Мы ад мора і да мора пасцябемся з нэвэрмора
Учора містэр По, канечне, жог не па-дзецкі.Усё падала, выключалася і ўключалася само. Калі б хтосьці здагадаўся ўзяць будаўнічую каску з ліхтарыкам, святло можна было б не ўключаць. На сеансе калектыўнага сюру я была ўпершыню. Брава, містэр По, happy bitrthday, bon anniversaire, gefeliciteerd met je verjaardag на ўсіх мовах, на якіх вы любілі выпендрывацца.
Вось тут напісана (увага, спасылка дзейнічае толькі сёння, спяшайцеся бачыць), што харошая цётка Калет спачатку кхе-кхе “дапамагала” мужу рабіць літкар’еру, а потым узялася за розум. Можа, містэр По і на кашэчай мове любіў выпендрывацца і катоў разумеў, але нікому не казаў. З катамі, знаеце, небяспечна. Вунь Кітс таксама, кажуць, пахаванне кашэчага караля бачыў, але перадаваў інфу вусна з пакалення ў пакаленне.
Гэты вершык з’явіўся ў нейкай амерыканскай анталогіі, здаецца, у 1945-м і як быў падпісаны катом Эдгара По, так і застаецца. Хаця не ведаю, што там з найноўшымі распрацоўкамі. Я такіх тэкстаў баюся, бо перакладаць іх не ўмею, а з прыдумкай розных хіхі ўвогуле тармажу. Ну і вельмі мяне непакоіць, што ад арыгіналу тут нічога не засталося, апроч сюжэтных хадоў. Я падазраю, што тут патрэбны не такі падыход, як да ўбійсцьвенна сур’ёзных вершаў, але педантызм усё адно абуджае сумленне ці нешта там яшчэ.
Адзіным сваім апраўданнем я бачу тое, што сцябацца трэба з таго, што ёсць, а ў адзіным пакуль наяўным беларускім перакладзе “Крумкача” самы ўдзячны матэрыял для пародыі - той самы неперакладзены nevermore. Ну і што атрымалася, тое атрымалася.
А, арыгінал перакладу :), калі каму трэба, тут.
Канец “Крумкача”
Напісана катом Эдгара По
Неяк змрочным часам ночы млява я расплюшчыў вочы:
Хтось гаспадару прарочыў ці то трэмар, ці то мор.
По ад жаху ледзь не плакаў - ці то граку нешта вякаў,
Ці то з крумкачом балакаў - нэвэрмор ды нэвэрмор...
“З крумкачом?” - мільгнула думка й тут жа вочы я прадзёр -
Слаўны будзе сёння жор!
І папоўз я па падлозе ў паляўнічай асцярозе,
Прамінуўшы па дарозе поўны хламу калідор.
Покуль крук спяваў балады на патыліцы Палады,
Да яго нячутна ззаду чорны кот падпоўз… замёр…
“Ну чакай, - я думаў, - змрочны, злосны дух начных пячор, -
Зараз будзе нэвэрмор!”
А тым часам крук пануры, сеўшы слупам на скульптуры,
Бы спраўляючы хаўтуры, свой кудахтаў прыгавор.
По дурную тую птушку ўсё распытваў пра мянушку,
Ну а ваш пакорны служка на відзежу даўніх пор
Скокнуў, разадраў і злопаў - ах, бясслаўны нэвэрмор!
Танчы, По! Крумкач памёр!
- Коцік, - крыкнуў По, - я розум ледзь не страціў, а цвярозым
Не паверыў бы пагрозам!.. - і захроп між смецця гор.
Паглядзеў я на Паладу… Эдгар будзе клікаць гадам…
А магчыма, будзе рады - ты ж Афіна, не Лінор…
Ну і гахнуў аб падлогу гнюсны бюст… бывай, дэкор!
Тут і казцы нэвэрмор.
The End of the Raven
by Edgar Allen Poe's Cat
On a night quite unenchanting, when the rain was downward slanting,
I awakened to the ranting of the man I catch mice for.
Tipsy and a bit unshaven, in a tone I found quite craven,
Poe was talking to a Raven perched above the chamber door.
"Raven's very tasty," thought I, as I tiptoed o'er the floor,
"There is nothing I like more."
Soft upon the rug I treaded, calm and careful as I headed
Towards his roost atop that dreaded bust of Pallas I deplore.
While the bard and birdie chattered, I made sure that nothing clattered,
Creaked, or snapped, or fell, or shattered, as I crossed the corridor;
For his house is crammed with trinkets, curios and weird decor -
Bric-a-brac and junk galore.
Still the Raven never fluttered, standing stock-still as he uttered,
In a voice that shrieked and sputtered, his two cents worth - "Nevermore."
While this dirge the birdbrain kept up, oh, so silently I crept up,
Then I crouched and quickly leapt up, pouncing on the feather bore.
Soon he was a heap of plumage, and a little blood and gore -
Only this and not much more.
Then my pickled poet cried out, "Pussycat, it's time I dried out!"
