DUET maj - Kota & Yuya
Polish translating: DUET May 2009 - Kota & Yuya
Chciałbym, by Takaki stanął wkrótce na własnych nogach, ale … jego urok to bycie dziecinnym (śmieje się).
(Yabu)
Mogę liczyć na Yabu-kun zawsze podczas koncertów i podróży za granicę! (śmieje się)
(Takaki)
Takaki: Myślę, że moim i Yabu-kun wspólnym punktem jest to, że urodziliśmy się w tym samym roku.
Yabu: Tak jest? … Czekaj, dokładnie tak jest (śmieje się). Jesteśmy niczym w związku tlenu z węglem.
Takaki: Ta metafora nie ma zupełnie sensu (śmieje się). Yabu-kun był w telewizji zanim ja dołączyłem do agencji. W mojej szkole było tak wiele fanów Yabu-kuna.
Yabu: To przypomniało mi coś. Czy nie mówiłeś kiedyś „Wcześniej spotkałem Yabu-kun w Kamakura, gdy chodziłem do liceum”?
Takaki: Tak! Pojechałem do Kamakura na szkolną wycieczkę i dziewczyny z mojej klasy po prostu oszalały, bo widziały Yabu-kuna tam. Myślałem, że one pomyliły go z kimś innym, ale szkoła Yabu-kun miała szkolną wycieczkę do Kamakura w tym samym dniu. Nie widziałem ciebie, ale temat o tym jak wspaniały jest Yabu-kun tego dnia w mojej klasie był zdecydowanie ważniejszy niż Budda (śmieje się). (tutaj możecie znaleźć o mieście Kamakura, z uwzględnieniem posągu Buddy, o którym wspomniał Takaki--> http://pl.wikipedia.org/wiki/Kamakura_%28miasto%29)
Yabu: Było tak blisko. Coś w rodzaju przeznaczenia?
Takaki: Zdecydowanie. Można powiedzieć, że zostaliśmy związani razem nitką przeznaczenia (śmieje się). Właśnie dlatego myślę, że niektóre rzeczy się nie zmieniły aż do czasu uformowania JUMP, ponieważ nadal byłeś dla mnie „senpai'em”, chociaż jesteśmy w tym samym wieku.
Yabu: Byłeś słodkim dzieckiem.
Takaki: Nie zmieniłem się, prawda? ♥
Yabu: Tylko w twojej głowie.
Takaki: Taa, wewnątrz nadal jestem dzieckiem … czekaj, czy to dobrze?
Yabu: Dobrze (śmieje się). Pierwszy raz, kiedy rozmawiałem z Takakim był wtedy, kiedy pojechaliśmy na Hawaje z kilkoma Juniorami. Nie widziałem w ogóle, kiedy Takaki dotarł na lotnisko. Kiedy rozmawiałem z nim, on powiedział coś jak „Boję się samolotu …”
Takaki: To był mój pierwszy długodystansowy lot, byłem zdenerwowany. Tęsknię za Hawajami ~. Wypłynęliśmy też na pełne morze (śmieje się).
Yabu: Zrobiliśmy to! Weszliśmy do morza z wypożyczonymi bodyboardami i zostaliśmy porwani przez wodę, tak, że nie widzieliśmy brzegu. Wtedy na serio panikowałem.
Takaki: To zajęło nam 30-40 minut, by dostać się z powrotem na brzeg.
Yabu: Tylko Dai-chan uniknął katastrofy, ponieważ on bawił się w piasku, bo „bał się oceanu”.
Takaki: Dai-chan poszedł wtedy na zakupy z innymi chłopakami, ponieważ my nie wracaliśmy przez długi czas.
Yabu: A myśleliśmy, że on wyszedł, by wezwać nas pomoc (śmieje się). Krzyczeliśmy „Pomóż nam!” cały czas. To wydarzenie to był pierwszy raz kiedy poczułem, co to kryzys.
Takaki: Byłem dobry w pływaniu, ale od tego zdarzenia na wybrzeżu Hawai, to tak jakbym przeszedł na kolejny poziom strachu (śmieje się).
Yabu: Kiedyś myślałeś, że nasza więź stała się bliższa od tamtego zdarzenia, ale to nie za bardzo tak …
Takaki: My wszyscy myśleliśmy wtedy w sposób „uratuj tylko siebie” (śmieje się). Niestety nowa przyjaźń nigdy nie była skutkiem Hawajów, ale dogadywaliśmy się dość dobrze, kiedy mieliśmy wspólny pokój w Nowym Jorku dla naszych muzycznych studiów.
