Երևան -գյուղ-պոմիդոր
Ես ժամանակին կիլոներով էի ուտում: Ամեն քնելուցս առաջ թասով պոմիդոր էի լվանում, աղը վերցնում ու կծելով ուտում: Միակ անհարմարությունը, որ մնաց տարիների հետ, հագուստիս պզզըցած կորիզախառն հյութն էր, բայց դեռ շարունակում եմ պայքարել...
Հիմա` ավելի ու ավելի քիչ:
Կիլոյի առումով:
Հարցը թանկը չի:
Կամ` միայն թանկը չի:
Համն է:
Չկա համ:
Խանութում արկղերից վերցնում, հոտ եմ քաշում:
Հազարից մեկ, որ դաշտի հոտը գա...
Նայում եմ դաշտերի վիճակին... Պարզ է, ներկրում են:
Գյուղացուն հարմար չի պոմիդոր-պղպեղ աճեցնելը:
Եսիմ ով լինի, որ էլի սխալ հաշվարկ անի, կամ պարապ չմնալու համար աճեցնի...
Ինչևէ:
Ամեն անգամ խանութ մտնելիս մտածում եմ` մածուն բերող գյուղացիների պես գյուղացի լինեին, մարդ նախօրոք էլ փող կտար, որ սեզոնին նորմալ, դաշտի հոտով պոմիդոր ունենար...
Լուրջ:
Ասենք` կազմակերպվեր կոոպերատիվ: Բայց ոչ թե` արտադրողների, այլ միանգամից` արտադրող-սպառողների:
Ափսոս ժամանակ չունեմ, դրանով զբաղվեմ:
Բայց դե. լիքը գաղափար նվիրել եմ, սա էլ եմ նվիրում:
Համ երևանցուն օգուտ, սնունդը` արդար, համ էլ գյուղացուն կօգնենք... Առանց միջնորդ բանկերի, առանց վերավաճառողների:
Պայմանագրային:
Ինչ կասեք ՞՞՞