Ընդտնական. կատվիկներ
... մի կատվին գզած էինք գտել, դե` պահեցինք, ձագ էր, կսատկեր:
Ինչ իմանայինք, որ աղջիկ է ու խանդոտ: Այսինքն` խանդոտ ողջ աղջկականությամբ, թե չէ` մեկ է, պիտի պահեինք: Հիմա մտածում եմ` շատ հետաքրքիր կատու էր, ուղղակի այն ժամանակ ոչ դեռ փոքր էի, ոչ էլ արդեն մեծ, որ ավելի շատ ուշադիր լինեի... դե` աղջիկներով, ձեռքի հետ, իրար կողքով անցնելիս...
Սա շատ սիրում էր նայել, թե ինչպես եմ սանրվում: Այն ժամանակ մազերս շատ երկար էին` կարճ փեշիս չէին հասնում, բայց շալավարով` դիմացից կերևային... Սա նայում, նայում էր ու անպայման պիտի թռներ, կախվեր մազերիցս, ճոճվեր ու դուրս վազեր, որ չբռնեի: Կամ երկար մազ ունենալ էր երազում, կամ էլ ճոճանակ... Չիմացա:
Մի անգամ էլ մի սպիտակ ձագ նվիրեցին, սրան էլ տուն բերեցին: Դե` նվեր կատուն ձի չէ, որ ատամներին չնայեինք, ուշադիր նայեցինք... չորսից շատ չգտանք: Երևի աչքերը նոր էին բացվել, խոշոր ձագ էր, էն երկու ամսականի չափ համարյա, բայց ձնագնդիկի պես, չձևավորված, էլի:
Աղջիկը սկսեց սրան թունդ խանդել: Գողանում էր, տանում ավելին անհասանելի տեղ` բազմոցի անկյունը ու սկսում... չգիտեմ ինչ անել, սա սկսում էր լացել: Բարկանում էինք մեծի վրա, նեղանում, դուրս էր վազում, սրան հանում էինք արանքներից: Դուրս էր գալիս շորորուն, ոչ լացած, ոչ նեղացած տեսքով` գնդիկ, էլի:
Անմեղ տեսքին պետք չէր խաբվել, մտածող գնդիկ էր: Տանը շատ ցածր աթոռակներ ունեինք, որ պապաս էր սարքել... կամ` մամաս... տան պուճուրների համար, որ նստեինք բակում ու թեթև լիներ, մենք էլ կարողանայինք ներսուդուրս տանել: Սա բարձրանում էր այս աթոռի վրա ու սպասում:
Սկզբում չէինք հասկանում, թե ինչ է ցցվել աթոռի վրա անշարժ: Հետո պարզվեց ամբողջ խորամանկ պլանը. Քանի որ ծեծել-մեծել-կծել... չէր կարողանում, գնահատել էր իր բոլոր թույլ կողմերը, գտել առավելությունը ու օգտագործում էր: Կանգնում էր այնքան, որ մեծ փիսոն կողքով անցնի: Հենց պիտի անցներ, իր ամբողջ գնդլ, կլոր մարմնով` թըմմփ, ընկնում էր վրան: Ճիշտ է դրանից հետո նա սրան էլի քաշում էր բազմոցի տակ, էլի մենք ավել առած սկսում էինք պուճուր փրկել... բայց կաթ ուտելուց հետո գնդոն էլի կանգնում էր աթոռին ու սպասում...