Yabu: Poszliśmy też razem na zakupy. Była śnieżyca więc najpierw poszliśmy i kupiliśmy nauszniki.
Takaki: Byliśmy też na łyżwach. Znaleźliśmy lodowisko z filmu Kevin sam w domu i poszliśmy tam, by pojeździć, ale zamiast tego, jakiś facet stamtąd zaczął z nami rozmawiać. Nie znałem w ogóle angielskiego, więc polegałem na Yabu-kun we wszystkim.
Yabu: Rozpaczliwie mówiłem szukając do tego odpowiednich słów!
Takaki: Na Hawajach także. Kiedy musieliśmy wypożyczyć deski albo łyżwy, to Yabu-kun był za każdym razem osobą, która wszystko mówiła.
Yabu: Tylko mówiłem „Cztery!” z czterema palcami w górze, wskazując na to co potrzebowaliśmy wynająć (śmiech)
Takaki: Robiłeś to tak, że wzbudzałeś zaufanie. W końcu jesteś najstarszym członkiem zespołu!
Yabu: Też jesteś najstarszym członkiem! Jesteśmy w tej samej klasie, włóż więc trochę wysiłku, by być dojrzalszym.
Takaki: Za dużo kłopotu.
Yabu: Założyłem się z wieloma ludźmi, którzy myśleli, że jestem o wiele od ciebie starszy.
Takaki: Właściwie to też prawda♪
Yabu: Tylko dwa miesiące różnicy! Kiedy w TV pytają „Kto jest najstarszy?” ty całkowicie ignorujesz to, więc muszę mówić „ja i Takaki!” ale wtedy robisz tą skrzywioną minę (śmieje się).
Takaki: Myślisz, że mogę stać na szczycie i wziąć wszystkich razem?
Yabu: A więc …. Nie zachowuj się w stosunku do mnie tym „co znowu?” nastawieniem (śmieje się).
Takaki: Jestem zdziwiony tym jak Yabu-kun zachowuje się w stosunku do otoczenia, gdy jest w TV i/albo na koncercie. Też pamiętasz te momenty, kiedy staffs daje ci pięć minut zanim rozpocznie się nagrywanie.
Yabu: Właściwie to wtedy wpadam w panikę. Raz powiedziałem, że mój przyjaciel nazywa się „Ryuya!” kiedy próbowałem powiedzieć „Yuya!” na żywo …
Takaki: Odpowiedziałem wtedy „co?” jak zawsze.
Yabu: Ale dziecinność Takakiego jest jednym z jego uroków. Przede wszystkim, jego ulubione jedzenia jest dziecinne. Kiedy w studiu pojawia się maszyna sprzedająca lody, on biegnie do niej.
Takaki: Kocham lody♥
Yabu: On nawet pyta mnie „Yabu-kun, chcesz jakieś?” Czy zazwyczaj nie kupujesz przynajmniej dwóch naraz?
Takaki: Winogronowe i miętowo-czekoladowe są podstawą.
Yabu: Tak, miętowo-czekoladowe są dobre.
Takaki: Nie myślę, by był ktokolwiek na świecie, kto nienawidzi miętowo-czekoladowego smaku.
Yabu: Myślę, że trochę przesadzasz (śmieje się). Jego miłość do przyjaciół jest jego kolejnym urokiem. Kiedy widzę te momenty, myślę, jakim jest wspaniałym chłopakiem.
Takaki: Dzięki♪ Ach, znalazłem wspólną cechę między Yabu-kun a mną! Jesteśmy „parą luzaków” w JUMP. Przed koncertami, Yabu-kun i ja jesteśmy jedynymi, którzy zostają w garderobie.
Yabu: Ja śpię do ostatniej minuty a Takaki szykuje się w swoim własnym czasie. Później, my wychodzimy mówiąc „Powinniśmy wkrótce iść” do siebie nawzajem (śmieje się). Domyślam się, że bycie beztroskimi jest naszą metodą jednoczącą nasze umysły, więc nic na to nie poradzimy (śmieje się).
Takaki: Cieszmy się byciem beztroskimi na naszej następnej trasie ♪
English translator: jump_daisuki / smalltownsburns
You can find English version here: http://community.livejournal.com/jump_daisuki/47345.html
Tłumaczenie wiadomo z jakiej okazji xD
Chciałbym, by Takaki stanął wkrótce na własnych nogach, ale … jego urok to bycie dziecinnym (śmieje się).
