ժամանակի ու տարածության հարաբերական հարազատությունը
Երբ սկսում ես սովորել վերելակների ու մեքենաների, մի ոտք տեղը շատ երկար ճանապարհ է սկսում թվալ: Հաշվարկում ես ժամանակդ, որոշում այն տնտեսել, նստում ես մեքենա, ... ոնց որ` ժամանակի ու տարածության մեքենա. Որոշ ժամանակ հետո դուրս ես գալիս ու` ուրիշ տեղում ես:
Հետո ասենք ստիպում ես քեզ ու նույն ճանապարհը ոտքով ես անցնում:
Հետո էլի:
Էլի:
Այն սկսում է կարճանալ: Գնալով կարճանում, կարճանում, նույնիսկ վարժեցված է դառնում:
Վարժեցված, ընտանի ճանապարհ...
Հետո գալիս է մի պահ, որ քարտեզն ու մեքենաներն ու ինքնաթիռները դուրս են գալիս ճանապարհի մասին մտքերիդ միջից ու... երկիրը ավելի հարազատ է դառնում: Ու երբ մտքերումդ էլ չկան այդ ժամանակի ու տարածության մեքենաները, հանկարծ ամբողջ աշխարհն է դառնում մի ոտք տեղ` ընտանի, հարազատ ու մոտ...
Սրտին էլ մոտ:
Ահա այսպիսի հեշտ ճանապարհ` ճանապարհները կարճացնելու: