SCRIPT! SOCIAL STUDIES!

[keisjlove]

DONT MIND! FOR SCHOOL!

Script

Unang araw pa lamang ng klase ay maingay na ang mga mag-aaral. Kwentuhan dito. Kwentuhan doon.

Klase: (Maingay ang buong klase)

Guro1: Magandang umaga sainyo,

Class: Magandang umaga po miss

Teacher1: Ako si Ms. Santos at ako ang magiging guro tagapayo niyo sa buong taon. Ngayon, may bago tayong mag-aaral. Siya si Sophia. Sophia, magpakilala ka na sa mga kaklase mo.

Sophia: Kumusta? Ako si Sophia. Iskolar ako galing sa aming probinsya. Sana’y maging kaibigan ko kayong lahat. ‘Yun lamang.

Matapos maupo si Sophia ay nagsimulang magbulungan ang klase. Ang lahat ay nagtaka kung paano s’ya nakapasok sa eskwelahan nila, kung isa itong pribado at mahal na eskwelahan.

Samantala, si Helena ay nakipag kaibigan kay Sophia noong naupo na siya sa tabi niya.

Helena: Hi! Ako si Helena. (sabay abot ng kamay)

Sophia: Sophia. (nakipag kamayan)

Dahil simula palang ng klase ay nagpakilala muna ang lahat sa isa’t isa at nagkausapan. Tumunog na ang bell na nagsasabi na oras na ng tanghalian.

H: Halika (Sabay hablot ng kamay ni Sophia), sabay tayong mag-tanghalian.

S: Sige.

Ngunit di sila dumiretso sa kainan kungdi sa kantina ng eskwelahan.

H: Ano sa tingin mo ang mas masarap? Ito o ito? (tinuturo ang mamahaling pagkain)

S: Mmmm... Ito na lang. (nagtuturo ng pagkain sa kabila)

H: Sigurado ka?

S: Oo. Mas mura at mas mukhang masarap.

H: Sige. Ikaw bahala.

S: Ikaw ba di ka bibili ng pagkain mo?

H: Ay hindi na. May baon naman ako.

Kumain sila at nagkakilala pa nang lubusan. Pagkatapos mag-kwentuhan ay bumalik na sila sa kanilang silid-aralan para ipagpatuloy ang klase nila. Para sa huling asignatura, ang guro nila ay nagbigay ng takda para sa kanilang lahat.

Teacher3: Para sa takda n’yo, mamili kayo ng hero n’yo at maghandang ipaliwanag kung bakit bukas. ‘Wag n’yong kalilimutan. Sige maaari na kayong umuwi.

Habang naglalakad sina Sophia at Helena...

H: May naisip ka na bang hero mo?

S: Oo, meron na.

H: Ang bilis naman. Sino?

S: Ang lola ko.

H: Ha?! Bakit naman?

S: (ngumiti lang) Pwede ka bang pumunta sa bahay ko?

H: Siguro naman pwede. Sandali. Magpapaalam muna ako.

Sa bahay ni Sophia...

H: Wow! Ang laki ng bahay mo!

S: (ngiti sabay sabi) Halika. Pasok na tayo.

Sa may sala...

H: Ang ganda naman ng bahy n’yo!

S: Hindi naman masyado. Sige, upo ka muna. Kukuha lang ako ng meryenda natin.

Pagkaalis ni Sophia, ay may nakita si Helenang matanda.

Lola: Ikaw ba ang kaibigan ni Sophia?

H: Opo. Ako po si Helena. (sabay mano) Kayo po ang lola n’ya di po ba?

L: Oo. Ako si Lola Tanding.

Nakipag kwentuhan ng masaya si Helena kay Lola Tanding. Ngunit...

L: Ay, sandali lang. Maiwan muna kita hija. May gagawin muna ako.

H: Sige po.

Pagkaalis ni Lola Tanding, dumating na si Sophia dala-dala ang meryenda nila.

S: Pasensya na kung matagal.

H: Ayos lang. (natatakam sa pagkain) Mmm.... mukhang masarap. Tamang-tama, gutom na ako!

S: Sige kuha ka na!

Pagkatapos ng meryenda at unting kwentuhan...

S: Halika. Sumunod ka sa akin. Punta tayo sa silid-aklatan namin.

H: Ha?! May Library kayo sa bahay n’yo?!

S: Oo, pero maliit lang naman. Halika na!

Sa slid-aklatan nila inilabas ni Sophia ang isang lumang libro.

S: Eto, eto ang diary ng lola ko. Basahin mo na. Sigurado, maiintindihan mo ako kung bakit ang lola ko ang hero ko.

H: Kailngan ko ba talagang basahin ‘yan? Ikwento mo na lang!

S: Ayaw mo ba talagang basahin?

Nahiya si Helena kay Sophia dahil baka mabastusan s’ya sa kanya kung ‘di n’ya babasahin iyon kaya nag-aalinlangang binuksan ni Helena ang talaarawan na iyon. Ngunit, sinara agad ito ni Sophia.

S: (tumatawa)

H: O, bakit ka tumatawa?

S: Kung ayaw mong basahin, sana sinabi mo na lang. Maiintindihan naman kita. Nung una ganyan din ako. Sige ikukwento ko na lang sa’yo.

Sinimulan na ni Sophia ang pag-kwekwento habang nakikinig si Helena sa nilalaman ng diary na iyon.