(Yabu)
Mogę liczyć na Yabu-kun zawsze podczas koncertów i podróży za granicę! (śmieje się)
(Takaki)
Takaki: Myślę, że moim i Yabu-kun wspólnym punktem jest to, że urodziliśmy się w tym samym roku.
Yabu: Tak jest? … Czekaj, dokładnie tak jest (śmieje się). Jesteśmy niczym w związku tlenu z węglem.
Takaki: Ta metafora nie ma zupełnie sensu (śmieje się). Yabu-kun był w telewizji zanim ja dołączyłem do agencji. W mojej szkole było tak wiele fanów Yabu-kuna.
Yabu: To przypomniało mi coś. Czy nie mówiłeś kiedyś „Wcześniej spotkałem Yabu-kun w Kamakura, gdy chodziłem do liceum”?
Takaki: Tak! Pojechałem do Kamakura na szkolną wycieczkę i dziewczyny z mojej klasy po prostu oszalały, bo widziały Yabu-kuna tam. Myślałem, że one pomyliły go z kimś innym, ale szkoła Yabu-kun miała szkolną wycieczkę do Kamakura w tym samym dniu. Nie widziałem ciebie, ale temat o tym jak wspaniały jest Yabu-kun tego dnia w mojej klasie był zdecydowanie ważniejszy niż Budda (śmieje się). (tutaj możecie znaleźć o mieście Kamakura, z uwzględnieniem posągu Buddy, o którym wspomniał Takaki--> http://pl.wikipedia.org/wiki/Kamakura_%28miasto%29)
Yabu: Było tak blisko. Coś w rodzaju przeznaczenia?
Takaki: Zdecydowanie. Można powiedzieć, że zostaliśmy związani razem nitką przeznaczenia (śmieje się). Właśnie dlatego myślę, że niektóre rzeczy się nie zmieniły aż do czasu uformowania JUMP, ponieważ nadal byłeś dla mnie „senpai'em”, chociaż jesteśmy w tym samym wieku.
Yabu: Byłeś słodkim dzieckiem.
Takaki: Nie zmieniłem się, prawda? ♥
Yabu: Tylko w twojej głowie.
Takaki: Taa, wewnątrz nadal jestem dzieckiem … czekaj, czy to dobrze?
Yabu: Dobrze (śmieje się). Pierwszy raz, kiedy rozmawiałem z Takakim był wtedy, kiedy pojechaliśmy na Hawaje z kilkoma Juniorami. Nie widziałem w ogóle, kiedy Takaki dotarł na lotnisko. Kiedy rozmawiałem z nim, on powiedział coś jak „Boję się samolotu …”
Takaki: To był mój pierwszy długodystansowy lot, byłem zdenerwowany. Tęsknię za Hawajami ~. Wypłynęliśmy też na pełne morze (śmieje się).
Yabu: Zrobiliśmy to! Weszliśmy do morza z wypożyczonymi bodyboardami i zostaliśmy porwani przez wodę, tak, że nie widzieliśmy brzegu. Wtedy na serio panikowałem.
Takaki: To zajęło nam 30-40 minut, by dostać się z powrotem na brzeg.
Yabu: Tylko Dai-chan uniknął katastrofy, ponieważ on bawił się w piasku, bo „bał się oceanu”.
Takaki: Dai-chan poszedł wtedy na zakupy z innymi chłopakami, ponieważ my nie wracaliśmy przez długi czas.
Yabu: A myśleliśmy, że on wyszedł, by wezwać nas pomoc (śmieje się). Krzyczeliśmy „Pomóż nam!” cały czas. To wydarzenie to był pierwszy raz kiedy poczułem, co to kryzys.
Takaki: Byłem dobry w pływaniu, ale od tego zdarzenia na wybrzeżu Hawai, to tak jakbym przeszedł na kolejny poziom strachu (śmieje się).
Yabu: Kiedyś myślałeś, że nasza więź stała się bliższa od tamtego zdarzenia, ale to nie za bardzo tak …
Takaki: My wszyscy myśleliśmy wtedy w sposób „uratuj tylko siebie” (śmieje się). Niestety nowa przyjaźń nigdy nie była skutkiem Hawajów, ale dogadywaliśmy się dość dobrze, kiedy mieliśmy wspólny pokój w Nowym Jorku dla naszych muzycznych studiów.
