կարդացած կլինեք:
Ես մի քիչ ուրիշ բան եմ հիմա ուզում ասել: Նման «տոնական», «չկոպլեքսավորված» մոտեցմամբ մենք շուտով, «որպես ցեղասպանվածներ», կդառնանք կամ կդիտվենք «փոքրամասնություն»:
Որտև մեր նման մոտեցումը անասելի հիշեցնում է օրինակ երկրագնդի վրա ապրող «ռասսաներից» (ինչ-որ հնացած բառ է) մեկի արդեն հոգնեցնող կոմպլեքսը (որը համ էկզոտիկայի տեսքով է ներկայացվում, համ ոչ տոլերանտ լինելու մեջ դիմացինին վախեցնելու... Մի ամերիկյան երկար սերիալ նայեցի` դա իրենց ներքին կոմպլեքսներն են. հատուկ այդ գույնը ուրիշ ոչ մեկի պետքը չի որպես մյուսներից տարբերություն, եթե իրենք իրենց անընդհատ չգովազդեն)...
Ամոթ է ասել, բայց շառմային այս թեթևսոլիկությամբ կարող է հիշեցնենք նաև ուրիշ «փոքրամասների»` իրենց իրավունքների ծիածանգույն բարձրաձայնումներով ու շքերթներով:
Վախենամ, որ անցյալ տարի ԸՆԴԱՌԱՋ-ի մասով ջղայնացած գրածս` «սգո սայլուտ էլ կարող է լինի»... tag դառնա:
Մենք ընկել ենք հենց թեթևսոլիկ մոդայի մեջ` մայկա, սիմվոլ, նշան, պատահական անցորդ, եվրատեսիլ,...
Մենք մեր տանը պարում ենք ուրիշի պարերը, որ մեզ ծափ տան:
Դա ենք ուզում ՞՞՞