S: Ang unang nilalaman ng talaarawan ng lola ko ay...

~~~~~

Talaarawan I
Voice over: Mahimbing na mahimbing akong natutulog. Ngunit ginising akong ng isang iyak mula sa labas.
Nanay ni catalina: (umiiyak)
Catalina: (sumilip sa pinto ng kwarto ng kanyang mga magulang)
Nanay: Bakit kailangan mo pang sumabak sa giyera? Di mo ba nakikita na marami nang namamatay. Gusto mo ba kaming iwanan at gustong-gusto mo nang ipahamak ang sarili mo? Pabayaan mo na sila at sumama ka na sa amin at tumakas.
Tatay: (sinampal ang kanyang asawa)
Tumahimik ka!! Kalayaan ng bayan ang ating pinag-uusapan! Gusto mo bang umupo ako dito samantalang mayroon naman akong maaring gawin upang maisalba ang ating kalayaan?! Aalis ako para matulungan ang bayan. Masawi man ang aking buhay sa labanang ito, alam kong para sa bayan naman ito.
(patuloy na nag-hahanda para sa labanan)
Catalina: Ama aalis po ba kayo? Bakit po umiiyak si ina, ama?
(nagulat ang mga magulang)
Nanay: Catalina kailan ka pa diyan?
Catalina: Kani-kanina lang naman po. Ano po ba pinag-uusapan niyo? Aalis ba kayo ama?
Tatay: Oo anak, pero babalik din ako. Huwag kang mag-alala.. May kailangan lang akong gawin.
Catalina: E, bakit po umiiyak si ina? Nag-away ba kayo?
Nanay: Ay hindi naman anak. Bumuhos lang ang mga emosyon ko sa biglaang pag-alis ng ama mo. Pero huwag ka mag-alala, naiintindihan ko na ang sitwasyon.
Tatay: Tama ina mo. Wala ka nang dapat alalahanin sa amin anak. Maayos na kami ng inay mo.
Catalina: Ganon po ba ama?
Nanay: Oo, kaya matulog ka nalang ulit. Kailangan mo ito para lumaki.
Tatay: Pero bago ka matulog may gusto lamang akong sabihin sa iyo.
Catalina: Ano po iyon ama?
Tatay: Alam mo namang mahal na mahal kita pati narin ang nanay diba?
Catalina: Opo.
Tatay: Mabuti naman, ngunit, gusto ko lang ipaalala muli saiyo na mahal na mahal ko kayo ng inay mo. Hindi ko kayang mawalay sainyo, ngunit sa mga oras na ganito, kailangan ko. Gusto kitang makitang lumaki nangaganda, matalino at may malaking pagmamahal sa bayan. Lahat ng aking ginagawa at gagawin ay para sa kinabukasan mo rin. Mangako ka sa akin na aalagaan mo ang nanay mo lagi.
Catalina: Syempre naman po ama! Aalagaan ko rin po kayo!
Tatay: Mabuti naman. Mangako ka rin na ipaglalaban mo ang bayan?
Catalina: Ama naman! Pilipinas ang aking pangalawang ina! Proprotektahan ko ito na parang kayo lang!
Tatay: Haha. Pangako ko naman na babantayan kita palagi. Mahal na mahal kita Catalina.
(niyakap ni Tatay si Catalina, masayang niyakap ni Catalina ama niya)
(tumayo si Tatay at niyakap din si Nanay, matapos iyon ay hinalikan niya kami pareho, mas bumuhos ang luha ni Nanay nang makalabas ng bahay si Tatay)
Nanay: Matulog ka na muli Catalina.
Catalina: Opo inay.
(natulog ulit si Catalina, ngunit ilang saglit lang ang tulog niya nang muli siyang ginising ng ina niya na tarantang taranta)
Nanay: anak, kuhanin mo na lahat ng importante mong kagamitan. Kailangan nating umalis. Huwag ka na magtanong pa, basta bilisan mo lang.
Catalina: Opo, inay.
(nag-empake si Catalina, pagkatapos ay hinila na siya palabas ng kanyang ina at dali-dali silang tumakbo paalis ng bahay)
(maraming nadaan sila na nag-aaway, ngunit may nakita si Catalina at ang kanyang una na napahinto sila)
Catalina: ama!
(nakita nila kung paano tinadtad ng bala ang katawan ng tatay. Umiyak sila at napasigaw)

Catalina: Ama!

Nanany: Itay!

Matapos iyon ay ginusto ni Catalinang lumapit sa ama ngunit hinila siya ng inay niya palayo. Wala nang nagawa si Catalina kung di umiyak habang pawala nang pawala ang itay niya sa kanyang paningin)
(matapos ang mahabang takbuhan  na kung saan marami silang nadaanang mga pilipinong nakikipag laban at namamatay, ay nakarating din sila sa lugar kung saan maraming mga armadon lalaki ang nakabantay. Nang makalapit sila ay tinutukan sila ng baril)
Nanay: Pilipino kami. Dito kami sinabihan dumiretso.
Kawal1: Pumasok kayo doon. Darating si Heneral Gregorio mamaya lamang. Intayin niyo nalang siya roon.
(sumunid sila. Malipas ang ilang panahon ay may dumating)
G.del Pilar: kamusta na kayo?
Nanay: buhay pa naman.
GDP: dito na muna kayo sa ngayon. Maiwan ko muna kayo, kailangan kong bantayan si Hen. Aguinaldo. May inutusan na akong mga tao na babantayan ang paligid niyo upang maging ligtas kayo rito.
Nanay: Salamat Gregorio.
GDP: Walang anuman ate. Maiwan ko na kayo.
(malipas ang ilang panahon ay may dumatin na kawal nagbalita sa kanila)
Kawal2: Ikinalulungkot kong ibalita sainyo na namatay si Hen. Del Pilar sa pakikipag sapalaran sa mga Amerikano noong itatakas nila si Aguinaldo sa Tirad Pass.
Nanay: Asan siya ngayon?! Asan si Gregorio?
Kawal2: pasensya na po, ngunit nakuha ito ng mga Amerikano.
(nakikinig lang si Catalina at tumakbo siya sa tabi ng nanay niya nang makita niya itong umiiyak at napaluhod, pinapatahan niya ang kanyang umiiyak na ina ngunit ayaw talaga)
Kawal2: Tumahan na po kayo, namatay po kapatid niyo nang ipinaglalaban ang bayan. Pasensya na po ulit, nakikiramay po ako. Maiwanan ko na po kayo
(iyak lang)
Voiceover(Catalina):  Wala man akong maintindihan sa mga pangyayari, ngunit makita ko lang mamatay ama ko, umiyak nanay ko, ay nalungkot na rin ako. Ang mga gyerang ito ay nakatatakot, ngunit ito rin ay nakapaguusbong ng aking maliit na nasyonalismo.

Talaarawan II

Voice over(sophia): dumating na ang takdang panahon para pumasok na sa paaralan si Lola. Kaya sa madaling salita siya ay ipinasok sa paaralan na itinayo ng mga Amerikano.
Voiceover(Catalina): isa nanamang araw sa eskwelhang ito. Ayoko dito ngunit dahil sa aking ina ay pinilit kong pumasok.
Teacher: (tumatalakay)
Catalina: (naasar)
Teacher: ok it's lunch time already.
(Mga estudyante nagsisilabasan na sa silid)
Catalina: hindi na ba kayo nagsasawa kagagamit ng wikang ingles? Hindi ko maintindihan kung bakit tayo gumagamit ng wikang Ingles kung may sarili naman tayong wika? Simula ngayon hindi na ako gagamit ng wikang Ingles.
Kaklase 1: eh bakit naman hindi ba dapat mahalin mo kung ano ang nasa harap mo?
Catalina: oo nga eh may sarili naman na tayong wika bakit di niyo gamitin?
Kaklase 2: oo nga naman. Tama si Catalina.
Kaklase: May punto siya ngunit dapat na natin tanggapin na sinakop na tayo ng mga Amerikano. Sumunod nalang tayo sa kanila, maganda naman ang ingles eh.
Ibang mga kaklase: (buntong hininga)
(Balik sa klase)
Teacher: (tumatalakay)
~dismissal~
pauwi na si Catalina nang may nadatnan siyang grupo na may hawak na kakaibang libro. Lumapit siya at nagtanong.
Catalina: Uy, ano binabasa niyo?
Babae: Huwag kang maingay! Baka makita tayo! Halika!
(dinala si Catalina sa isang di kilalang sulok)
Babae2: nagbabasa kami ng mga lumang Libro ng Pilipino. Ito, tingnan mo.
Catalina: saan niyo naman ito nakuha?
Babae3: huwag kang maingay, pero kasi mas gusto namin magbasa ng libro sa wikang Pilipino kaysa sa Ingles.
Catalina: ganoon ba! Pwede ba sumali sa inyo? Ayoko rin kasi sa Ingles. Wala naman akong problema sa lenggwahe, yun nga lang mas gusto tangkilikin ang sariling atin.

Voiceover(Catalina): Mula noon ay pumapasok ako nang dala-dala ang librong hinihiram ko mula sa kanila. Noong muntikan na akong sitahin, ay minabuti ko nang umalis na sa eskwelahang iyon at ipagpatuloy ang pagbabasa ng mga lumang libro sa wikang Pilipino.

Talaarawan III

Voiceover(Sophia): Ang lola ko ay napaka aktibo sa mga gawain sa simbahan ni Gregorio Aglipay. Pabor kasi Lola ko na mas dumami pa ang mga Pilipinong pari. Marami na kasi syang mga kaibigan na gustong magpari ngunit di pinayagan ng mga Espanyol pari. Pero, dahil sa ginawang malaya sa Espanyol na simbahan ni Aglipay, ay natupad ang kahilingan ng ng mga Pilipinong gusto magpari.

Catalina: Padre Aglipay, mauna na po ako.

P.Aglipay: Sige Catalina, mag-ingat ka pabalik.

Catalina: (paglabas niya ay may nakita siyang mga bata na nagtatakbuhan na wari’y iwinawagayway ang bandila ng Pilipinas, ngunit sinita sila, kinuha ang mga bandila nila at sinigawan sila at umalis din)

(tumuloy umuwi si Catalina)

(papunta na siya sa simbahan ni Padre Aglipay. Pagpasok niya ay binati siya ng iba pang mga nagbibigay serbisyo sa simbahan.)

Catalina: Mga kapatid, iwagayway muna natin ito bago natin simulan ang ating mga Gawain. Dapat lang na kantahin muna natin ang pambansang awit bago simulan ang araw.

Pari1: Bakit mo naman ito naisip Catalina? Alam mo naming ipinagbabawal ang bandila natin.

Catalina: Kahapon po kasi nakakita ako ng Amerikanong kinuha ang bandila natin mula sa mga bata. Gusto ko lang naman po na alalahanin pa rin natin ang kalayaan ng bayan.

P.Aglipay: Tama si Catalina. Dapat lang natin ipaglaban ang ating mga karapatan. Ipinaglaban ko na ang pagiging pari nating lahat, ngayon naman ay ipaglaban natin ang ating bayan at ang kalayaan nito.

Voiceover(Catalina): Nasiyahan ako dahil tinulungan ako ni Padre Aglipay na ipaglaban ang pagwagayway ng aming bandila. Kay sarap ng aking karamdaman noong ako ay nakakanta muli ng pambansang awitin. Lalo lang lumaki ang aking kagustuhang ipaglaban ang aming kalayaan. Ang bandilang iyon ang magiging simbolo ng aming paglalaban.

Talaarawan IV

Voiceover(Sophia): At kung alam mo lang! Andoon din ang lola ko noong nagtalumpati si Manuel Quezon ukol sa ating wikang pambansa.

Voiceover(Catalina): Kay ganda ng talumpati ng pangulo! Sang-ayon ako sa kanya! Bata pa lamang, gusto ko nang ipaglaban ang ating bayan. Ngunit mahirap rin naman magkaisa kung ang wika ay iba-iba?

M.Quezon: Hindi ko nais na Kastila o Ingles ang maging wika ng Pamahalaan. Kailangan magkaroon ng sariling wika ang Pilipinas, isang wikang nakabatay sa isa sa mga katutubong wika…. Ako ay Tagalog. Kung sasabihin ng mga dalubhasa sa iba't-ibang wikang Pilipino na Mangyan ang katutubong wikang pinakamainam gamitin, Mangyan ang tatangkilikin ko higit sa ibang wika. Tagalog ang ginagamit namin sa pamilya. Pero handa akong mag-aral ng Ilokano, Bisaya o anupamang ibang katutubong wika para lamang magkaroon tayo ng wikang ginagamit ng lahat.

Lipon: (palakpakan, sigawan)

Bisaya: Kagawasan!

Ilokano: Wayawaya!

Ilonggo: Kahilwayan!

Waray: Katalwasan!

Catalina: Kalayaan!

Voiceover(Catalina): Dahil iba-iba wika namin, di ko naintindihan ang gusto nilang sabihin. Ngunit noong nakita ko ang kanilang determinasyon ay nalaman ko na kaagad kung ano ang sinasabi nila. Iba-iba man ang wika naming lahat, lahat kami ay Pilipino, at isa lang ang aming mithiin. Kalayaan.

Handa akong matuto ng ibang wika kung ang ibig sabihin nito ay pagkakaisa ng lahat. Kahit anong mangyari Pilipino ako at ipaglalaban ko ito hanggang sa huli kong hininga.

~~~~~~

S: Buong buhay ng lola ko, nilaan niya para sa bayan. Siya ang bayani ko dahil sa lakas ng paniniwala niya, walang makahahadlang sa gusto niyang gawin. Lalo na kung ito ay para sa bayan. Balang araw, gusto ko rin maging katulad niya. Gusto ko bago ako mamatay, may nagawa ako para sa bayan ko.

H: Ang astig naman ng lola mo! At ang bait pa n’ya! Nakausap ko s’ya kanina. Ang saya makipag-kwentuhan sa kan’ya. Bakit kaya di niya pa kinuwento sa akin kanina?

S: Ha?! Binibiro mo ba ako o tinatakot? Matagal nang patay ang lola ko!

H: Ha?! Ganon?! Eh, sino yung... (tingin sa relo) Hala! Lagot ako! Baka magalit na tatay ko! Sige bukas na lang Sophia! Pagagalitan na ako! (Pababa na ng sala kasunod si Sophia)

S: Sige, ingat!

H: Oo nga pala, salamat sa kwento mo. Ngayon naiintindihan na kita. Salamat ah!

S: Walang anuman. Sige kita na lang tayo bukas!

H: Bye!

Habang papauwi na si Helena, naalala n’ya si Lola Tanding o Lola Catalina at nagpapasalamat s’ya at naintindihan na n’ya kung bakit s’ya ang piniling bayani ni Sophia.

Kinabukasan, bago magsimula ang klase, naabutan ni Sophia si Helena na nag-susulat.

S: Good morning Helena!

H: Good morning!

S: Ano yan? (parang sumisilip sa isinusulat ni Helena)

H: Ito? Diary ‘to. Na-inspire kasi ako ng lola mo. Gusto ko, may malaman tungkol sa akin ang mga apo ko, parang lola mo.

S: (bungisngis) Nga pala, sino na ang hero mo?

H: (napangiti) Ang nanay kong OFW.

At sa sagot ni Helena ay walang magawa si Sophia kung di ang ngumiti rin.

Save Philippine Nationalism Today
A Persuasive Speech by Alyssa Mae F. Roxas of IV-SS1

To my fellow students and to our dear teacher Mrs. Gloria Galindo, most appropriately, to my fellow Filipino citizens, I wish all of us a pleasant afternoon. I am truly blessed to stand before you to discuss today about a topic that is highly relevant to us Filipinos that greatly affects our beloved country.

Nowadays, Filipinos are known to be globally-competitive in different aspects and fields. With that, it is certain that there is a need to keep up with other countries, which is not an actual problem due to technology’s contributions. The only problem I see is: it highly affects people in such a way that it slowly disintegrates the Filipino nationalism amongst us. You could say that it could not be measured, but I can assure you that it is fading right before your very eyes without you knowing it. If I ask you who Carlos P. Romulo is, maybe you would know; but most people don’t. Other people would probably know more about Twilight. Another thing: after graduating from your four or five year course in college, let me ask you, who would do anything just to go abroad? I am thinking most of you would. Instead of staying and serving their own country, majority of this generation would generally want to go abroad and earn a living there. Is that you people call nationalism? With these ideals in mind, Philippine nationalism is being eroded little by little as time passes by. This, in my opinion, is an alarming problem that may cause bigger social and cultural disorders in our future society.

Nationalism, normally, refers to an ideology, a form of culture, or a social movement that focuses on the nation. Moreover, it also refers to the urge of the nation’s people to advocate the culture and interests of their homeland. As we most probably know, Philippine nationalism doesn’t naturally occur to us because of many different reasons. There is our colonial history; we were colonized by a lot of powerful countries that developed our well known “colonial mentality” trait. Also, we have the common dream of the Filipinos to go and live abroad. With that, the Filipinos tend to adapt to life there, forgetting about their own here. At the end of the day, nationalism is slowly decaying in the system of most Filipino citizens due to these factors. Clearly, this is a hindrance to the country’s needed growth and development.

Most people might say that OFWs are modern heroes because their sacrifice to leave the country to provide their families a living is an act of nationalism.  I totally disagree with this said statement. Their very absence is problem right now because they are causing the lack of professionals here in the Philippines. Students in provincial public schools sometimes have one teacher for three, four, or all subject areas. Imagine fifty children being handled by one teacher. In the provinces, people there suffer pain from their sicknesses because there are no doctors in the hospitals. You would see in documentaries that some hospitals only have a nurse. A nurse. How could a nurse do all the work? How could one nurse heal one thousand people in a day or a week? Going to other countries may affect the economy through remittances and the family as well but staying here to serve the Filipino in need of their service would mean so much more than remittances. Being able to stay here and serve despite the fact that they could earn more as an OFW; that is definitely a greater act of nationalism.

The Philippines needs more that just Filipinos living in their country; it needs people serving it and appreciating its ideals and culture. Things should be done for the preservation of the nationalism for this country that earned us Philippine’s freedom long ago. Advocating its principles and valuing its traditions are the first steps towards developing nationalism within ourselves. For me, imposing nationalism should be done to resolve and restore the Philippine nationalism, as our country deserves it.