Yabu: Poszliśmy też razem na zakupy. Była śnieżyca więc najpierw poszliśmy i kupiliśmy nauszniki.
Takaki: Byliśmy też na łyżwach. Znaleźliśmy lodowisko z filmu Kevin sam w domu i poszliśmy tam, by pojeździć, ale zamiast tego, jakiś facet stamtąd zaczął z nami rozmawiać. Nie znałem w ogóle angielskiego, więc polegałem na Yabu-kun we wszystkim.
Yabu: Rozpaczliwie mówiłem szukając do tego odpowiednich słów!
Takaki: Na Hawajach także. Kiedy musieliśmy wypożyczyć deski albo łyżwy, to Yabu-kun był za każdym razem osobą, która wszystko mówiła.
Yabu: Tylko mówiłem „Cztery!” z czterema palcami w górze, wskazując na to co potrzebowaliśmy wynająć (śmiech)
Takaki: Robiłeś to tak, że wzbudzałeś zaufanie. W końcu jesteś najstarszym członkiem zespołu!
Yabu: Też jesteś najstarszym członkiem! Jesteśmy w tej samej klasie, włóż więc trochę wysiłku, by być dojrzalszym.
Takaki: Za dużo kłopotu.
Yabu: Założyłem się z wieloma ludźmi, którzy myśleli, że jestem o wiele od ciebie starszy.
Takaki: Właściwie to też prawda♪
Yabu: Tylko dwa miesiące różnicy! Kiedy w TV pytają „Kto jest najstarszy?” ty całkowicie ignorujesz to, więc muszę mówić „ja i Takaki!” ale wtedy robisz tą skrzywioną minę (śmieje się).
Takaki: Myślisz, że mogę stać na szczycie i wziąć wszystkich razem?
Yabu: A więc …. Nie zachowuj się w stosunku do mnie tym „co znowu?” nastawieniem (śmieje się).
Takaki: Jestem zdziwiony tym jak Yabu-kun zachowuje się w stosunku do otoczenia, gdy jest w TV i/albo na koncercie. Też pamiętasz te momenty, kiedy staffs daje ci pięć minut zanim rozpocznie się nagrywanie.
Yabu: Właściwie to wtedy wpadam w panikę. Raz powiedziałem, że mój przyjaciel nazywa się „Ryuya!” kiedy próbowałem powiedzieć „Yuya!” na żywo …
Takaki: Odpowiedziałem wtedy „co?” jak zawsze.
Yabu: Ale dziecinność Takakiego jest jednym z jego uroków. Przede wszystkim, jego ulubione jedzenia jest dziecinne. Kiedy w studiu pojawia się maszyna sprzedająca lody, on biegnie do niej.
Takaki: Kocham lody♥
Yabu: On nawet pyta mnie „Yabu-kun, chcesz jakieś?” Czy zazwyczaj nie kupujesz przynajmniej dwóch naraz?
Takaki: Winogronowe i miętowo-czekoladowe są podstawą.
Yabu: Tak, miętowo-czekoladowe są dobre.
Takaki: Nie myślę, by był ktokolwiek na świecie, kto nienawidzi miętowo-czekoladowego smaku.
Yabu: Myślę, że trochę przesadzasz (śmieje się). Jego miłość do przyjaciół jest jego kolejnym urokiem. Kiedy widzę te momenty, myślę, jakim jest wspaniałym chłopakiem.
Takaki: Dzięki♪ Ach, znalazłem wspólną cechę między Yabu-kun a mną! Jesteśmy „parą luzaków” w JUMP. Przed koncertami, Yabu-kun i ja jesteśmy jedynymi, którzy zostają w garderobie.
Yabu: Ja śpię do ostatniej minuty a Takaki szykuje się w swoim własnym czasie. Później, my wychodzimy mówiąc „Powinniśmy wkrótce iść” do siebie nawzajem (śmieje się). Domyślam się, że bycie beztroskimi jest naszą metodą jednoczącą nasze umysły, więc nic na to nie poradzimy (śmieje się).
Takaki: Cieszmy się byciem beztroskimi na naszej następnej trasie ♪
English translator: jump_daisuki / smalltownsburns
You can find English version here: http://community.livejournal.com/jump_daisuki/47345.html
Tłumaczenie wiadomo z jakiej okazji xD