Never sat I in my hideout talking to a bird before;
How I've wallowed in self-pity, while my gallant, valiant kitty.
Put an end to that damned ditty - then I heard him start to snore.
Back atop the door I clambered, eyed that statue I abhor,
Jumped - and smashed it on the floor.
Вось тут напісана (увага, спасылка дзейнічае толькі сёння, спяшайцеся бачыць), што харошая цётка Калет спачатку кхе-кхе “дапамагала” мужу рабіць літкар’еру, а потым узялася за розум. Можа, містэр По і на кашэчай мове любіў выпендрывацца і катоў разумеў, але нікому не казаў. З катамі, знаеце, небяспечна. Вунь Кітс таксама, кажуць, пахаванне кашэчага караля бачыў, але перадаваў інфу вусна з пакалення ў пакаленне.
Гэты вершык з’явіўся ў нейкай амерыканскай анталогіі, здаецца, у 1945-м і як быў падпісаны катом Эдгара По, так і застаецца. Хаця не ведаю, што там з найноўшымі распрацоўкамі. Я такіх тэкстаў баюся, бо перакладаць іх не ўмею, а з прыдумкай розных хіхі ўвогуле тармажу. Ну і вельмі мяне непакоіць, што ад арыгіналу тут нічога не засталося, апроч сюжэтных хадоў. Я падазраю, што тут патрэбны не такі падыход, як да ўбійсцьвенна сур’ёзных вершаў, але педантызм усё адно абуджае сумленне ці нешта там яшчэ.
Адзіным сваім апраўданнем я бачу тое, што сцябацца трэба з таго, што ёсць, а ў адзіным пакуль наяўным беларускім перакладзе “Крумкача” самы ўдзячны матэрыял для пародыі - той самы неперакладзены nevermore. Ну і што атрымалася, тое атрымалася.
А, арыгінал перакладу :), калі каму трэба, тут.
Канец “Крумкача”
Напісана катом Эдгара По
Неяк змрочным часам ночы млява я расплюшчыў вочы:
Хтось гаспадару прарочыў ці то трэмар, ці то мор.
По ад жаху ледзь не плакаў - ці то граку нешта вякаў,
Ці то з крумкачом балакаў - нэвэрмор ды нэвэрмор...
“З крумкачом?” - мільгнула думка й тут жа вочы я прадзёр -
Слаўны будзе сёння жор!
І папоўз я па падлозе ў паляўнічай асцярозе,
Прамінуўшы па дарозе поўны хламу калідор.
Покуль крук спяваў балады на патыліцы Палады,
Да яго нячутна ззаду чорны кот падпоўз… замёр…
“Ну чакай, - я думаў, - змрочны, злосны дух начных пячор, -
Зараз будзе нэвэрмор!”
А тым часам крук пануры, сеўшы слупам на скульптуры,
Бы спраўляючы хаўтуры, свой кудахтаў прыгавор.
По дурную тую птушку ўсё распытваў пра мянушку,
Ну а ваш пакорны служка на відзежу даўніх пор
Скокнуў, разадраў і злопаў - ах, бясслаўны нэвэрмор!
Танчы, По! Крумкач памёр!
- Коцік, - крыкнуў По, - я розум ледзь не страціў, а цвярозым
Не паверыў бы пагрозам!.. - і захроп між смецця гор.
Паглядзеў я на Паладу… Эдгар будзе клікаць гадам…
А магчыма, будзе рады - ты ж Афіна, не Лінор…
Ну і гахнуў аб падлогу гнюсны бюст… бывай, дэкор!
Тут і казцы нэвэрмор.
The End of the Raven
by Edgar Allen Poe's Cat
On a night quite unenchanting, when the rain was downward slanting,
I awakened to the ranting of the man I catch mice for.
Tipsy and a bit unshaven, in a tone I found quite craven,
Poe was talking to a Raven perched above the chamber door.
"Raven's very tasty," thought I, as I tiptoed o'er the floor,
"There is nothing I like more."
Soft upon the rug I treaded, calm and careful as I headed
Towards his roost atop that dreaded bust of Pallas I deplore.
While the bard and birdie chattered, I made sure that nothing clattered,
Creaked, or snapped, or fell, or shattered, as I crossed the corridor;
For his house is crammed with trinkets, curios and weird decor -
Bric-a-brac and junk galore.
Still the Raven never fluttered, standing stock-still as he uttered,
In a voice that shrieked and sputtered, his two cents worth - "Nevermore."
While this dirge the birdbrain kept up, oh, so silently I crept up,
Then I crouched and quickly leapt up, pouncing on the feather bore.
Soon he was a heap of plumage, and a little blood and gore -
Only this and not much more.
Then my pickled poet cried out, "Pussycat, it's time I dried out!"
Never sat I in my hideout talking to a bird before;
How I've wallowed in self-pity, while my gallant, valiant kitty.
Put an end to that damned ditty - then I heard him start to snore.
Back atop the door I clambered, eyed that statue I abhor,
Jumped - and smashed it on the floor.