To end my speech, I would just like to share with you a statement by Muhammar Qaddafi, “Nations whose nationalism is destroyed are subject to ruin.” Philippine Nationalism isn’t destroyed yet. Let’s save it from destruction. Thank you and God Bless.


Let's be Filipinos. Let's be Philippine Nationalists.

Filipino First- Claro M. Recto, Champion of Filipino Nationalism

by Quennie Ann J. Palafox

“So long as our economic policies remain dependent primarily on foreign “aid” and investments, and our policy-makers remain habitual yes-men of foreign advisors, this “aid,” investment and advice, will be directed toward the retention of the economic status quo.”

- Claro M. Recto (1890-1960)

This message was delivered by Recto on the eve of the election of 1957 when he ran as the presidential candidate of the Lapiang Makabansa (Nationalist-Citizens Party).

His writings and speeches spoke of Recto as a nationalist thinker and leader. This very speech inflicted so much anger among the Americans and his fellow Filipinos to whom he coined the term “yes-men” for allowing foreign interference in our political and economic affairs. Recto simply aimed for the Filipinos and their leaders to make sure that Philippines’ national interests were not sacrificed and give way to the American dream of how the world should be run. The Americans, consequently, accused him of being anti-Americans and worst, an atheist.

Claro M. Recto was born in Tiaong, Quezon province on February 8, 1890 to Don Claro Recto, Sr. of Rosario, Batangas and Doña Micaela Mayo of Lipa. In 1905, he went to Manila to study at the Ateneo de Manila University where he obtained the most outstanding scholastic grades. He graduated in 1909 with a Bachelor of Arts, maxima cum laude. In 1913, he graduated law from the University of Santo Tomas and took the bar examinations the same year. He obtained his Masters of Laws also in UST. He entered the government service in 1913, when he was appointed secretary to Vincente Ilustre of the Philippine Commission. He ran as representative of the third district of Batangas under the party

Democrata. He became minority floor leader and was reelected in 1922 and 1925.

Recto was selected president to draft the Philippine Constitution and personally presented the Commonwealth Constitution to President Roosevelt for his approval and signature. He also served the country as Associate Justice of the Supreme Court (1935-1936). In 1941 he ran for the Senate and garnered the highest number of votes among the 24 elected senators. He was appointed Commissioner of Education, Health and Public Welfare (1942-43) and later, Minister of State for Foreign Affairs (1943-44) in the Laurel War Cabinet. He was charged with treason for collaboration with the Japanese. He pleaded not guilty and proved that he had connections with the underground movement. In the course of the preparation of his defense, he published two books, Three Years of Enemy Occupation and The Law of Belligerent Occupation. Claro M. Recto did not take advantage of the amnesty issued by Pres. Manuel Roxas to collaborators and instead worked for and got an acquittal from the People’ Court. He was elected senator and in 1955, ran as Liberal Party “guest candidate” for senator and won the sixth slot. He bid for presidency in 1957 but lost to Ramon Magsaysay.

On August 24, 1960, he was appointed Cultural Envoy with the rank of an Ambassador Extraordinary and Minister Plenipotentiary on a cultural mission to Europe and Latin America. But while on this mission he suffered a fatal heart attack in Rome, Italy on October 2, 1960. He died at San Camillo de Lellis Hospital, his wife by his side to whom he uttered his last words: “It is terrible to die in a foreign country”. Paradoxically, Recto died in a foreign land and he’s great love for his motherland remained in his heart up to his last breath. The Philippines will never have a man as noble as Claro M. Recto again who has dignity and sensitivity for his fellowmen. His legacy and contributions to the country will remain to date as long as the country suffers the stiff of imperialism and our government being run by dishonest officials who perpetuate the deprivation of public services from the Filipino people.

As Renato Constantino puts it- “ Recto’s relevance to the present lies not so much in the continuing validity of his nationalist premises as in his contribution to the forward march of history..his courageous attempt to break away from the colonial condition was itself a great single effort which contributed to today’s relative enlightenment” National Historical Commission of the Philippines