Мы або не хочам, або баіся, або не ўсведамляем што нам дазволена.
Вось уявіце: у чалавека ёсць праблема, і ён заганяецца на ёй думае як жа ш яе ввырашыць і нарэшце вырашае, знаходзіць адказ, але праз некаторы час іншая праблема якую ён так-сама вырашае, а пасля яшчэ адна і яшчэ... і усё добра, калі б тэрмін паміж гэтымі праблемамі не змяншаўся з кожным разам, і чалавек гэта заўважае і перамогшы чарговую праблему ён чакае новаю, але ўжо больш чым папярэднюю, а тут яшчэ і грамадстава, каб яко, кажа што гэта нармалёва, праблемы ёсць ва ўсіх і яны будуць і таму трымайся бэбі зараз толькі кветачкі, вось так і атрымліваецца, што чалавек з дзяцінства прывыкае да гэтых самых праблем і чакае іх, і яму сумна становіца калі раптам некаоры час іх няма, маўляў: а дзе тое, што ме абяцалі!! мне казалі што у мяне будуць праблемы, я хачу праблем!! а вышэйшыя сілы шчодрыя і даюць нам усё, што мы папросім (трэба толькі прасіць умець). Вось у хуткім часе мы і атрымліваем тое, што прасілі ў поўнай меры...
Але жыць без наяўных праблем мы не хочам або баімся, калі нам кажуць што гэта магчыма то мы вылупліваем вочы і кажам "не!! гэта не магчыма я табе не веру!! у цябе проста жыццё лёгкае і ты не ведаеш што такое сапраўдныя праблемы вось табе і лёгка казаць!!". Але мы не задумываемся, што ў гэтага чалавека з "лёгкім жыццём" яно ад таго і лёгкае, ці прынамсі лягчэй чам у нас, што ён адпусціў свае праблемы проста перастаў заўважаць іх, забыў пра іх існаванне, а яны "пакрыўдзішыся" на тое, што ім не надаюць дастаткова ўвагі развернулісь і сыйшлі. Цяжка так адразу пазбавіцца ад ўсіх праблем, але пачаць можна з малага і хутка навучыцца вялікаму. Але нам утульна жыць так, як мы прывыклі са "сваімі" прынцыпамі і стырыятыпамі(якія насамрэч нам навязала грамадства), і мы сядзім у сваім крэсле-качалке накрыўшыся пледам і трываем каплі вады, якія безперапынна капаюць на нас са столі, а калі нам кажуць што можна ўстаць і перадвінуць крэсла ў бок, або адрэмантаваць столю, то мы кажам што гэта немагчыма, таму што каплі капаюць з дзяцінства і мы выраслі пад імі або таму што мы не хацім губляць тое, да чаго звыклі, або любім калі нас шкадуюць, або нам проста "впадлу"...
Даруце, калі ласка.