Наста Кудасава
Жураўлі павяртаюцца, а ты - не.
Сцісні дзюбу, бяскрылы бядак.
Пах зямлі неадольна ўспамінам тне
І заве, абрынаючы дах.
Вымяраць урачыстай хадой палі,
Кратаць глебу танклявай нагой
Прылятаюць свабодныя жураўлі,
А не ты, недарэчны ізгой.
Ты загнаны бы ў кут, але без кута.
Адзіноту глыбей удыхні…
Можа, сэрца, якое ты кінуў там,
Прарасце з-пад аплаканых ніў.
вясна 2024